όγκος στον εγκέφαλο

πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έγραψα ξανά εδώ για το γατούλη μου. Τότε είχε χαθεί και τελικά βρέθηκε, σώος κι αβλαβής.
http://www.gatospito.com/t340p25-topic
Δυστυχώς, αυτές τις μέρες περνώ μία μεγαλύτερη αγωνία, διότι είναι πολύ άρρωστος....

Όλα ξεκίνησαν την Παρασκευή που τον έπιασα να τον σηκώσω απ' το κρεβάτι, νιαούρισε όπως κάνουν οι αγριεμένες γάτες. Παραξενεύτηκα, δεν το είχε ξανακάνει, αλλά δεν έβγαλε και "κακία" απέναντί μου, απλώς το νιαούρισμα αυτό. Το ίδιο έκανε ακόμη άλλες δύο φορές μέχρι το Σάββατο σε άσχετες φάσεις, όταν τον χάιδεψα....
Το Σάββατο βράδυ είχε πάρει ένα "άγριο" ύφος, κουνώντας νευρικά την ουρά του πέρα δώθε και δεν αναποκρινόταν όταν του φώναζα να έρθει...Φοβήθηκα, για να πω την αλήθεια, κυρίως για το παιδί. Ό,τι και να ήταν, αν έβγαζε για οποιοδήποτε λόγο επιθετικότητα...όπως την έχω δει δυστυχώς πολύ άσχημα σε προηγούμενο κατοικίδιο (λόγω προσωπικότητας όχι λόγω ασθένειας)... έπρεπε να έχω το νου μου για το παιδί που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του.
Όταν ήρθε η ώρα για ύπνο βγήκε στο μπαλκόνι κι ενώ συνήθως του φωνάζω κι έρχεται μέσα στο σπίτι, ήθελε να μείνει έξω. Το έχει ξανακάνει αυτό απλώς να θέλει την ησυχία του, να κοιμηθεί έξω...
Την επόμενη μέρα το πρωί άρχισαν περίεργα....Μπαίνοντας στο σπίτι δεν ήθελε ούτε να φάει, ούτε τίποτα. Πήγαινε μόνο πέρα δώθε σαν ασθενής στο ψυχιατρείο...μέσα στο σπίτι, έξω απ' το σπίτι. Κυρίως στο μπαλκόνι. Κουραζόταν ξάπλωνε να κοιμηθεί στον ίσκιο και ξανά τα ίδια...Κοίταζε όταν με έβλεπε να πηγαίνω προς τα εκεί αλλά ούτε νιαούριζε, ούτε "μιλούσε" ούτε τίποτα...

Τη Δευτέρα τον πήγα στον κτηνίατρο. Τον εξέτασε διεξοδικά, του αφαίρεσε ένα δόντι, κάναμε και εξέταση αίματος, όλα πολύ καλά...μόνο που ο γατούλης δεν ήταν καλά...Το Σάββατο ήταν η τελευταία φορά που έφαγε μόνος του. Του έδινα εγώ με το χέρι λίγη λίγη κονσέρβα για να φάει την Κυριακή και τη Δευτέρα...
Οι οδηγίες του ιατρού: να τον παρακολουθούμε και βλέπουμε...
Επιστρέφοντας στο σπίτι κρύφτηκε αμέσως κάτω απ' το κρεβάτι, λυπημένη πήγα να βγω στο μπαλκόνι και τον ακούω πίσω μου να νιαουρίζει. Όλο χαρά τρέχει, βγαίνει μαζί μου έξω, κάνει τα νύχια του στο κούτσουρο που του έχω για νυχοδρόμιο, μπαίνει στο σπίτι, πηγαίνει στις κροκέτες τρώει, πίνει νερό, πηγαίνει στην άμμο του και κάνει τις ανάγκες του...Πόσο χάρηκα! Όλα αυτά είχε να τα κάνει απ' το Σάββατο. Σκέφτηκα ότι τελικά είχε πονόδοντο κι όλα είναι πάλι καλά μετά την αφαίρεσή του.....Το μεσημέρι έφαγε ψαράκια που είναι τα αγαπημένα του... Κοιμήθηκε, κι όταν ξύπνησε επέστρεψε δυστυχώς πάλι στην ίδια συμπεριφορά...να περιφέρεται πέρα δώθε μέσα στο σπίτι και στο μπαλκόνι. Να κουτουλάει σε αντικείμενα, να "κολλάει" σε γωνίες του σπιτιού και να κοιτάζει το τίποτα....

