Πολυαγαπημένο γατοκοπάδι!

Ναι οντως Στελλα κοβουν οι κονσερβες και την εχω πατησει πολλες φορες.
Και ερχομαι στα γατοκοπαδοπαιδα.Ειναι ολα υπεροχα και να ειναι παντα καλα με τις φροντιδες σου

Το έχω πάρει πια απόφαση, από γάτα θα πάω, είτε γιατί θα με ρίξουν από τη σκάλα κάποιο βράδυ, είτε από τρομάρα ή από τη στενοχώρια τους, τα ζοντόβολα!

Περάσαμε μια δύσκολη εβδομάδα με το κοπάδι. Πολλές οι απουσίες, βασικά έλειπαν τα περισσότερα βράδια περισσότερα από τα μισά κι έτσι αναγκάστηκα το μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας να κατεβαίνω 2η ή 3η φορά αρκετά πιο αργά, παρόλο που πλέον το αποφεύγω για να τα επαναφέρω.

Λοιπόν,

Κλώνος ο μορφονιός, ο υπερκακομαθημένος!

Δύο συνεχόμενα βράδια δεν εμφανίζεται, 3ο βράδυ ψάξιμο. Κατεβαίνω 2η φορά, τίποτα, 3η φορά ξανά..ακούω πίσω μου το νιαούρισμά του το παραπονιάρικο.
Κλώνε μου! Ενθουσιάζομαι, γυρνώ και τον βλέπω που κουτσαίνει..ωχ..τον ταϊζω φεύγω.
Η δουλειά συνεχίζεται κάπως έτσι για 2 ακόμη βράδια, ο κύριος τρώει σε 2η φάση, χωριστά από τα άλλα και μου γρυλίζει και δεν με αφήνει να δω το πόδι με τίποτα..σκέψεις πάλι για το τι θα τον κάνω.
3ο βράδυ στο ίδιο μοτίβο.
Τον αναζητώ και τον βρίσκω στη μονοκατοικία που κουρνιάζει, πάνω στο μπαλκόνι τους στο τραπέζι.
Τον φωνάζω, κλάμα σπαρακτικό όσο τον καλώ, μα από το τραπέζι δεν κουνιέται!
Σενάρια εγώ, λέω να δεις πρήστηκε το πόδι του, δεν μπορεί να κατέβει, κάτι έχει..τι θα κάνω κι αυτός να μην κατεβαίνει, μόνο να κλαίει.
Με το κλάμα του μαζεύτηκαν αρκετά γατιά ακόμη και μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, λέω να ξανάρθω το πρωί και περνώ απέναντι στο σημείο του ταϊσματος κι αφήνω το φαγητό που είχα πάρει για τον Κλώνο στα υπόλοιπα που άκουσαν το πανηγύρι και μαζεύτηκαν.
Δεν προλαβαίνει να τους το βάλω καλά καλά και τσουπ τσουπ ήρθε το αλητάκι πίσω μου, περπατώντας κανονικότατα δεν κούτσαινε απλά ήταν μούσκεμα!
Μετάφραση..
Γυρνούσε ο αλητάμπουρας από νωρίς που έβρεχε, ποιος ξέρει, μάλλον για θηλυκιά και όταν πλέον τον εντόπισα εγώ, απλά δεν ήθελε να ξεκουνηθεί από το στεγνό μπαλκόνι!!
"Νιαου, νιαου έλα τάισέ με εδώ!"
Κι εγώ ξεφυσούσα και γυρνούσα για άλλη μια φορά στις 2μιση το βράδυ, γιατί αγχώθηκα ότι το αγόρι μου δεν είναι καλά!

Όλα τα υπόλοιπα επανήλθαν στα "πόστα" τους με τις επιπλέον βραδινές αναζητήσεις ευτυχώς.

Μόνο ο Τομάκος δεν έρχεται και με ζώνουν φίδια..
Ο Τομάκος μας έρχεται από παρακάτω γειτονιά, όχι καθημερινά, μα κατά διαστήματα για κάποιες μέρες συνεχόμενες, αλλά έχει πάνω από βδομάδα να έρθει. Προσπαθώ να τον ταϊζω καλά, λόγω του τραυματισμού στην ουρίτσα του.
Έμαθα ότι στη γειτονιά του έριξαν φόλες...
Τον σκέφτομαι καθημερινά, τον ψάχνω κάθε βράδυ και παρακαλώ να είναι καλά

Η Όλια μας, ένα μικρό περιπτερόγατο επίσης χάθηκε 2 μέρες και την ψάχναμε κι εγώ κι ο περιπτεράς. Εμφανίστηκε μόνη της. Μάθαμε ότι είχε κλειστεί σε ένα γκαράζ το πουλάκι μου!
Μας λαχτάρησε κι αυτό, αλλά πάλι καλά!
(Πέπη σου θυμίζει κάτι;  )

Και επειδή δεν έφταναν οι απουσίες, τα καμώματα του Κλώνου, ο εγκλωβισμός της Όλιας, η στενοχώρια του Τομάκου...μας αρρώστησε ο Βρωμύλ!

Απουσίασε κι αυτός 2 μέρες, παρόλο που του έχει φτιάξει φωλιά η γειτόνισα και τον ταϊζει κυριολεκτικά η μισή γειτονιά αυτό το γάτο.
Την τρίτη μέρα εμφανίστηκε στη γειτόνισα,αλλά σε μένα έκανε 4 βράδια να εμφανιστεί.
Μοιάζει λίγο κακόκεφος και η γειτόνισα μου είπε πως το πρωί που επέστρεψε δεν έμοιαζε καλά, σαν να βογκούσε λέει κι έλεγε να τον πάει στο γιατρό μόλις επιστρέψει από τη δουλειά.
Συνήλθε εντωμεταξύ όταν επέστρεψε, σε μένα το βράδυ είχε όρεξη για φαγητό, απλά ήταν κακοκεφούλης..
Είπαμε να τον πάμε μέσα στη βδομάδα στο γιατρό, θα συνεννοηθούμε για τις λεπτομέρειες, αν και πραγματικά εγώ δεν ξέρω πως θα προλάβω.
Ίσως τον πάει η γειτόνισα και βλέπουμε αν και για διάφορους λόγους θα ήθελα να τον δει ο δικός μας γιατρός.
Μετά η δυσκολία με τα αδέσποτα είναι μήπως χρειαστεί παρακολούθηση, π.χ τι κάνει στην άμμο κτλ..
Δεν ξέρω, με τόσα στο μυαλό μου πια, τα διαδικαστικά με αγχώνουν πολύ.
Θέλω όμως τόσο πολύ να συνέλθει το αγόρι μου και να αρχίσει πάλι τις τσαχπινιές του!

Κούλα, η πεταχτούλα!
Μια από τις δύο ενήλικες θυληκές που μου έμεινα για στείρωση, η μαμά των μωρών μας, και...είναι ξανά σε οίστρο.
Αναμενόμενο προφανώς, αρκετές οι αποτυχημένες απόπειρες να την πιάσω.
Είναι τεράστια, δεν είναι είναι μόνιμη, χαιδεύεται μόνο στα πεταχτά και το χειρότερο από όλα δεν δελεάζεται με φαγητό.
Σπανίως τρωεί κονσέρβα.
Θα σας πω ότι είναι το μόνο αδεσποτάκι που ξέρω που έχει απορρίψει Schesir, ναι!
Πως θα το τσακώσω εγώ τέτοιο κορίτσι;
Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεται και η Σίσσυ, δε τη βρίσκω καθημερινά, δεν είναι και πολύ λιχούδω κι εξαφανίζεται μόλις δει κλουβί, δεν την επαναφέρει τίποτα, θα τη δω την επόμενη ίσως εκτός αν ξανακατέβω με κλουβί..
Θα με σκάσουν αυτά τα δυο κορίτσια.
Τουλάχιστον όποιο θηλυκό 6μηνών και άνω κυκλοφορεί πλέον στην ομάδα μας, δικό μας ή αφημένο από γάτο, χαιδεύονται όλα, οπότε θα προλάβω τουλάχιστον αυτά και που θα πάει κάποια στιγμή θα ευοδώσουν οι προσπάθειες μου για την Κούλα και τη Σίσσυ.
Ελπίζω μόνο να είναι όσο πιο σύντομα γίνεται.

Έτσι που λέτε τα νέα του κοπαδιού.
Η πετυχημένη μας σχέση, θέλει δουλειά.
Είναι πολλά και οι ισορροπίες είναι λεπτές. Πολύ εύκολα κάποιο απομακρύνεται για διάφορους λόγους και θέλει ιδιαίτερη ενασχόληση, κανάκεμα, μαλώματα, καλοπιάσματα για να το επαναφέρει κανείς, αλλά και για να συνεχίσουν να ζουν αρμονικά μεταξύ τους.
Δε φτάνει μόνο το φαγητό, όσο κι αν καλύπτει τις ανάγκες τους.
Τον τελευταίο καιρό, το ταϊσμα, λόγω υποχρεώσεων ήταν πιο σύντομο και διαδικαστικό.
Να που είχα απώλειες και θεματάκια.
Αν παρόλα αυτά με ρωτήσει κανείς..αξίζει χίλιες φορές, κάθε 2η ή 3η βραδινή βόλτα.
Κάθε μουτράκι που επανέρχεται στη θέση του μετά από κάποια περιπέτεια.

