Μια ιστορία για δύο γατοαδερφάκια από παλιά....

από **ira_i_rouxlas** Τετ Μάης 02, 2012 5:04 pm

Η ιστορία μου με τις γάτες ξεκίνησε πολύ παλιά, όταν ακόμα πήγαινα νηπιαγωγείο νομίζω. Έμενα σε επαρχιακή πολύ σε ένα διόροφο με εσωτερική αυλή ανοιχτή και το σπίτι της γιαγιάς σε δεύτερο πλάνο και μιας θείας στην δίπλα εσωτερική αυλή, που μαζί με την δική μας επικοινωνούσαν με όλες τις άλλες αυλές του τετραγώνου. Είμασταν σύνολο σ’ αυτό το σύμπλεγμα σπιτιών 9 ξαδέρφια διαφόρων ηλικιών με τον μοναδικό καημό να αποκτήσουμε κατοικίδια, αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάναμε φέρνοντας σκυλιά από τον δρόμο, τίγκα στα τσιμπούρια δεν είχαν αποτέλεσμα, αφού το πρωί που λείπαμε όλοι στο σχολείο η γιαγιά τα φυγάδευε με όπλο της τη σκούπα! Αρρρρρργκ (άλλες εποχές, άλλα μυαλά). Το μόνο ζώο που ανεχόταν ήταν η γάτα της γειτόνισσας κι αυτό γιατί προείχε η καλή σχέση με τους γείτονες.

Για καλή μας τύχη η γάτα αυτή, η Κική, που κάποια στιγμή γέννησε, αποφάσισε να φέρει τα μικρά της που είχαν αρχίσει να περπατάνε και να ανοίγουν τα μάτια τους, σε σημείο που ανακαλύψαμε εμείς η τρομερή συμμορία των 9. Κι αποφασίσαμε να τα κρατήσουμε μυστικά από όλους. Φτιάξαμε με φοβερή εφευρετικότητα το σπίτι τους μέσα στο παράθυρο μιας μισογκρεμισμένης αποθήκης, όπου το παλιό ξύλινο κούφωμα τα προστάτευε από το κρύο και μία κουρελού που κρεμάσαμε από την πλευρά του εσωτερικού της αποθήκης τα έκρυβε από τα αδιάκριτα βλέμματα. Με μυστικές αποστολές στο γειτονικό supermarket, πέρναμε γατοτροφές και άλλα, και εννοείται για άμμο ούτε λόγος, σιγά μην ξέραμε, ακόμα μυστήριο παραμένει στα μάτια μου (των τότε 4ων περίπου χρόνων) το που τα έκαναν τα γατάκια.

Τελικά μας «κάρφωσε» η ιδιοκτήτρια του Super Market, ευτυχώς στις μανάδες μας που κι αυτές συμπαθούσαν ιδιαίτερα τις γάτες, ειδικά η δική μου που στο πατρικό της είχε μια ολόλευκη με την οποία μεγάλωσαν μαζί, κι έτσι άσκησαν βέτο στην γιαγιά να κρατήσουμε τουλάχιστον τα δύο επιστρέφοντας τα υπόλοιπα τέσσερα στην ιδιοκτήτρια της Κικής που αναρωτιόταν με τη σειρά της μα που στο καλό είχε κρύψει η δικιά της τα γατάκια.

Κρατήσαμε τον πορτοκαλόγατο Λελέ, και την τιγρομπουκιά Τούλα (είχαμε μεγάλο ταλέντο στην επιλογή ονομάτων όπως βλέπετε) και τα αγαπήσαμε πολύ όλοι μας. Ο Λελές ανέπτυξε έρωτα με τη μαμά μου και η Τούλα με την θεία μου του ισογείου αλλά γενικά είχαν γίνει πολύ ήρεμα γατάκια κι έρχονταν σε όλους για τα χαδάκια τους.

Όταν δε η μαμά μου έβγαινε στο μπαλκόνι μας που έβλεπε προς την αυλή και φώναζε «Λελεεεεεεε» όποιος τύχαινε να δει τι συνέβαινε έσκαγε στα γέλια. Μια πορτοκαλί βούλα εμφανιζόταν κάπου στις εσωτερικές αυλές του τετραγώνου και έτρεχε πηδώντας εμπόδια και ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες μέχρι να φτάσει στο μπαλκόνι μας να κάνει Μίου και να τριφτεί στα πόδια της αγαπημένης του. Δυστυχώς δεν τον είχαμε κοντά μας πολλά χρόνια καθότι αρσενικό και όχι στειρωμένο, μια χρονιά έφυγε την περίοδο της αναπαραγωγής και δεν ξαναγύρισε όπως τις άλλες φορές, αν και η μαμά μου διατείνεται ότι είχαν συναντηθεί μέσα στην πόλη κι εκείνος την πλησίασε αλλά τελευταία στιγμή το έσκασε αφού είχε πια αγριέψει.

Η Τούλα πάλι ως θυληκό ήταν μονίμως αραχτή στην καρέκλα της κουζίνας της θείας μου και δεν κουνούσε ρούπι όσο η θεία ήταν στο οπτικό της πεδίο. Κι αυτή χωρίς στείρωση κι εμείς δύο φορές το χρόνο τουλάχιστον να βγαίνουμε στην γύρα να χαρίζουμε γατάκια. Πολλοί τα έπαιρναν τότε, ενώ κυρίως καριέρα έκαναν σε αγροικίες τα γατάκια μας όπου προστάτευαν από τρωκτικά και φίδια. Το υπόγειο του σπιτιού της θείας μετατρεπόταν τον καιρό της γέννας από τον πολυμήχανο θείο σε μαιευτήριο και η Τούλα δεν γεννούσε αν δεν ήταν παρούσες οι τρεις μαμάδες του διωρόφου εκ των οποίων η μία έπρεπε απαραιτήτως να της κρατά το μπροστινό της πόδι.

Μας κράτησε συντροφιά 14 χρόνια περίπου η Τούλα, που την αποχαιρέτησα βιαστικά ένα μεσημέρι που εμφανίστηκε στο παράθυρο της κουζίνας και μου νιαούρισε παραπονεμένα. Από τα 9 ξαδέρφια μόνο εγώ είχα μείνει στο διόροφο καθότι η μικρότερη κι έτρεχα εκείνη την ώρα να γράψω την έκθεση για το φροντιστήριο. Πήγαινα Τρίτη Λυκείου. Γύρισα την κοίταξα, της μίλησα αλλά δεν άνοικα το τζάμι να την χαιδέψω γιατί βιαζόμουν. Έφυγε εκείνο το απόγευμα και δεν την ξαναείδαμε. Υποθέσαμε ότι έφυγε για να πεθάνει αξιοπρεπώς μακριά μας, όπως λένε ότι κάνουν οι γάτες.

Διαβάζοντας όλες αυτές τις ιστορίες εδώ ένιωσα την ανάγκη να πω ένα αντίο στα δύο πρώτα γατούνια της ζωής μου. Και κυρίως στην μικρή μας Τούλα (από το Γατούλα) που θα της χρωστάω πάντα εκείνο το τελευταίο χάδι.