Αυτή η κατάσταση είναι μέχρι σήμερα, σπαράζει η καρδιά μου να το βλέπω έτσι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο κτηνίατρος μου είπε να του δώσω χάπια κορτιζόνης απ' την Τρίτη. Ως τώρα καμία βελτίωση. Του είπα για ευθανασία, μου είπε δεν είναι ακόμη για κάτι τέτοιο. Πότε είναι ρώτησα. Όταν δε θα τρώει και όταν αρχίσει να έχει επιληπτικές κρίσεις....
Κι αναρωτιέμαι τώρα εδώ κλαίγοντας...ποια είναι η ποιότητα ζωής του;
Από εχθές το απόγευμα δεν θέλει να φάει καθόλου (εννοείται πως δεν τρώει μόνος του αλλά εννοώ ούτε απ' το χέρι μου).
Κάποιες φορές τον πιάνουν ταχύπνοιες.
Όταν έχω τη δυνατότητα, και είναι στη φάση του πέρα δώθε άσκοπου περπατήματος, τον πιάνω, τον παίρνω αγκαλιά και ηρεμεί κάπως. Αποκοιμιέται και είναι σαν να βρίσκεται σε λήθαργο. Μόνο όταν κοιμάται είναι ήρεμος... Απ' την Κυριακή ως τώρα κι εκτός από εκείνη τη μέρα που γυρίσαμε απ' το ιατρείο είχε άλλες 3 "αναλαμπές¨όπου ήταν λίγο καλύτερα... Και να διευκρινίσω, το καλύτερα εννοώ ότι π.χ. τον παίρνω αγκαλιά και χουρχουρίζει ενώ όλες τις άλλες φορές δεν το κάνει. Κατά τα άλλα ούτε έρχεται να με αναζητήσει, ούτε τίποτα...Κάθεται κάτω στο πάτωμα του υπνοδωματίου τις περισσότερες ώρες. Τελευταία φορά που ανέβηκε στο κρεβάτι για ύπνο όπως κοιμόμαστε μαζί ήταν την Τρίτη....έχει χάσει το συντονισμό του. Δεν μπορεί να πηδήξει κάτω, γκρεμίζεται οπότε ούτε ανεβαίνει.....Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν με αναγνωρίζει κι αν καταλαβαίνει και τι καταλαβαίνει πια...

Ουσιαστικά, το μόνο που κάνει είναι να κοιμάται και να πηγαίνει πέρα δώθε. Όλη τη νύχτα χθες πήγαινε πέρα δώθε, τον άκουγα, σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Κάποια στιγμή "σφήνωσε" σε ένα κενό που υπάρχει ανάμεσα στον τοίχο και στο πάνω ξύλινο μέρος του κρεβατιού. Γρατζουνούσε, προσπαθούσε να πάει κι άλλο μπροστά αλλά δεν μπορούσε γιατί το κενό στένευε...Σηκώθηκα και τον τράβηξα....Δεν μπορεί να κάνει βήματα προς τα πίσω. Κι έχει αυτές τις μέρες την τάση να πηγαίνει και να χώνεται σε σημεία που είναι στενά...

Είναι πολύ μικρή η ζωή έγραψα τότε στο περυσινό ποστ κι είχα υποσχεθεί ότι θα ασχολούμαι περισσότερο μαζί του. Τώρα μαζί με όλα τα έντονα συναισθήματα αυτών των ημερών έχω ενοχές διότι δεν τήρησα την υπόσχεση αυτή όσο θα ήθελα, σκέφτομαι μήπως αισθανόταν μόνος πολύ γι' αυτό αρρώστησε....