Χθες ξέφυγε ένα Σισσάκι. Απομακρύνθηκε.
Γυρνώντας από το περίπτερο ακούω σπαρακτικό νιαούρισμα.
Κοιτώ απέναντι και βλέπω τη φιγούρα ενός γατομωρού..
Ωχ..
Το πλησιάζω, του βάζω φαγητό, δεν τρώει μόνο κλαίει.
Εγώ δε τη γνώρισα καθώς τη βλέπω να τρώει μόνο κάτω από τον κάδο σε σκοτεινό σημείο. Μάλλον με είχε γνωρίσει αυτή η μικρή κυρία ωστόσο και μου έλεγε "Γύρισε με πίσω".
Αποφάσισα να τη δελεάσω, να τη φέρω τουλάχιστον κάτω από το σπίτι να κουρνιάξει μαζί με τα άλλα γατούδια.
Το κλάμα της προσέλκυσε τα ενήλικα.
Μέσα σε όσα μαζεύτηκαν είδα και τη Σίσσυ που ποτέ δεν έρχεται σε εκείνο το σημείο.
Εκεί άρχισα να υποψιάζομαι, ότι το πανικόβλητο μικρό είναι μάλλον δικό της.
Με "ψι ψι" και καλοπιάσματα και επιβραβεύσεις στα μεγάλα μου, με μια μικρή γατοπομπή επανέφερα με τη βοήθειά τους τη μικρή στο μέρος της.
Μόλις φτάσαμε η Σίσσυ τη μύρισε, της έδωσε μια μικρή πατουσιά και η νεαρά πήρε τη θέση της κάτω από τον κάδο κι έτρωγε την κροκετούλα της.

Πολύ αργότερα το βράδυ, είδα το Μπομπούδι να κάθεται κάτω από το μπαλκόνι.
Πιάσαμε μια μικρή κουβέντα. "Τι είναι κορίτσι μου;" εγω.."Νιαου" μελιστάλακτο το Μπομπάκι μου.
Ένιωσα την ανάγκη να την τρατάρω άλλη μια λιχουδίτσα, παρόλο που είχαν φάει όλα από νωρίς.
Κατέβηκα να τις κάνω χαδάκια και την κέρασα τονάκι.
Το μικρό Σισσάκι, βγήκε ξανά. Την είδα από μακριά.
Με κοιτούσε ξανά η ίδια μωροφιγούρα, η προ ολίγων ωρών πανικόβλητη, ήρεμη πια.
Σαν να με αναγνωρίσει μέσα από τη γατουλινίστικη περιέργειά της, να με επεξεργάζεται.
"Χμμ εσύ με επανέφερες, μάλλον για σένα μας έλεγε παραμύθια η μαμά όσο ακόμη ήμαστε στη φωλιά.."
Χαμογέλασα.
Η βραδιά έληξε γλυκά, με μόνο αγκαθάκι την κακοκεφιά του Βρωμύλ και την απουσία του Τόμι που με βασανίζει.
Όμως όλα τα υπόλοιπα είναι καλά. Είναι εδώ. Έχουν φαγάκι. Τα περισσότερα κι από ένα χάδι.

Μικρά μου συνεχίζουμε, να μου προσέχετε

αχ βρε Στελλιτσα τι γλυκες περιγραφες. Το τι μου θυμιζει το κλεισιμο στο γκαραζ ,δε θελω να το θυμαμαι.Το μονο που κραταω απόλη την ιστορια ειναι η ευγενια αρκετων ανθρωπων ,τη μερα που μεσα σε πολυ βροχη κολλαγα αφισακια με τη φωτογραφια του παλιοκεφτε και προσφερθηκαν αρκετοι να με βοηθησουν .
Ποτε με οσα ειναι εξω δεν μπορουμε να ειμαστε σιγουροι .Αλλα ακομα και αυτη η φροντιδα ειναι σημαντικη

Μικρά εορταστικά θαύματα και στη γειτονιά μας!

Συνοπτικά, ο Τομάκος που τον έψαχνα εδώ και δύο εβδομάδες, την παραμονή το βράδυ έδωσε το παρόν!
Είχα ακούσει για δηλητήρια
Και παρόλο που δεν ανήκει στους θαμώνες είχα μεγάλη αγωνία να τον δω.
Είναι καλά, προφανώς τρώει συστηματικά αλλού κι απλά μας επισκέπτεται κάποιες μέρες το μήνα.
Να είναι καλά το αγορίνι μου!

Και μας χιόνισε καλά!

Ένα ωχ μόλις το έστρωσε, τόσα πλάσματα εκεί έξω, αλλά είπαμε δεν πτοούμαστε.
Το προχθεσινό βράδυ με το κοπάδι ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα.
Ο καιρός μαλακός, όπως πάντα όταν χιονίζει και τα γατούδια, η πιο ευχάριστη έκπληξη!
Όλοι αμφέβαλλαν κι έλεγαν δε θα βγουν, εγώ πίστευα ότι θα βγουν αλλά είχα ένα αγκαθάκι ότι θα τα δω κουμπωμένα, τα πιστά τα φιλαράκια εμφανίστηκαν όλα, σαν να μην τρέχει τίποτα, κάποια ιδιαίτερα χαρούμενα, κάποια άλλα με τις κλασσικές στριμενιές τους
Έδωσαν παρόλα αυτά τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση ότι πρόκειται για έναν πραγματικά καλοζωισμένο, χαρούμενο και δυνατό γατοπληθυσμό και κυρίως ότι έχουν πίστη. Αντί να επικρατούν τα άγρια ένστικτά τους και να παραμείνουν κρυμμένα, αυτά ήταν εκεί και μάλιστα με ουρίτσες όρθιες

Δεν είχαμε απαρτία, όμως όλα όσα μεγάλωσαν μαζί μου, ανεξαρτήτως της σημερινής τους ηλικίας ήταν εκεί, από Μαϊμού και Γλύκα που είναι πια μεγάλα αγόρια, μέχρι το μικρό μας το Θαλάκο, μόλις κάποιων μηνών, αλλά πλέον γερός κι ατρόμητος! Το παρόν έδωσαν και οι 3 ενήλικες θηλυκές μου, το Κορίτσι μου, η Κάλι και η Μυτούλα, βαρβατόγατα που με πέρασαν από κόσκινο τα πρώτα χρόνια μέχρι να αποφασίσουν ότι αξίζω να είμαι φιλενάδα τους  

Εντυπωσιακό επίσης είναι πως υπό διαφορετικές συνθήκες ανέδειξε για άλλη μια φορά καθένα το χαρακτήρα του.
Το Κορίτσι μου, η παλιά, η υπερμαμά με τη σοφία της πιο έμπειρης γάτας περίμενε στην είσοδο. "Θα κατέβει σας λέω"
Παραδίπλα Γλύκας, Σπίθα & Μπομπάκι, κρυμμένα, μα βγήκαν με άνεση και τρίφτηκαν στα πόδια μου. Το Μπομπάκι άνετο και γλυκύτατο, όπως πάντα! Σαν να μη συμβαίνει κάτι διαφορετικό γύρω της.
Κατεβαίνω τη σκάλα. "Που είστε;" Ο Μαίμουδάκος μου ήρθε τρέχοντας με ανασηκωμένη ουρά. Να και η πριγκίπισά μου η Κάλι με τη γνωστή σταθερότητα στο βήμα της και περίσσεια επιδεξιότητα.
Παρών κι ο Μιλουδάκος και πιο κάτω να σου κι ο Θαλής τρέχει σπιρτόζικα γατουλινίστικα στο χιόνι.
Να και το Ροζάκι, 2η γέννα της Κουλίτσας, θρασίμι μέγα.
Έφτασε στο μέρος μου χοροπηδηχτά, με χαριτωμένη δήθεν ενόχληση για τα βρεγμένα της πατούσια.
Νάτος κι ο Μαξούλης μου, φουντωτός και χιονισμένος, μα πάνω από όλα άνετος Όσο τον ενοχλεί η βροχή, τόσο δεν φάνηκε να τον ενοχλεί το χιόνι!
Και μετά ένα νιαουρητό δραματικό, πολύ πολύ γνώριμο. Ήξερα πως είναι η Μυτούλα μου.
"Μυτούλα, έλα δεν σε ξέχασα!" Εμφανίστηκε από το πουθενά "Πάμε στο φαγητό" της είπα και πήρε τρέχοντας το δρόμο για το "αρχηγείο" να πάει στα πιατάκια

O Μαίμουδάκος μου που έρχεται τρέχοντας

και το Σπιθούλι που κάνει επιδρομή σε όοολα τα σημεία ταϊσματος, όπως..εχεμ..φαίνεται από το γεγονός ότι έγινε ένας μικρός χνουδωτός μπόγος το άτιμο!

Εδώ, στο γατοαρχηγείο.

Τα περιπτερόγατα παρακάτω λίγο πιο τυχερά, στη θέση τους, στη ζέστη.

Μετά κανείς..Αφουγκράστηκα στην ησυχία, μήπως κι μου έμεινε κάπου εκεί κοντά κάποιο κρυμμένο ή φοβισμένο.
Αποφάσισα να αφήσω την περισσευούμενη κροκέτα σε προστατευμένα σημεία που δεν αφήνω συνήθως. Δύσκολος καιρός, ας  βρει κάποιο ζωντανό φαγάκι. Ακούω πίσω μου διστακτικό γατουλινίστικο "νιάου"...γυρνώ με αγωνία..τι θα χρειαστεί να ξετρυπώσω με το χιονιά; Όμως ήταν η Σουζανίτσα μου, η αδερφή της Ρόζας που απομακρύνθηκε νωρίς από το καλό σημείο, από το "αρχηγείο" , όπου τα είχε εγκλιματίσει αρχικά η μανούλα τους. Πάνγλυκια και συνεσταλμένη, επίσης μεγαλωμένη υπό την παρουσία μου. Παρά τη συστολή της περίμενε κι αυτή. Περίμενε και με φώναξε το κοριτσάκι μου το πάνγλυκο, το τρυφερό το ταρταρούγι! Την πήγα σε μέρος προστατευμένο και την έσκασα στο φαγητό. Ήταν χαρούμενη!

