Ήταν ένας γάτος με μάτια γαλανά...

από ANFLO Δευ Απρ 09, 2012 11:07 am

Ένα μεσημέρι πριν επτάμιση χρόνια, ανακάλυψα το γατούλη μας πίσω από τη βιτρίνα ενός Ιατρείου μικρών ζώων, σε γυάλινο κλουβάκι, μαζί με την αδελφή του. Την επόμενη μέρα, έκανα έκπληξη στο γιό μου που ήταν εννιάμιση χρονών τότε: μετά τη γιορτή του Πολυτεχνείου και αφού πήγαμε στο Πολυτεχνείο κι αφήσαμε λίγα λουλούδια, περάσαμε από το Petshop και "αγοράσαμε" -αφού αυτός ήταν ο όρος- το σιαμάκι μας.
Ο γιος μου μεγάλωσε μαζί του κι εγώ ήμουν από το πρώτο δευτερόλεπτο η μαμά του. Τον λατρέψαμε και περάσαμε μαζί αυτά τα χρόνια, που περιείχαν χαρές, λύπες, λαχτάρες, μετακόμιση σε άλλη πόλη, τελική εγκατάσταση σε καινούριο σπίτι, ένα διαμέρισμα στον 3ο όροφο σε ήσυχη περιοχή, πεζόδρομο, με παρκάκι.
Ο γατάκος μας ήταν ένας εύρωστος, ευγενικός και χαμηλών τόνων μεσήλικας, πεντάμορφος και κοινωνικός με τις γάτες της περιοχής, επιφυλακτικός με τους άλλους αρσενικούς, καρτερικός με το κανίς του πάνω ορόφου που τον γάβγιζε-από φόβο για το είδος, πιστεύω.
Στη μικρή μας οικογένεια (ο γάτος, ο γιος μου, η μαμά μου που κατά περιόδους έμενε σπίτι μας για να έχει φροντίδα και παρέα ο γάτος μας αν λείπαμε σε διακοπές) όλα ήταν υπέροχα μέχρι την περασμένη Τρίτη το βράδυ, που το αγαπημένο μας ψυχουλάκι παραπάτησε, όπως φαίνεται, από το πίσω μπαλκόνι κι έπεσε στον ακάλυπτο. Σχεδόν απίθανο για γατί να παραπατήσει, το ξέρω, αλλά το δικό μας που πριν από λίγο καιρό είχε λείψει δυο μέρες από το σπίτι γύρισε με κάποιο πρόβλημα στην ουρά του: την κρατούσε κατεβασμένη κι αν τον άγγιζες σε κάποιο σημείο προς την άκρη της, κοντά στους τελευταίους σπονδύλους που σε κάποιες σιαμέζες είναι "σπασμένη" από τη φύση της, πονούσε γιατί νιαούριζε παραπονεμένα. Λόγω οικονομικής στενότητας είχα αναβάλει την επίσκεψη στον κτηνίατρο (επιπλέον έπρεπε να επιλέξω κάποιον καινούριο, γιατί ο δικός μας συνταξιοδοτήθηκε) για να του κάνει το ετήσιο εμβόλιο και ίσως ακτινογραφία στην ουρά, για να δούμε πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα. Κατά τα άλλα ο γατούλης μας ήταν μια χαρά.
Το βράδυ της Τρίτης άκουσα ξαφνικά ένα θόρυβο στο μπαλκόνι και ο γάτος μας, που -σημειωτέον- είχε ανεβοκατέβει δυο φορές εκείνο το απόγευμα και τον είχαμε 5' πριν ανεβάσει (πια, για νύχτα) στο διαμέρισμα, ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ...
Κατεβήκαμε αμέσως στον ακάλυπτο, αλλά ήταν άφαντος. Τον ψάξαμε επί δύο μέρες με φοβερή αγωνία και επίγνωση ότι μάλλον είχε πέσει κάπως άτσαλα και ίσως ήταν χτυπημένος. Μέχρι τις γύρω γάτες που μας πλησίαζαν ακούγοντάς μας και μας κοίταζαν με τα σοβαρά, σκεπτικά μάτια τους ρωτούσαμε, τις παρακαλούσαμε να μας δείξουν ένα σημάδι, μήπως τον βρούμε...το μεθεπόμενο πρωί έδωσα μια ανακοίνωση στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και στα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια και τύπωσα αφισούλες με τη φωτογραφία του....μόλις σχόλασα και γύρισα σπίτι, πήγα να τις τοποθετήσω στην περιοχή. Δεν είχα προλάβει να τις βάλω όλες και χτύπησε το κινητό μου."Ελάτε...στον ακάλυπτο της διπλανής πολυκατοικίας....είναι πεθαμένος."
....Τον θάψαμε σ' ένα λιβάδι, στην εξοχή. Έβρεχε και σταματούσε, και στα ενδιάμεσα μπαινόβγαινε ένας λαμπερός ήλιος. Η ψυχούλα είχε κλείσει τα ματάκια της κι έμοιαζε να κοιμάται, χωρίς εξωτερικό σημάδι πόνου.
Ο γιος μου άφησε μέσα στον μικρό του τάφο ένα χαρτί, όπου είχε γράψει:
"Ήταν ένας γάτος με μάτια γαλανά.
Πέταξε. Και είναι δικός μας".