Τα γράφω εδώ σ' εσάς γιατί φαντάζομαι ότι μπορείτε να καταλάβετε, μόνο όσοι έχουν τέτοιους φίλους καταλαβαίνουν.... Αν κάποιος είχε/έχει παρόμοια εμπειρία. Να μου πει τι έγινε, τι έκανε..Και να μου πείτε την άποψή σας, τι θα κάνατε. Ο γιατρός μου είπε να μην προχωρήσουμε σε εγχείρηση κλπ απλώς αντιμετώπιση συμπτωμάτων. Κι εγώ, βέβαια, συμφωνώ. Δε θέλω να τον ταλαιπωρήσω άλλο, ήδη αισθάνομαι ότι ταλαιπωρείται αρκετά.... Αλλά δεν ξέρω πόσο να περιμένω...Υποφέρω κάθε μέρα που τον βλέπω έτσι. Δεν έχει καμία ποιότητα η ζωή του... Κι αν όταν τις λίγες φορές πια που με κοιτάζει μου λέει: βοήθησέ με...κάντο να φύγει...εγώ πώς μπορώ να τον βοηθήσω?

Πώς καταλήξατε ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο? Δεν αναφέρεις κάπου ότι έγιναν εξετάσεις και ότι αυτή είναι η διάγνωση του γιατρού..

Ναι συγγνώμη λόγω της σύγχυσής μου παρέλειψα να πω ότι αυτή είναι η διάγνωσή του. Ψάχνοντας σχετικές πληροφορίες συμφωνώ κι εγώ με τη διάγνωση. Κυρίως η συμπεριφορά του άσκοπου πέρα δώθε (pacing) είναι χαρακτηριστική του όγκου στον εγκέφαλο. Μου είπε εάν θέλω να κάνουμε αξονική. Δε γνωρίζω κόστος, μου έδωσε τηλέφωνο να πάρω να ρωτήσω κι αν θέλω να κάνουμε για επιβεβαίωση της διάγνωσης. Θα τηλεφωνήσω μάλλον σήμερα. Όμως, πόσο άλλο να τον ταλαιπωρήσω; Σήμερα, όπως είπα είναι χειρότερα, από χθες δεν τρώει ούτε απ' το χέρι μου. Ούτε πίνει νερό όλες αυτές τις ημέρες.
Ο γιατρός μου είπε ότι δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο από άποψη διάγνωσης, όλη η συμπεριφορά μου λέει αυτό δείχνει....
Η κορτιζόνη που δίνουμε είναι για να μικρύνει τον όγκο και να αισθανθεί κάποια ανακούφιση. Ελπίζω πλέον μόνο σε κάποιες στιγμές που θα είναι λίγο καλύτερα..Αυτή τη στιγμή είναι στην αγκαλιά μου, κοιμάται πάλι σε κατάσταση λήθαργου

Αν κατάλαβα καλά, η διάγνωση έγινε χωρίς να γίνουν εξετάσεις, βάσει της συμπτωματολογίας?

Προσωπικά στη θέση σου θα τον πήγαινα και για αξονική και για μαγνητική και για ό,τι χρειαζόταν. Δεν είναι θέμα ταλαιπωρίας, είναι θέμα ότι μπορεί να είναι κάτι ιάσιμο και να μην το γνωρίζετε χωρίς τις σωστές εξετάσεις.

hercules έγραψε:Ναι συγγνώμη λόγω της σύγχυσής μου παρέλειψα να πω ότι αυτή είναι η διάγνωσή του. Ψάχνοντας σχετικές πληροφορίες συμφωνώ κι εγώ με τη διάγνωση. Κυρίως η συμπεριφορά του άσκοπου πέρα δώθε (pacing) είναι χαρακτηριστική του όγκου στον εγκέφαλο. Μου είπε εάν θέλω να κάνουμε αξονική. Δε γνωρίζω κόστος, μου έδωσε τηλέφωνο να πάρω να ρωτήσω κι αν θέλω να κάνουμε για επιβεβαίωση της διάγνωσης. Θα τηλεφωνήσω μάλλον σήμερα. Όμως, πόσο άλλο να τον ταλαιπωρήσω; Σήμερα, όπως είπα είναι χειρότερα, από χθες δεν τρώει ούτε απ' το χέρι μου. Ούτε πίνει νερό όλες αυτές τις ημέρες.
Ο γιατρός μου είπε ότι δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο από άποψη διάγνωσης, όλη η συμπεριφορά μου λέει αυτό δείχνει....
Η κορτιζόνη που δίνουμε είναι για να μικρύνει τον όγκο και να αισθανθεί κάποια ανακούφιση. Ελπίζω πλέον μόνο σε κάποιες στιγμές που θα είναι λίγο καλύτερα..Αυτή τη στιγμή είναι στην αγκαλιά μου, κοιμάται πάλι σε κατάσταση λήθαργου