Ιδού λοιπόν η χιονισμένη μας βραδινή εξόρμηση (μέχρι το πρώτο σημείο ταϊσματος), γατούδια τρέχουν στο χιόνι!
Πρωταγωνιστούν το Κορίτσι μου, Γλύκας, Μαϊμούς, Κάλι, Σπίθα και Μπομπάκι

Μοναδικές οι περιγραφές σου Στέλλα, όπως πάντα.Τι όμορφα να τα βλέπεις να τρέχουν χαρούμενα ακόμα και στο χιόνι που μας κάνει τόσο να ανησυχούμε με τον ερχομό του.Νασαι πάντα καλά εκεί δίπλα τους βράχος και να τα καμαρώνεις.

Στελλα μου,πραγματικα σας σκεφτομουν με τοσο χιονι. Ομως οριστε τα καυμενουλια πως μας διαψευδουν .Εχουν αλλες αντοχες και η αγαπη τους δινει δυναμη .Μπραβο !

Lina έγραψε:Τι όμορφα να τα βλέπεις να τρέχουν χαρούμενα ακόμα και στο χιόνι που μας κάνει τόσο να ανησυχούμε με τον ερχομό του..

belezza έγραψε:Ομως οριστε τα καυμενουλια πως μας διαψευδουν .

Χαίρομαι που το βλέπετε κι εσείς! Μοιάζουν άνετα, έτσι δεν είναι; Άρα δε το βλέπω μόνο εγώ έτσι για να παρηγοριέμαι ότι τα καταφέρνουν Δεν είναι ιδέα μου..
Σκεφτόμουν το γεγονός ότι εμφανίστηκαν μόνο τα πολύ "πιστά" μέλη, ενώ όλα είναι καλοζωισμένα. Θέλω να το αποδίδω στο θέμα της εμπιστοσύνης. Όσα είναι πιο κοντά νιώθουν άλλη σιγουριά και βγήκαν, ενώ τα υπόλοιπα ενστικτωδώς κρύφτηκαν..λέω..

Νομίζω ότι και με υπό αυτές τις συνθήκες καλά τα καταφέραμε μέχρι στιγμής. Χθες φάνηκαν κι άλλα, ελπίζω σήμερα να δώσουν όλα το παρόν.

οταν εχουν μπολικο φαγητο και ενα στεγνο μερος να κουρνιασουν αν θελουν το χιονι και το κρυο δεν τα ταλαιπωρουν οσο εμεις νομιζουμε. Στην Αγγλια οταν ημουν προ αμνημονευτων χρονων, οι σπιτικες γατες της τοτε πεθερας μου τρελαινονταν να βγαινουν για ωρες στο χιονι και τον παγετο.. κι απορουσα...

Ότι κι αν σκεφτόμαστε εμείς εκείνα φαίνονται να το απολαμβάνουν και παίζουν μια χαρά άνετα
Όταν έχουν καθημερινά το φαγάκι τους, φροντίδα κι ένα χάδι θα βγούν και θα παίξουν και μετά θα κουρνιάσουν κάπου (ξέρουν αυτά)
Εμείς με την ανθρώπινη λογική μας θα θέλαμε να είναι πιο ζεστά πιο ασφαλή, πιο προφυλαγμένα..
Κάτι ξέρουν παραπάνω αυτά

Το βιντεάκι είναι σούπερ απολαυστικό

Με χαρές, με λύπες είμαστε εδώ και συνεχίζουμε με όρθιες ουρίτσες!

Βρωμύλ ή Λάζαρος!
Ο καλός μου ο Βρωμυλ μετά τις χριστουγεννιάτικες περιπέτειές του επανεντάχθηκε και είναι χαρούμενος.
Μπήκε εσπευσμένα για εγχείριση, κάθως βρέθηκε να έχει μεγάκολο, κατάσταση στην οποία πρακτικά μέρος του εντέρου χαλαρώνει, χάνει την κινητικότητα του και δεν προωθεί τα κόπρανα.
Τον προλάβαμε κυριολεκτικά στο παρά 5, ο οργανισμός του ταλαιπωρημένος απέρριψε την πρώτη φορά τα ράμματα (μιά μεγάλη δυσκολία αυτής της επέμβασης είναι ότι δεν μπορεί να χορηγηθεί αντιβίωση μετά από αυτή), ξανά νάρκωση λοιπόν και στην αναμονή, μα ο Βρωμύλ, ήρθε κοντά μας για να μείνει, συνήλθε, τα κατάφερε, ενώ δεν έπαψε να γουργουρίζει στιγμή.
Μόλις πήρε τα πάνω του, κρεμιόταν στα παράθυρα της γειτόνισας που τον φιλοξένησε για να βγει.
Μόλις βγήκε έκανε αγάπες ατελείωτες με τη φιλενάδα του τη Ρόζα που κοιμούνται αγκαλιά
Είναι εδώ λοιπόν, είναι καλά και νομίζω ότι είναι ο μόνος γάτος με 3 ονόματα, Βρωμύλ, Ευτύχης, όπως τον φωνάζει η γειτόνισα και Λάζαρος, όπως τείνει να ονομαστεί, αφού ξόδεψε ήδη 3 από τις 7 ζωές κι ακόμη συνεχίζει απτόητος!

Βρωμυλιάνος μου!!

Σουζάνα & Σύλβιο, μια μεγάλη αγάπη
Η Σουζανίτσα, ταρταρουγάκι από τη 2η γέννα της Κουλίτσας.
Η μαμά της, της έμαθε να βγαίνει εδώ σε εμάς για φαγητό, μαζί με την αδερφή της τη Ρόζα.
Έφυγε όμως πολύ νωρίς, θα ήταν 3 μηνών το πολύ. Πίστευα ότι της έχει συμβεί κάτι κακό, μα αρχικά ήταν και τα δυο κοριτσάκια άγρια. Δε προλάβαμε να γνωριστούμε καλά.
Επανεμφανίστηκε πριν από λίγους μήνες στο δρόμο κάτω από εμάς.
Περίπου 8 μηνών σήμερα.
Δειλά δειλά πλησίασε. Έγινε μόνιμη, κάθε βράδυ στη δική της θέση.
Όσο ήταν ακόμη μικράκι πάντα από μακριά, μα πάντα παρακολουθούσε ένας γάτος. Είναι ο Σύλβιο.
Είναι άλλη μια από τις περιπτώσεις που συναντώ γάτος να "υιοθετεί" μικράκι και να του υποδεικνύει που να φάει.
Ο Σύλβιο μεγάλος, με τις δικές του άκρες, πάντα περήφανος, πάντα ήρεμος, πάντα συνόδευε τη Σουζανίτσα.
Η μικρούλα του ξεθάρρεψε κι ο Σύλβιο έπαψε να δίνει πάντα το παρόν. Εξάλλου είχε μάθει να τρωεί αλλού. Πέρασε λίγο ακόμη ο καιρός κι ο Σύλβιο αποφάσισε να συστηθεί και επίσημα σε μένα που φροντίζω τη Σουζάνα του.
Πλησίασε, κάναμε ήρεμα, γλυκά χαδάκια κι από τότε με επισκέπτεται και με φωνάζει από τη θέση του, μόνο όταν δεν έχει βρει αλλού φαγητό, οπότε τρώει παρέα με τη Σουζανίτσα του.
Ο καιρός περνά, η Σουζανίτσα μεγάλωσε, ήρθε η ώρα να στειρωθεί.
Την περασμένη Τρίτη λοιπόν, η Σουζανίτσα ξεγελάστηκε και μπήκε στο κλουβάκι για να στειρωθεί το επόμενο πρωί.
1ο βράδυ χωρίς τη Σουζάνα του...
Την έψαχνε, την έψαχνε πραγματικά.
Ο Σύλβιο δεν έφτασε ποτέ στα δικά μας μέρη, ποτέ δεν γνώρισε το υπόλοιπο κοπάδι δε του χρειαζόταν, δεν ψαχνόταν για καυγάδες.
Είχε καταφέρει άλλωστε μέχρι πρότινος να βρίσκει το φαγάκι του και τώρα πια είχε και συντροφιά του τη Σουζάνα.
Όμως να που δε τη βρήκε εκείνο το βράδυ.
Ανέβηκε λοιπόν στα μέρη μας, με περίσσειο θράσος και μου νιαούριζε απορημένα.
Παραδόξως κανένα από τα μέλη του κοπαδιού δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία του.
Σαν να τους επικοινώνησε ότι είναι απλά περαστικός και ψάχνει στο τελευταίο σημείο που το φιλαράκι του το μικρό άφησε τη μυρωδιά της.
2η μέρα ο Σύλβιο δεν ήρθε. Δεν ήταν η μικρή του. Είχε ψάξει στα μέρη μας.
3η μέρα επανεντάχθηκε η μικρή. Μαζί σε την αδερφή της, σε σημείο προστατευμένο, με μπόλικο φαγάκι.
Την αφήσαμε εδώ σε εμάς, μήπως μείνει. Το μέρος εξάλλου της είναι γνώριμο, αυτό που της υπέδειξε αρχικά η μαμά της. Σίγουρα πιο προστατευμένο.
Η Σουζάνα όμως είχε άλλη γνώμη.
Έφυγε πάλι και πήγε, που αλλού, στο Σύλβιό της.

Δεν την είδα στο βραδινό τάισμα κι έτσι στάθηκα παραπάνω στο σημείο της.
"Σουζάνα, Σουζανίτσα.."
Ακούω μιου διστακτικό.
"Έλα κοριτσάκι μου"
Και τη βλέπω να βγαίνει δειλά δειλά, πίσω από ένα κλιματιστικό, όπου ήταν κουλουριασμένη με το Σύλβιο Ήταν χωμένη στην πυκνή γούνα του Σύλβιο κι αυτός κουλουριασμένος γύρω της.
Ήρθε η μικρούλα κιν από πίσω σιγά σιγά κι εκείνος, σαν να την προσέχει.
Τον φώναξα. Κάναμε αγάπες και οι 3.
Έφαγαν καλά κι εγώ με ένα μικρό σφίξιμο παραιτήθηκα από την την προσπάθεια επανένταξης της Σουζανίτσας σε πιο ασφαλές σημείο.
Παρακαλώ να είναι καλά, να τη βλέπω κάθε βράδυ και να είναι πάντα αγαπημένα με το γάτο που διάλεξε να φύγει από νωρίς



Η Σουζανίτσα μου!

και ο υπέροχος, ευγενικός και στιβαρός Σύλβιο!



Σας θυμίζει κάποιον άλλο ευγενικό λόρδο μήπως;

Αυτές οι ομορφιές μας!

Τα υπόλοιπα θετικά μας νέα, είναι πως αισίως πια από όλο το κοπάδι κοριτσάκια αστείρωτα έμειναν μόνο 2, Σίσσυ & Κούλα.
Από αρσενικά όλα όσα τρώνε μόνιμα εδώ, εκτός του Κλώνου και του Τάκη του Κουνούπη επίσης στειρώθηκαν.
Για όσα κάνουν βόλτες και τρώνε γενικά κι αλλού δε μπορώ να ρισκάρω τη στείρωση τους, αλλά βεβαίως είναι και πολύ δύσκολο να πιαστούν.
Τα μόνιμα όμως έχουν σχεδόν διευθετηθεί και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι'αυτό!

και συνεχίζουμε με γατοιστορίες,

Σάσα, μια εκκολαπτόμενη υπερκυνηγός
Θυμάστε το μικρό Σισάκι που ξεμάκρυνε και νιαούριζε σπαρακτικά μέχρι να το επαναφέρω στο μέρος του με παρακάλια, μπράβο και ψι ψι;
2,5 -3 μηνών σουσουραδίτσα τρίχρωμη, μωρό της Κούλας.
Με εκτίμησε λίγο, αφού της έδειξα το δρόμο για το "σπίτι"  κι άρχισε να δείχνει διάθεση να γνωριστούμε λίγο καλύτερα.
Με παρατηρούσε από κοντά με ενδιαφέρον αρκετές μέρες μετά την επαναφορά της. Ήρθε λοιπόν το βράδυ που κάναμε ένα βήμα παραπάνω. Με μύρισε κάναμε κι ένα χαδάκι πεταχτό.
Η μικρή..κυρία, αποφάσισε να δείξει την εκτίμησή της με ένα ...εχέμ..δώρο..από αυτά τα ανεπιθύμητα γατοδώρα, που δεν ξέρεις τι να πεις όταν τα δέχεσαι..
Το επόμενο βράδυ λοιπόν από αυτό που συσφίξαμε σχέσεις, κατεβαίνω κι η μικρή δεν είναι εκεί.
"Πάλι τριγυρνάει το ζοντόβολο.."σκέφτηκα.
Ακούω περιχαρές μακρόσυρτο "Νιααααου", γυρνάω και βλέπω τη μικρή, να έρχεται επιδεικτικότατα από το δρόμο παρακαλώ να φαίνεται με καμάρι και να σέρνει μια κακομοίρα καρακάξα.
Δεν έχω δει ποτέ ξανά τόσο μικρό γατί με τόσο μεγάλο θήραμα.
Το ενδιαφέρον δε, ήταν ο τρόπος με τον οποίο το παρουσίασε.
Ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε να τη δω.
Παραπατούσε και μπερδευόταν κι έπεφτε τρέχοντας με το άτυχο πουλάκι, μα η ουρίτσα πάντα όρθια με ενδιάμεσα νιαουρίσματα να λένε "κοίτα με, κοίτα με"
Έμεινα κι εγώ άφωνη να την κοιτώ να πλησιάζει.
Όλα έδειξαν ενδιαφέρον για το πεσκέσι που έφερε η μικρή, μα το μικρό ζιζάνιο δεν άφησε κανένα να πλησιάσει.
Έφερε τελικά την καημένη την καρακάξα της δίπλα μας, ευτυχώς δεν ήταν πια ζωντανή, δε θα μπορούσα νομίζω να τη βλέπω, την άφησε έκανε ακόμη ένα μικρό νιαούρισμα και στρώθηκε στο φαγητό.
Όλα έτρωγαν τη γατοτροφή τους κι η μικρή επιδεικτικά δίπλα μας το πουλί της...εντάξει είναι λίγο από τις ιιιιιιχ στιγμές της φύσης, αλλά..
Μέχρι να κάνω το γύρο και να επιστρέψω, το είχε σχεδόν εξαφανίσει!
Να ένα τρομακτικό γατάκι, τόσο γλυκιά , τόσο μικρή κι όμως.. deadly!
Δε θα εκτιμήσω ποτέ τα γατοδώρα νομίζω..κι αντλούν τα άτιμα τέτοια ικανοποίηση από το κυνήγι.

Κι επειδή είχα πρόσφατες στειρώσεις, αναλογίστηκα για λίγο, πως θα πιάσω αυτή την υπερεπιδέξια μικρή κυρία όταν ξεπεταχτεί κι έρθει η δική της ώρα;!
Πρέπει να την καλοπιάσω πολύ ως τότε! Ελπίζω μόνο να μη με ανταμείψει με επιπλέον δώρα.

Αχ βρε Στελλιτσα τι υπεροχες που ειναι οι γστοιστοριες σου,και ποσο μας δειχνουν τι υπεροχα πλασματα ειναι οι γατες

Κλαιωωωω
μα κι αυτη καρακαξα πηγε και επιασε ? χαθηκε ενα τρυγονι , μια μπεκατσα , ενας λαγος , ενα ελαφι ?
τστστστστστστσ ....
τα λατρευω τα δωρακια τους ,

Ωχ Στελλα μου θα συμφωνησω μαζι σου για τα γατοδωρα .Το εχω ζησει τον απιθανο τον μπακαρα και ειχα φαει φρικη. Η Λευκοθεα μας τουλαχιστον ως κυρια απο τις Βερσαλιες κλεβει κουκλακια απο σπιτια ή λουλουδακια και μας τα πασαρει
Η ιστορια του Συλβιο και της Σουζανιτσας καταπληκτικη!

Άλλη μια γατοιστορία λατρεμένη. η μεγάλη αγάπη της Σουζανίτσας με το Σύλβιο

Αχ... αυτές οι γάτες..... τι πλάσματα



Περαστικά στο βρωμύλ

Σπόιλερ:

dagger έγραψε:Κλαιωωωω
μα κι αυτη καρακαξα πηγε και επιασε ? χαθηκε ενα τρυγονι , μια μπεκατσα , ενας λαγος , ενα ελαφι ?
τστστστστστστσ ....
τα λατρευω τα δωρακια τους ,

Νομίζω ότι το γεγονός πως δεν εκτιμώ τα δώρα τους θα είναι το μοναδικό παράπονο των γατών ως είδος από εμένα!
Κι όμως χαίρονται τόσο πολύ όταν κουβαλάνε κάτι!

belezza έγραψε: Η Λευκοθεα μας τουλαχιστον ως κυρια απο τις Βερσαλιες κλεβει κουκλακια απο σπιτια ή λουλουδακια και μας τα πασαρει
Η ιστορια του Συλβιο και της Σουζανιτσας καταπληκτικη!

Εμ, αυτά είναι δώρα, μάλιστα! Εμένα μέχρι και τα κορίτσια σκνίπες και ψόφιες πεταλούδες μου κουβαλούν στο κρεβάτι! Η Γκρίνια μάλιστα βρίσκει τρόπο να μπαίνει και κάτω από τα σκεπάσματα να αφήνει τα δώρα της..εκπληξούλες!

Χαρά, Μαρία μου..είναι πράγματι φοβερά πλάσματα!
Κι εμένα το ζεύγος Σουζανίτσα-Σύλβιο με έχει συγκινήσει πάρα πολύ

Από τις ποοοολύ περίεργες βραδιές η χθεσινή.
Μου δημιούργησαν τα σκασμένα μεγάλη ανησυχία.

Ήταν όλα τους ταραγμένα και δεν είναι ότι ήταν ιδιαίτερα πεινασμένα.
Ο καιρός φυσιολογικός.
Σκυλιά δεν υπήρχαν στη γειτονιά.
Απλά έβγαιναν και με φώναζαν γατιά από παντού!!

Όχι τα δικά μου μόνο και άλλα που δεν έχω ξαναδεί, σε όλη τη διαδρομή, μιαου διστακτικά, μιαου θαρραλέα, κάποια τσαχπίνικα.
Κεφαλάκια ξεπρόβαλαν κάτω από αυτοκίνητα, από κάδους και με φώναζαν.
Προσπάθησα να καταλάβω που οφείλεται.
Όσα γατούδια τρώνε στον δρόμο ακριβώς κάτω από το δικό μας στενό μαζί με τα περιπτερόγατα ανέβηκαν πάνω.
Η Μαριδούλα από το περίπτερο έκανε από νωρίς σαν τρελή λέει ο περιπτεράς και διέσχιζε συνέχεια το δρόμο ψάχνοντας.
Πράγματι ήρθε κι αυτή σε εμάς, ενώ δεν έχει έρθει ποτέ και μάλιστα φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενη που με βρήκε.
Μα και τα άλλα; Αυτά που δεν γνωριζόμαστε;

Ο Κλώνος απουσιάζει μέρες, ευτυχώς κάνει λέει εμφανίσεις στο περίπτερο.
Ο Ντάνι πάλι, από τους ημι-θαμώνες, τον είχα πετύχει ένα βράδυ τραυματισμένο κι έκτοτε δε τον είδα ξανά, να βάλουμε έστω λίγο μπεταντίν.