Ποιόν όγκο και πού;;; σε ποιό σημείο του εγκεφάλου;;;;;;;;;;
Κι άλλες αρρώστειες έχουν παρόμοια συμπτώματα. Συγνώμη αλλά χωρίς αποδείξεις , χωρίς τις απαιτούμενες εξετάσεις δεν μπορούμε να μιλάμε για όγκους ειδικά. Η γνώμη μου είναι να πας για αξονική ή καλύτερα μαγνητική. Κι αν αποδειχτεί τότε ίσως μπορείτε να μιλάτε ακόμα και για ευθανασία

Ανατρίχιασα όταν διάβασα τα συμπτώματα του γατούλη σου. Πριν από 5 χρόνια το πέρασα με την Κίττυ μου. Αυτό το άσκοπο περπάτημα έως εξαντλήσεως, το σφήνωμα σε γωνίες, το απλανές βλέμμα η ανορεξία και ο λήθαργος. Η διάγνωση του τότε κτηνιάτρου μου ήταν εγκεφαλικό. Της έκανε ενέσεις για μια εβδομάδα αλλά δεν καλυτέρευε γιατί τυφλώθηκε εντελώς. Δεν είχε επαφή με το περιβάλλον της, άρχιζε να τα κάνει έξω από την λεκάνη, φυσικά την είχα περιορίσει σε ένα δωμάτιο για να μη χάνεται και σφηνώσει κάπου επικίνδυνα . Δυστυχώς μια μέρα που μόλις είχα καθαρίσει το δωμάτιο κι είχα αφήσει ανοιχτά λίγο την μπαλκονόπορτα για να κατεβάσω τα σκουπίδια και το παιδί κάτω, ακούω ένα γδούπο. Έπεσε από τον 4ο και πέθανε ακαριαία.Άκουσα κατσάδα από τον κτηνίατρο, αλλά οι δικές μου τύψεις και στενοχώρια δεν περιγράφονται.
Εύχομαι για τον δικό σου να είναι αναστρέψιμο, αλλά αν όχι εγώ θα σκεφτόμουν την ευθανασία για να ξεκουραστεί το ψυχουλάκι .

Kι εγω θα εκανα εξετασεις ωστε να επιβεβαιωθει η διαγνωση. Ευχομαι να μην επιβεβαιωθει και να ειναι κατι απλο.

Anatoli έγραψε:Kι εγω θα εκανα εξετασεις ωστε να επιβεβαιωθει η διαγνωση. Ευχομαι να μην επιβεβαιωθει και να ειναι κατι απλο.

Εννοείται πως συμφωνώ και εγώ να γίνουν οι εξετάσεις του πρώτα και μακάρι όλα να πάνε καλά.

Για τις εξετάσεις να πω ότι πέραν του κόστους, διάβασα ότι πολλές φορές δε φαίνεται ο όγκος.
Εχει κάνει κάποιος αξονική ή μαγνητική σε ζώο για να γνωρίζει τιμές;
Ο κτηνίατρος είναι γνωστός και με εμπειρία. Απ' το διάβασμα που έκανα όλες αυτές τις μέρες είναι σίγουρα κάτι νευρολογικό. Κι εγώ σκέφτηκα το εγκεφαλικό. Αλλά κι έτσι, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής κι ως τώρα φαίνεται μία τάση προς το χειρότερο κι όχι προς το καλύτερο....

Απο τιμες δεν γνωριζω. Ο γιατρος σου δε μπορει να σου πει που θα πρεπει να γινει η εξεταση ωστε να παρεις ενα τηλ και να ρωτησεις?

hercules έγραψε:Για τις εξετάσεις να πω ότι πέραν του κόστους, διάβασα ότι πολλές φορές δε φαίνεται ο όγκος.
Εχει κάνει κάποιος αξονική ή μαγνητική σε ζώο για να γνωρίζει τιμές;
Ο κτηνίατρος είναι γνωστός και με εμπειρία. Απ' το διάβασμα που έκανα όλες αυτές τις μέρες είναι σίγουρα κάτι νευρολογικό. Κι εγώ σκέφτηκα το εγκεφαλικό. Αλλά κι έτσι, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής κι ως τώρα φαίνεται μία τάση προς το χειρότερο κι όχι προς το καλύτερο....