Συνήθως εντοπίζω τι τους φταίει. Πάντα οφείλεται είτε στον καιρό, είτε στην παρουσία αγέλης σκυλιών στη γειτονιά.
Αυτή τη φορά δεν ξέρω τι συνέβη.
Επίσης οι δικές μας οι θηλυκές είναι οι περισσότερες στειρωμένες.
Μόνο δύο κορίτσια έμειναν και δεν έχουν οίστρο αυτή την περίοδο.

Και σήμερα ξύπνησα με τη σκέψη τους.
Ελπίζω σήμερα να είναι όλα πιο ήρεμα, να ήταν τυχαίο, να μην έχει συμβεί κάτι κακό.
Χρειαζόμαστε τις θετικές σας σκέψεις για τον Κλώνο και το Ντάνι.
Να επιστρέψουν.
Να είναι καλά!

Αχ, θα με σκάσουν, θα με σκάσουν..

Στελλιτσα μου ,ειναι η εποχη τους και ανεξαρτητα απο τη στειρωση βγαζουν περιεργη συμπεριφορα. Το βλεπω σε ολα τα γατουδια της γειτονιας μου.Συνεχεια φωναζουν.Ακομα και η Λευκοθεα με τον μπακαρα το πρωι νιαουριζαν περιεργα γιατι ακουγαν πισω απο το πλεγμα και τα δενδρα καποιους αλλους που φωναζαν και τσακωνοτανε . Ο μικρος μαλιστα ανεβηκε στα καγκελα να εχει ευρυγωνια θεα του καυγα . Η Λευκοθεα ενοχληθκε (τι πρωτοτυπο) και χωθηκε μεσα στο σπιτακι
Εννοειται ολες τις ευχες για τον κλωνακο και τον ντανουλη .Μην ανησυχεις θα επιστρεψουν . Ο κλωνος εχει στειρωθει? Δεν το θυμαμαι

Ήταν πιο ήρεμα χθες, αλλά ο Κλώνος είναι πάλι άφαντος.

Δεν έχει στειρωθεί και είναι ο μόνο αρσενικός που θα ήθελα να στειρώσω ακόμη, γιατί είναι στους "δικούς" μου. Ξέρω που έχει τη φωλιά του κι ότι τρώει κυρίως από εμένα.
Όλοι οι υπόλοιποι που έμειναν, πέραν το ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τους καταφέρω, τρώνε κατά κανόνα και αλλού και δευτερευόντως από εμένα, οπότε δεν μπορώ να τους στειρώσω, δίχως να ξέρω τι τρώνε.
Από την άλλη ξέρω ότι είναι και μεγάλο αλητάκι. Κυκλοφορεί με το μαλλί του το τέλειο και το μουτράκι το πάνγλυκο και συγκινεί κόσμο.
Τον ταϊζουν το πρωί στην αυλή της μονοκατοικίας που μένει. Το βράδυ πάει στο περίπτερο, γιατί τελυταία ο περιπτεράς τους βγάζει μαγειρευτό, εμ κάνει απουσίες σε μένα. Μπορεί με άλλα λόγια να αράζει και στην αυλή του και να αδιαφορεί το σκασμένο που τον ψάχνω αν και να λέω την αλήθεια..αυτό είναι και το ενδεχόμενο που προτιμώ, να είναι καλά ο σκατούλης!

Τσεκαρε απο τον περιπτερα καθε ποτε τον βλεπει .Ετσι θα ηρεμησεις καπως . Παντως το πιο πιθανο ειναι να ειναι καλα ,απλα ειναι ατειρωτος και ...μπερμπαντευει ως γνησιος κεραμιδογατος !

Μακάρι μωρέ να μπερμπαντεύει αλλά κάπου κοντά μη χαθεί
Ο περιπτεράς πιάνει δουλειά περί τις 00.30-1.00 την ώρα που βγαίνω εγώ περίπου και το περίπτερο είναι η προτελευταία στάση.
Το αλητάκι μου εμφανίζεται αφού περάσω εγώ. Όλο μου λέει "Ήρθε χθες, αλλά αργά"
Ντάξει, τρώει το πρωί στην αυλή του, γιατί να μη βγαίνει το σκασμένο από πιο νωρίς σε μένα και να θυμάται να πάει για φαγητό αργότερα..αλητήριος! Που σημειωτέον δε βρίσκει και πάντα, αφού έχουν ήδη φάει τα περιπτερόγατα εκεί..πφφφ.

Κι ο γλυκούλης μου ο Ντάνι δε φάνηκε. Έρχεται ούτως ή άλλως περιστασιακά, αλλά έχω παραπάνω την έγνοια του λόγω τραυματισμού. Να είναι καλά!

Η -βαθιά συγκινητική- χαρά της ανακάλυψης

Το Σπιθούλι μου, κορίτσι θεόμουρλο. Κάθε μα κάθε φορά κοιτάει να με χτυπήσει μόλις βάζω την κροκέτα. Όχι δε με πονάει ποτέ, ίσα να μου τις σκορπίσει, βιαστική κυρία.
Μια γατουλίτσα κατάτι ανισόρροπη, με μια ουρά "χαλασμένη" σχεδόν κυριολεκτικά. Όχι δε δείχνει σωστά τις γατοδιαθέσεις. Μόνιμα δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, ούτε καν τη γατίσια νευρικότητα δεν εκφράζει σωστά.
Ουρά με βούληση δική της λοιπόν και μάλλον μπερδεύει και την ίδια τη Σπίθα, η οποία εκεί που αγαπά όλα τα έμβια και κάνει τσαχπινίτσες εκεί αστράφτει και βροντά και μοιράζει πατουσιές!
(Ε, τώρα μεταξύ μας..κυρίως πατουσιές μοιράζει..άντε που και που να κάνει αγάπες σε κανένα γάτο, παρότι στειρωμένη, άντε και την αδερφή της, το Μπομπάκι)
Λαίμαργη κι επεκτατική. Κάθε φορά τρέχει πίσω μου σε όλα τα σημεία ταϊσματος, κάθε φορά ρίχνει ξύλο για να φάει, κάθε φορά τη μαλώνω και φτου κι από την αρχή.
Είναι όμως κι αυτή αγαπουλάκι, το ξέρω..όταν την πετυχαίνω μετά το τάισμα κι απουσία άλλων γατών, είναι γατίνι τρυφερό, μαλαματένιο.
Μπερδεύεται στα πόδια μου. Κάθε φορά πίστευα πως ζητά τι άλλο, λίγο φαγητό ακόμη. Κάποιες φορές ενέδιδα. Κάποιες όχι.
"Κακομαθημένο!" της έλεγα παίζοντας.
Μα πως δε το 'χα καταλάβει!
Δεν ήθελε κι άλλο φαγητό τόσο καιρό, ούτε να μπαίνει στη διαδικασία να μαλώνει με τα υπόλοιπα σε κάθε στάση.
Με ήθελε δίπλα της όσο τρώει κι ας τρώει και κροκέτα
Δεν έψαχνε γεύσεις, λιχουδιές, ζητούσε ένα ασφαλές γεύμα, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα πως τα "επιθετικά" ζώα είναι κυρίως τα πιο ανασφαλή.
Σήμερα έκατσα να τη χαϊδέψω στο τέλος της διαδρομής. Απλά ήρεμα χάδια. Άρχισε να τρώει κροκετούλα με τέτοια ικανοποίηση.
Έπιανα το μικροκαμωμένο κορμάκι να χαλαρώνει.  Η τρελή ουρίτσα σταμάτησε να της βάζει ιδέες και κορδώθηκε χαρούμενη.
Με συγκίνησε, με συγκίνησε, με συγκίνησε..

Και το είχα δει το έργο με το Μαϊμούδαρο.
Απλά εκείνος είχε άλλο μοτίβο. Έτρεχε πίσω μου, μάλωνε μα δεν έτρωγε. Με φώναζε επίμονα μέχρι να μπω στην είσοδο, μέχρι που φωτίστηκα μια μέρα κι αντιλήφθηκα ότι απλά ζητούσε να τον πάω στο πεζούλι του και να κάτσω μέχρι να φάει τις πρώτες "μπουκίτσες".
Έτσι ανισόρροπο γατίδιο ήταν κι ο Μαϊμουδάκος, μέχρι που εμπιστέυθηκε, ηρέμησε κι όπως υποπτέυομαι, πρόσφατα πρέπει να εγκαταστάθηκε σε κάποια αυλή και περνά ζωή και κότα!

Μικρούλι, μπουλουκάκι..θα προσπαθήσω να κάθομαι μαζί της στο τέλος να τρώει για λίγο ήσυχη, τουλάχιστον τα βράδια που μπορώ.
Και κάπως έτσι, βρήκαμε τι ζητούσε το τρελό μου το κορίτσι, κάναμε την ουρά να λειτουργήσει κανονικά κι ένα ακόμη γατούδι χαρούμενο, μαζί με μένα, γιατί είπαμε..η χαρά της ανακάλυψης!

Και δίνοντας χιουμοριστικά ανθρώπινες διαστάσεις στη γατίσια αντίληψη, κάπως έτσι φαντάζομαι τις Σπιθο-σκέψεις

"Επιτέλους φωτίστηκε! Κατάλαβε το δίποδο, κι έχω ρίξει τόοοσο τρέξιμο, κάθε βράδυ για μέχρι να καταλάβει..πφφφ..είναι λίγο "αργοί" αυτοί οι άνθρωποι, δε σκαμπάζουν"

Τους έχω τέτοια, μα τέτοια αδυναμία.. Βρε τι πάθαμε!

Το Κλωνάκι μου ακόμη άφαντο από την άλλη. Ο Ντάνι μου επίσης.
Θα ήθελα να κατέβω ξανά μια βόλτα..έτσι για τον περίπατο, για τα χάδια...βγαίνει σιγά σιγά η κούραση της εβδομάδας όμως.
Θα τους το χρωστάω!

Αυτο που αναφερεις σχετικα με το φαγητο το εχω κι εγω παρατηρησει και μαλιστα στα δεσποζομενα. Ειδικα ο μπακαρα θελει απαραιτητα να τον χαιδευω ,οταν τρωει. Αν δεν το κανω ,παραταει το φαγητο του και φευγει. Ο νιαουρελος πολυ προσφατα δε με θελει ,οταν τρωει .Μεχρι προτινος ετρωγε μονο οταν ειμουν διπλα του

Ο Νιαουρέλος τα'παμε, τώρα ξεπετάχτηκε, έγινε άντρας, δε θέλει όλο τη γατομαμά του, κάνει επανάσταση!
Τα αδεσποτάκια το έχουν σίγουρα μεγαλύτερη ανάγκη.

Τα κορίτσια τα δικά μου ακόμη κι ακόμη κατά διαστήματα με θέλουν παρούσα, κυρίως όταν έχουν κάποιο θέμα μεταξύ τους.
Έτσι κι η Σπίθα..δεν έχει μαλώσει και με λίγες γάτες εκεί έξω

Ο Νιαουρέλος από την άλλη υποθέτω, πέρα από τον αστεϊσμό, ότι διανύει την καλή του φάση. Μάλλον είναι αρκετά ήρεμος και χαλαρός αυτή την περίοδο με το περιβάλλον του και την καθημερονότητά του γενικά, οπότε δε χρειάζεται παρέα στο φαγητό.

Stella M. έγραψε:
Ο Νιαουρέλος τα'παμε, τώρα ξεπετάχτηκε, έγινε άντρας, δε θέλει όλο τη γατομαμά του, κάνει επανάσταση!
Τα αδεσποτάκια το έχουν σίγουρα μεγαλύτερη ανάγκη.

Τα κορίτσια τα δικά μου ακόμη κι ακόμη κατά διαστήματα με θέλουν παρούσα, κυρίως όταν έχουν κάποιο θέμα μεταξύ τους.
Έτσι κι η Σπίθα..δεν έχει μαλώσει και με λίγες γάτες εκεί έξω

Ο Νιαουρέλος από την άλλη υποθέτω, πέρα από τον αστεϊσμό, ότι διανύει την καλή του φάση. Μάλλον είναι αρκετά ήρεμος και χαλαρός αυτή την περίοδο με το περιβάλλον του και την καθημερονότητά του γενικά, οπότε δε χρειάζεται παρέα στο φαγητό.

Βρε τη Σπιθα!!

Σπιθούλι μου!



και η αδερφή της το Μπομπάκι το γλυκό!


Bonus Γλύκας, επιδρομή στο πορτ μπαγκαζ!



Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε!

Περί αυτοκινήτου..
Μάλλον το δικό μου έχει περάσει στο στάδιο catmobile κυριολεκτικά, είναι δικό τους.
Επιστρέφω το απόγευμα, ο Γλύκας αρκετά έξω στο δρόμο κι ατάραχος ο άτιμος!
Παρκάρω, κατεβαίνω "Ρε Γλύκα!"
Με κοιτάει απόλυτα άνετος.
Εντωμεταξύ έρχεται άλλο αμάξι. Γλύκας εξαφανίζεται με ταχύτητα φωτός προς το πεζοδρόμιο
Προφανώς δε θεωρούν απειλή το "δικό τους" αμάξι.

Και κάπως έτσι χάνω μερικές τούφες τη φορά, όταν πετάγονται μπροστά μου ή κάθε φορά με αγανακτούν μέχρι να παρκάρω, γιατί πολύ απλά δε φεύγουν!

Σε άλλα νέα το Κλωνί μου ακόμη άφαντο κι ανησυχώ πια..
Μπορεί να μπερμπαντεύει με τους "μεγάλους", Τιτάνας, Μπομπ και λοιποί, όμως αυτοί ανέκαθεν έλειπαν μεγάλα διαστήματα, είναι από τους υπεργάτους της γειτονιάς, μαθημένοι αλλιώς.
Πφφφ..
Θέλω τόσο πολύ να βγω και να τον δω να μου νιαουρίζει στο σημείο του κι ας μπερδεύεται στα πόδια μου κάθε φορά!

Κι έκανα και μια ακόμη σκέψη.
Ο Τιτάνας κι ο Μπομπ έχουν πράγματι πολύ καιρό να φανούν.
Σκέφτηκα λοιπόν, ότι μόλις στειρωθούν και τα δύο εναπομείναντα "ενεργά" κορίτσια μου, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να μη τους ξαναδώ.
Όχι, προφανώς δεν αμφιβάλλω για τη στείρωση των κοριτσιών μου.
Μου φαίνεται όμως λίγο λυπηρό.
Όπως είπα, υπεργάτοι..και το φαγητό δευτερεύον για αυτούς.
Ζούν για να γυρνούν στις γειτονιές.
Μποέμικες ψυχές..

Πολλες φορες κανουν και 20 ημερο να φανουν ,τωρα που ειναι η εποχη του γαμβρισματος Τον πρωτο μου γατο τον τραμπακουλη που δεν ηταν αδεσποτος, απλα τοτε τον βγαζαμε και εξω αλλα το βραδυ ανελιπως στις 9 χτυπουσε παραθυρο να μπει μεσα, καποια φορα τετοια εποχη τον χασαμε 20 -25 ημερες. Βεβαια τοτε δεν γνωριζαμε για στειρωση κ.λ.π.
Δεν παιζει να στειρωθουν τα αρσενικα?

Μακάρι μωρέ να επιστρέψει σύντομα το αγορίνι μου!

Για τους άλλους, δύσκολο εώς ακατόρθωτο μου φαίνεται.
Αν δίνουν ΤΙΣ μάχες τα μεγαλωμένα από εμένα μόλις αντιληφθούν το κλουβί, δεν ξέρω πως μπορεί να πιάσω ένα γάτο, όπως ο Μπομπ που μου επιτρέπει 3 χάδια στην πλατούλα το πολύ, την ώρα του φαγητού αυστηρά μετά από κοντά 4 χρόνια συναναστροφής.
Μάλιστα κανένας από αυτούς δε δελεάζεται με φαγητό, είναι επιλεκτικοί και λιγόφαγοι.
Ο Τιτάνας έκανε περίπου χρόνο για να φάει και κονσέρβα κι ακόμη κι ακόμη δείχνει προτίμηση στην κροκέτα, η οποία σαφώς δεν αποτελεί δέλεαρ ισχυρό.
Το τελευταίο που με προβληματίζει εν τέλει, είναι πως όταν τελικά στειρώνονται σε γενικές γραμμές "κάθονται στα αυγά τους" και αράζουν στο μέρος που έχουν τη φωλιά τους και συνήθως κάπου εκεί γύρω τρώνε.
Τα αγόρια αυτά εμφανίστηκαν μεγάλα και νομίζω ότι ήδη όταν εμφανίστηκαν ήταν άνω των 3 ετών, κρίνοντας τον τρόπο που κινούνται. Οι νεαροί ενεργοί γάτοι συμπεριφέρονται αλλιώς.
Κάπου έχουν άρα ήδη το κονάκι τους κι αν στειρωθούν εκεί θα επιστρέψουν. Με απασχολεί από εκεί και πέρα το διατροφικό θέμα πολύ..δεν ξέρω.

Όταν αναλογίζομαι τη διαχείριση των αδεσπότων μας και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προαναφερθέντα, καταλήγω πως η πιο ρεαλιστική λύση είναι σίγουρα η στείρωση των θηλυκών, επιτακτική βασικά και ιδανικά όσων αρσενικών είναι μόνιμα εδώ.
Άρα από αρσενικά μένει ο Κλώνος και ο ένας ο μικρός ο περιπτερογατούλης.
Α! Και ο Θαλάκος μόλις ξεπεταχτεί.
Θα προσπαθήσω και για τον Τάκη, ο οποίος επίσης ξεκίνησε να γυρνά ασταμάτητα. Εξαρχής εδώ ήταν το μέρος του, οπότε αν πιαστεί και στειρωθεί, εδώ θα επιστρέψει.
Ο Τάκης, καθότι ιδιαίτερα ανεπτυγμένος, νόμιζα πως απλά δεν τον ενδιαφέρει να ζευγαρώσει. Τελικά μάλλον ήταν αρκετά νεαρός και τώρα ήρθε η ώρα του για ζευγάρωμα. Εμφανίζεται σπάνια πια.
Επίσης δεν χαϊδεύεται. Όταν είχε χτυπήσει έκανα συνολικά 9 ( ! ) αποτυχημένες προσπάθειες να τον μαζέψω και τελικά το αντιμετώπισα -ευτυχώς- με αντιβίωση στο φαγητό του, με καθοδήγηση κτηνιάτρου.
Οπότε τα αρσενικά είναι ένα θεματάκι..

Μέσα σε όλα δεν ξεχνώ τα αγαπημένα μου βεβαίως!

Κάθε βράδυ τα λέμε, συναντιόμαστε κάνουμε χαδάκια.

Χθες μετά από πολλές μέρες εντόπισα ξανά το παλιοαλητάκι τον Κλώνο μου!
Γυρνοβολάει στις γειτονιές το σκασμένο.
Μάθαινα από τον περιπτερά ότι τον βλέπει που και που, μα σε μένα άφαντος.
Τελικά όχι απλά αλητεύει ο σκασμένος, ο πανέμορφος, αλλά είναι και καλοζωισμένος.
Κάπου τρώει, όμως σε μένα, το φιλαράκι του δεν έκανε μια εμφάνιση να μην ανησυχώ τόσο καιρό!