Ένα δείγμα του εγκεφαλικού είναι εκτός όλων των παραπάνω το κυκλικό βάδισμα προς τη μια πλευρά του ζώου.Δεν νιώθει να φάει να πιεί να πλυθεί , τίποτα.Όλα τα έκανα εγώ, την τάιζα με κουταλάκι και σύριγγα .

hercules έγραψε:Για τις εξετάσεις να πω ότι πέραν του κόστους, διάβασα ότι πολλές φορές δε φαίνεται ο όγκος.
Εχει κάνει κάποιος αξονική ή μαγνητική σε ζώο για να γνωρίζει τιμές;
Ο κτηνίατρος είναι γνωστός και με εμπειρία. Απ' το διάβασμα που έκανα όλες αυτές τις μέρες είναι σίγουρα κάτι νευρολογικό. Κι εγώ σκέφτηκα το εγκεφαλικό. Αλλά κι έτσι, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής κι ως τώρα φαίνεται μία τάση προς το χειρότερο κι όχι προς το καλύτερο....

Πράγματι σε περιπτώσεις όγκων πολλές φορές οι βιοχημικές-αιματολογικές εξετάσεις βγαίνουν καθαρές. Και πράγματι από εμπειρία μπορεί να πει ο γιατρός ότι υποπτεύεται κι αυτό. Όμως για σιγουριά η γνώμη μου είναι να το ψάξετε και με ειδικές εξετάσεις. Δεν ξέρω τιμές να σου πω αλλά μπορείς να απευθυνθείς στα δύο μεγάλα νοσοκομεία που υπάρχουν στην Αττική και μάλιστα στο ένα ξέρω ότι έχουν μαγνητικό-αξονικό τομογράφο.

Ο δικός μου δεν κάνει το κυκλικό βάδισμα αλλά το λεγόμενο pacing, δηλαδή, το βάδισμα γύρω στο σπίτι, στο μπαλκόνι και πέρα δώθε....
Όλη τη μέρα έχει μία λυπημένη έκφραση...

@doremi
εσείς κάνατε κάποια τομογραφία; Διάβασα ότι στο εγκεφαλικό επίσης κάνουν τομογραφία ώστε να εντοπιστεί τυχόν αιμάτωμα...
Όσο για τις ενέσεις, μάλλον κορτιζόνη, αυτό κάνουν και στα εγκεφαλικά. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία και για το εγκεφαλικό...
Πάντως, για το εγκεφαλικό διάβασα ότι αναρρώνουν πολύ καλά οι γάτες συνήθως, όχι όπως σε εμάς τους ανθρώπους. Τόσο που πολλές φορές το εγκεφαλικό στη γάτα περνάει απαρατήρητο.
Κι εμένα το ίδιο, δεν γλείφεται-περιποιείται, εγώ τον καθαρίζω με βρεγμένα χαρτιά κουζίνας και τον χτενίζω...

Τέλος πάντων....δεν έχει φάει ακόμη μπουκιά. Έκλεισε 24ωρο χωρίς φαγητό. Δεν προσπαθεί καν να γλείψει το χέρι μου...

Γρήγορα πήγαινε για εξετάσεις και οπωσδήποτε για δεύτερη γνώμη. Μην το καθυστερείς. Αν υπάρχει έστω και μία ελπίδα, ας την έχει...

Milly έγραψε: Κι άλλες αρρώστειες έχουν παρόμοια συμπτώματα. Συγνώμη αλλά χωρίς αποδείξεις , χωρίς τις απαιτούμενες εξετάσεις δεν μπορούμε να μιλάμε για όγκους ειδικά. Η γνώμη μου είναι να πας για αξονική ή καλύτερα μαγνητική. Κι αν αποδειχτεί τότε ίσως μπορείτε να μιλάτε ακόμα και για ευθανασία

Μπορείς μήπως να μου πεις άλλες ασθένειες με αυτή τη συμπτωματολογία γιατί εγώ δε βρήκα τίποτα...?