Επίσης τέλη Φλεβάρη είχα άλλη μια αναπάντεχη εμφάνιση.
Έχω τελειώσει το καθιερωμένο συσσίτιο και ανεβαίνω σπίτι.
Στις σκάλες με περίμενε ο Χοντρός μου!
Τον θυμάστε το Χοντρούλη οι παλιότεροι;
Ω, ναι!
Είχα να τον δω περίπου 10 μήνες.
Μου νιαούρισε, τον καλωσόρισα και φύγαμε μαζί ξανά για το σημείο που έτρωγε παλιά.
Τον κέρασα το κατιτίς του, έφαγε ικανοποιημένος, τον καληνύχτησα.
Δεν φάνηκε ξανά από τότε, όμως το γεγονός ότι κάποια που έφυγαν εμφανίζονται μετά από τόσο καιρό είναι τουλάχιστον παρήγορο.

Ήρθαν και τα αγόρια μου ξανά, Τιτάνας και Μπομπ.
Πίστευα ότι δε θα τους δω ξανά, καθώς τελειώνουν οι διαθέσιμες θυληκές στη γειτονιά μας.
Ήταν κι αυτοί καλά, έμοιαζαν χαρούμενοι. Ο Τιτάνας μου έκανε κι αγάπες. Ο Μπομπαρος ακόμη κρατά χαρακτήρα.
Ξέρω ότι θα ξαναφύγουν. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους πιάσω.
Μένω κι αποζητώ μόνο να είναι καλά.

Προσεχώς θα ακολουθήσουν γεννητούρια από τα εναπομείναντα αστείρωτα κοριτσούδια, Σίσσυ & Κούλα, οι μόνες που δεν κατάφερα, αλλά που θα μου πάνε κι αυτές, θα τις καταφέρω!
Η Κουλίτσα μπορεί ήδη να γέννησε, αφού χθες δεν εμφανίστηκε ως συνήθως.

Όλοι οι υπόλοιποι, οι "μόνιμοι" είμαστε ευτυχώς καλά και συνεχίζουμε χαρούμενα, πάντα με μικροάγχη, πάντα κάποιο αποφασίζει να με λαχταρήσει με καμιά διήμερη απουσία, αλλά οοοοκ! Τα καταφέρνουμε

Κάθε φορά τα συγκρίνω με τα αγριμάκια. Συνειδητοποιώ πια πόσο τυχερός αδέσποτος πληθυσμός είναι.
Λιγότεροι οι κίνδυνοι, σημαντικά λιγότεροι.
Δραστηριοποιούνται κυρίως το βράδυ, αρκετά καταφύγια, αρκετός κόσμος τους αφήνει κροκετούλα.
Μακάρι να ζούσε κάθε αδέσποτάκι κάπως έτσι.
Μακάρι να παραμείνουμε έτσι και να είναι στο ελάχιστο τα θλιβερά συμβάντα.
Τα κοιτώ και είναι χαρούμενα. Χαρούμενα και με μεγάλη σιγουριά.
Ξέρουν ότι έχουν που να στραφούν.
Αυτό είναι και το πιο όμορφο που διακρίνω πάνω τους και τα κάνει να διαφοροποιούνται σημαντικά συμπεριφορικά σε σχέση με άλλα αδεσποτάκια. Η πίστη στον άνθρωπο.
Κάνει τη διαφορα..
Άλλωστε η σχέση μας μετρά πλέον σταθερά 4 περίπου χρόνια.

Να είναι καλά! Αυτό επιθυμώ κάθε μέρα!

Τα λατρεμένα μου, τα αγαπημένα μου, τα ψυχουλάκια μου τα γλυκά!

Πολύ λιγότερο το φωτογραφικό υλικό τους, πάντα ποικίλα κι ευτυχώς κατά κανόνα ευχάριστα τα νέα τους.

Η Κουλίτσα κι η Σίσσυ, όπως ήταν αναμενόμενο είναι πλέον μανούλες, ενώ ετοιμάζεται και το περιπτερογατάκι η Μαρίδα.
Της έφτιαξα αυτοσχέδια φωλιά τουλάχιστον αν δε βρει κάπου να γεννήσει, γιατί πλέον δεν θέλουν οι άλλοι υπάλληλοι της πρωινής βάρδιας να τα έχει στο περίπτερο, όπου πεισματικά τα επέστρεφε την τα μικρά της πρώτης γέννας κι ας της τα έβαζαν σε άλλη φωλίτσα εκτός.
Ελπίζω να δεχτεί τη δικιά μου, έβαλα τα δυνατά μου, δεδομένης ώρα και πόρων να την κάνω ασφαλή και θελκτική για να εμπιστευτεί εκεί τα μικράκια της. Χθεσινοβραδινό το έκτακτο σχέδιο, ελπίζω να την εγκρίνει.

Η δε Σίσσυ...το βράδυ, λίγες ώρες πριν γεννήσει, ακολούθησε τον αδερφό μου παντού και του νιαούριζε να την ακολουθήσει.
Λιώσαμε και οι δυο με το λόγο...
Τον πήγε στη φωλιά που είχε φτιάξει μόνη της!!!
Είχε μαζέψει φύλλα και κλαδιά, ήταν αρκετά καλό σημείο.
Ξάπλωσε στη φωλίτσα ήρεμη και του γουργούριζε δυνατά.
Από εκεί και πέρα αφήσαμε την υπόλοιπη δουλειά στη φύση.
Είναι καλά, τρώει καλά, δεν αδυνάτισε, με το καλό να βγάλει τα μπεμπούδια της, εχεμ.. λίγο πιο δεκτικά στους χειρισμούς από την ίδια μπας και τα καταφέρουμε τα κορίτσια της ευκολότερα για τη στείρωση!

Η Κουλίτσα δε φαίνεται αυτές τις μέρες, αλλά ξέρω ότι αυτή τη φορά το έχει, ξέρει και που θα βρει φαγάκι και πως να φροντίσει καλά πλέον τα μικρά της.

Ο μικρός τζαναμπέτης ο Θαλάκος, τον θυμάστε;
Αυτό το μικρό που μας πάρκαρε ένας γάτος, μου έβγαλε το λάδι για να του βάλω λίγη αλοιφή όταν αρρώστησε κι είχα το κακό το συναπάντημα εκείνο το περίεργο βράδυ, όσο τον περίμενα να τελειώσει το φαγητό του να μη του το φάνε;
Ναι αυτός, που θυμίζει μωρό της Αγάπης, ε μεγάλωσε, είναι αεικίνητος, θα γίνει αρκετά μυώδης γάτος, φαίνεται από τώρα που είναι ακόμη γατί και το καλό είναι ότι τείνει να χαϊδευτεί κάθε μέρα και λίγο περισσότερο!
Ήταν από τα γατίδια, που δεν κανάκεψα πολύ καθώς τον συνέφερα κι εντάχθηκε ομαλά με τα υπόλοιπα, του "επέτρεψα" τις αποστάσεις που ζητούσε, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου ομολογώ..
Αυτές τις μέρες κατέβαινε κυρίως ο αδερφός μου για τάισμα και μάλλον με εκτίμησε το ζοντόβολο.
Τώρα που ανέλαβα πάλι εγώ, όλο στα πόδια μου είναι, μιου μιου και πιρ πιρ και ουρίτσες για να τον χαϊδέψω!
Αχ, να μη τον έχω άλλη φωτογραφία το σπορίδι μου!
Κολλητός με το Μαξ και φιλαράκι καλό πλέον με τη Σουζάνα και ω ναι ακούει και στο "Θαλάκο", το έχει μάθει.

Μη μου χαθείτε στις συστάσεις, η Ρόζα και η Σουζανίτσα, είναι η 2η γέννα της Κουλίτσας. Ετεροθαλή αδερφάκι του Φανούλη και της Έρης.
Ίσως τα νεότερα μέλη να μη τα συνηθίσατε   Δυο στειρωμένα κουκλιά ταρταρούγια, με μόλις 2 μήνες διαφορά από τα γατοανιψούδια μου, αφού η μανούλα ζευγάρωσε αμέσως μόλις κάποιος της πήρε τα πρώτα της μικρά.

Μετά από αρκετές ημέρες λοιπόν,  χθες βράδυ κατέβηκα 2η φορά, να ετοιμάσω τη φωλιά της Μαρίδας.
Στην επιστροφή με σταμάτησαν στα γατοδιόδια.
Απαίτησαν προσοχή, μου λένε τι θα γίνει, δε θα τα πούμε λίγο, μόνο θα μας ταϊζεις και θα βιάζεσαι;!
Δίκιο είχαν, τους το έδωσα και δεν αντιστάθηκα.
Έμεινα κάτω αρκετή ώρα, μόνο για χάδια, χωρίς λιχουδιές, χωρίς κάτι άλλο.
Η αγάπη μας μόνο και ανέβηκα με μπαταρίες φορτισμένες κι ένα χαμόγελο πλατύ και πηγαίο!
Μετράμε 4 χρόνια μαζί και πραγματικά..η αίσθηση είναι απερίγραπτη..ποια αδέσποτα, ξέρω το περιβάλλον που ζουν, μα μόνο αδέσποτα δεν είναι..σίγουρα δε τα νιώθω έτσι.
Σίγουρα δεν συμπεριφέρονται έτσι.
Τα περισσότερα έχουν όνομα που το ακούν.
Όταν τρομάξουν, όταν αρρωστήσουν τριγυρνούν όλη μέρα κάτω από το σπίτι.
Κι αν για κάποιο λόγο δεν τα δω, θα με περιμένουν στο αυτοκίνητό μας, δικό μας ναι, μου το προσέχουν κάθε βράδυ.
Κι ας μην κουβαλά πλέον τροφές. Είναι δικό μου και το προσέχουν, όπως προσέχουν τα κορίτσια τα προσωπικά αντικείμενα όταν λείπω.
Όπως εντέλει με το μαγικό τους τρόπο προσέχουν εμένα κι εγώ δείχνω κάθε βράδυ εμπιστοσύνη στα τρομερά αυτάκια τους.

Χθες λοιπόν ήταν ένα μικρό πανηγύρι αγκαλιάς.
Χαρούμενες όρθιες ουρές κι ένας δυνατός ήχος γουργουρητού, στα όρια της βοής, αφού προερχόταν από αρκετά γατίδια!
Βρωμύλ πρώτος πρώτος, σε πλήρη ανάρρωση πια μετά τις δικές του περιπέτειες, η Ρόζα μου, η Κάλι η πριγκίπισά μου, το Μπομπάκι, το τρελόΣπιθο μου, που γουργούριζε κι αυτό κι η ουρίτσα δεν ήταν πια αυτή η ανισόρροπη που κινείται σαν χαλασμένη, αλλά όρθια, σίγουρη, χαρούμενη!

Ο Γλύκας μου! Το αγόρι μου το δήθεν πολλά βαρύ, που τελικά έμοιαζε να του έχει λείψει αυτή μας η συναναστροφή περισσότερο από όλα. Τέτοιο γουργουρητό, μα αγκάλιαζε και μου κρατούσε το χέρι με τα δάχτυλα της πατουσίτσας.

Εντάξει και στην ουτοπία έχουν θέση οι ζήλιες
Το Κορίτσι μου, το ξανθό μου το υπέροχο που είναι η χαρά προσωποποιημένη καθώς στειρώθηκε και σκαρφαλώνει τόοοοοσο τσαχπίνικα στα δέντρα παιχνιδίζοντας, μοίραζε πατουσιές!
Όχι για κανέναν άλλο λόγο απλά για να διεκδικήσει χάδια και με τα δύο χέρια. Την αμέριστη προσοχή μου. Είναι η παλιά, η πρώτη πως θα το κάνουμε.
Με έχει σκανάρει, με έχει ελέγξει πριν μου αφήσει το Σποράκο της.
Με έχει ψάξει, με έχει εγκρίνει και μ'αγάπησε με έναν τρόπο μοναδικό που μόνο αυτά τα πλάσματα ξέρουν.

Αχ! Και παρά τις πατουσιές, ούτε ένα τους δε σταμάτησε να γουργουρίζει.
Ήμαστε χαρούμενοι. Ξέγνοιαστοι όλοι έστω για λίγο.

Μαγεία να φτάνεις σε αυτό το επίπεδο τη σχέση σου με ένα άλλο είδος.
Για μένα θα είναι πάντα μαγεία.
Μακάρι να μπορούσα να το ζω τόσο συχνά όσο παλιότερα.
Καμιά φορά πια δεν προλαβαίνω να κάτσω για το σουαρέ.. παρά μόνο για το σερβίρισμα πια
Και μου λείπει το πιστέυετε;!

Αχ!

Κατάφερα να απαθανατίσω το Σπιθούλι μου χθες!


Τι μας έκανε η μαϊμού τελευταία και μας σκλάβωσε-πάλι..
Τη φήμη της την ξέρετε..είναι τρελή, είναι στραβή, δέρνει για να φάει λαίμαργα σε όλα τα σημεία της βραδινής διαδρομής.
Βέβαια εγώ το φιλαράκι μου το ξέρω..ξέρω ότι το ψυχουλίνι μου ψάχνει στην ουσία λίγη σιγουριά, την παρουσία ψάχνει, όχι την κονσέρβα, ώστε να φάει με την ησυχία της.
Κατα (γατο)κόσμον βέβαια παραμένει ολίγον τι εκκεντρική θα πω, εξωραϊζοντας τη ζούρλα που επιδεικνύει
Παρόλα αυτά κάποιο βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας, έδωσε το παρόν, όμως δεν έτρωγε στη θέση της, να μοιράζει ανελέητα πατουσιές, αλλά ούτε μπουκιά.
Η Σίσσυ δεν είχε βγει την προηγούμενη.
Η Σπίθα ξέρει πως έχει μωρά. Έγινε κι αυτή μια φορά μανούλα.
Το τρελόΣπιθο τελικά έμενε δίπλα στη Σίσσυ, η οποία κατέβασε το κεφαλάκι κι έτρωγε λαίμαργα και το Σπιθούλι δίπλα, με γρυλίσματα και νυχιές δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει στο φαγητό, για να φάει η μανούλα....  Μόνο που δεν έκλαψα στη συνηδειτοποίηση!  
Αύριο μπορεί πάλι για κάποιο λόγο να τσουρομαδηθούν για λίγο, να αγαπηθούν ξανά, να απωθήσουν αρσενικά, αλλά μέσα σε όλα θα έχουν πάντα τέτοιες βραδιές, τέτοιες στιγμές που πήρε η μία θέση για την άλλη.
Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει γενικότερα στην ομάδα τους.
Πέρα από συμπάθειες, αντιπάθειες, καυγάδες και χαρωπές κουτουλίτσες, έρχονται στιγμές που εμφανίζουν μια απίστευτα τρυφερή αμοιβαιότητα μεταξύ τους.
Πόσο υπέροχο;! Πόσο..

Μέσα σε όλα έχω ένα τραυματισμένο Τιτάνα, τον Τόμι με την κομμένη ουρίτσα σίριαλ..βελτιώνεται, μπα υποτροπιάζει. Δεν ανήκουν στους θαμώνες, όμως τα συντηρούμε τα θεματάκια τους, όπως μπορούμε.
Ένα Μιλουδάκι με πρόβλημα στα αυτιά που τα ξύνει και τα ματώνει εξωτερικά..βεβαίως δεν μπαίνει στα επείγοντα, όταν έχουμε το άλλο το αγρίμι το ημι-αόμματο και στειρώσεις να εκκρεμούν, αλλά είναι αγορίνι μεγαλωμένο από εμένα και πάλι τα παλεύουμε μαζί "στο πεδίο". Τα καταφέρνουμε κι εντωμεταξύ ο πιτσιρίκος stealth παρά τα ερέθισμένα αυτιά κάνει ωραιάδες στη γατοανιψιά μου την Έρη από κάτω από το μπαλκόνι κι εκείνη ερωτεύεται! Ναι έχουμε και τέτοια. Κολλημένη στο παράθυρο ή στο πλέγμα για το Μιλού Που να μη τα είχα και τα δυο στειρωμένα!

Τελικά ερωτεύσιμος ο μικροκαμωμένος φοβιτσιάρης μου! Μα πως έχει καθένα τις προτιμήσεις του;!

Κλείνω με το Γλυκάκι μου, το μεγάλο μου έρωτα, που τον ανταγωνίζεται μόνο ο Ζαχαρίας των αγριμιών!
Γατοαγάπες στην άκρη του δρόμου.

Στελλα φοβερο το γατοκοπαδακι . Ποσο ξερουν οτι τα αγαπαμε και το ανταποδιδουν με ολη τους τη γατισια ψυχη .Μπραβο σε ολους σας

Μα πραγματικά..τι πλάσματα!

Κάθε φορά με εκπλήσσουν.

Χθες ήταν όλα τους πάνγλυκα, οργανωμένα κι άκουγαν τα περισσότερα σαν άνθρωποι, με κοιτούσαν στα μάτια, άκουγαν το "όχι", το "μπράβο" το "μείνε".
Γενικά ξέρουν λέξεις τα περισσότερα, όμως αν κάνω καιρό να ασχοληθώ ιδιαιτέρως, δηλαδή να παίξουμε και να κάνουμε χάδια, επικρατεί μια μικρή αναρχία. Λίγα μαλώματα την ώρα του ταϊσματος, μετακινήσεις κτλ.

Χθες έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό όλα, σαν να έδειχναν τη χαρά τους που έκατσα προχθές ξανά μαζί τους για χαδάκια.

Ο δε Μαξούλης...
Αχ, τ'αγόρι μου το φουντωτό. Βράδυ χωρίς έστω ένα χαδάκι δεν περνά, αλλά είχα πολύ καιρό να τον σηκώσω αγκαλιά.
Ε προχθές τον πήρα αγκαλίτσα και κάτσαμε αυτά τα 5 λεπτάκια έστω..
Χθες φυλούσε στην είσοδο από πολύ νωρίς, κουλουριασμένος πίσω από μια γλάστρα, ο καλός μου!

Όσο δυνατή είναι η θλίψη των απωλειών, τόση κι ακόμη μεγαλύτερη είναι η ένταση της χαράς που με ξεχειλίζει, όταν τα βλέπω ευδιάθετα, ήρεμα και να λειτουργούν αρμονικά τόσα ζώα μαζί.
Κι ευτυχώς που είναι έτσι τα πράγματα δηλαδή! Ευτυχώς!

Ο σιμον , ο τυφλος ??
ξαναφανηκε ??

Ναι, ναι! Μας έρχεται συχνά πυκνά, έγινε φιλαράκι!

Νομίζω πως τον στείρωσαν κιόλας αν και δε μ'αφήνει καλά να δω, είναι πάντα πιο επιφυλακτικός. Δεν κυνηγά πλέον θηλυκές πάντως.
Όμως έρχεται συχνά πυκνά, έγινε ένας γεροδεμένος γατούλης κι έκανε φίλους.
Παίζει με το Μιλού πολύ, κυνηγάει, σκαρφαλώνει σε δέντρα και μάλλον με τα κρύα τον αφήνουν να μπει μέσα.
Είναι γυαλιστερός και σχεδόν παχουλούλης.

Τυχερό γατίδιο!