hercules έγραψε:

Milly έγραψε: Κι άλλες αρρώστειες έχουν παρόμοια συμπτώματα. Συγνώμη αλλά χωρίς αποδείξεις , χωρίς τις απαιτούμενες εξετάσεις δεν μπορούμε να μιλάμε για όγκους ειδικά. Η γνώμη μου είναι να πας για αξονική ή καλύτερα μαγνητική. Κι αν αποδειχτεί τότε ίσως μπορείτε να μιλάτε ακόμα και για ευθανασία

Μπορείς μήπως να μου πεις άλλες ασθένειες με αυτή τη συμπτωματολογία γιατί εγώ δε βρήκα τίποτα...?

Το pacing είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα των ζώων ζωολογικού κήπου από υπερβολικό άγχος και εγκλεισμό... όμως απ΄ότι έχω διαβάσει είναι και σύμπτωμα του αλτσχάϊμερ (το οποίο χτυπά πολύ τις γάτες τώρα τελευταία) μαζί και με άλλα συμπτώματα βέβαια όπως αποπροσανατολισμός και σύγχυση του ζώου, ανορεξία, αλλαγές συμπεριφοράς κλ.π κλ.π.
Γιαυτό σου λέω... αν θέλεις... κάντε και μια αξονική τουλάχιστον για επιβεβαίωση του όγκου..αν είναι.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά για το ζωάκι σου.

Νομίζω πως πρέπει να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη...

hercules έγραψε:....δεν έχει φάει ακόμη μπουκιά. Έκλεισε 24ωρο χωρίς φαγητό. Δεν προσπαθεί καν να γλείψει το χέρι μου...

Ούτε νερό πίνει; Γιατί αν δεις ότι μπορεί να πιει, μήπως να δοκίμαζες κανένα ζωμό (η πιο γρήγορη λύση είναι το ζουμί από τροφή σε φακελάκια, αυτή που είναι κομματάκια σε σάλτσα).

Καλό κουράγιο σου εύχομαι. Νομίζω ότι καταλαβαίνω πώς νιώθεις.

Αν αισθάνεσαι τώρα άσχημα, σκέψου πως θα νιώσεις αν εκ των υστερων μάθεις οτι δεν έκανες όσα έπρεπε, οτι μπορούσες να τον βοήθησεις ή οτι κάνατε τελείως λάθος γνωμάτευση... Τις πληροφορίες θα τις πάρεις πρωτίστως απο γιατρούς και ειδικούς! Μην το καθυστερείς!!

Καλή τύχη σας εύχομαι και καλο κουράγιο!

Δεν ξέρω πόσο θα κοστίζουν οι εξετάσεις, αλλά καλό θα ήταν να τις κάνει. Επίσης, έχουν δίκιο στα παραπάνω σχόλια. Καλό θα ήταν να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη. Περαστικά! Αν μπορείς, κάνε κι ένα update με την κατάσταση του.

εύχομαι να είναι καλύτερα ο γατούλης. πάρτε και μια δεύτερη γνώμη και αν γίνεται κάνε τις εξετάσεις. τουλάχιστον να έισαι σίγουρη ότι κάνεις το σωστό!

Έφυγε ο γατούλης μου προχθές τη νύχτα Τρίτης προς Τετάρτη.

Μία εβδομάδα μετά τα πρώτα συμπτώματα και ο γατούλης ήταν χειρότερα. Την Κυριακή που μας πέρασε πήραμε απόφαση να σταματήσουμε το μαρτύριό του τη Δευτέρα...
Το Σάββατο ήταν αρχικά μια καλή μέρα. Ξυπνώντας το πρωί ενώ περιφέρθηκε για λίγο και περιφερόταν και όλη την προηγούμενη νύχτα, τον άκουγα πάλι, κάποια στιγμή το πρωί ξάπλωσε και κοιμήθηκε βαθιά. Οι ώρες περνούσαν, πήγε μεσημέρι, πήγαινα κάθε τόσο τον έβλεπα αν είναι καλά. Κάποιες απ' τις φορές που πήγα χουρχούριζε αλλά έμενε ακίνητος με βαριά ανάσα...Πήγε μεσημέρι, σηκώθηκε μόνος του πήγε να πιει νερό. Όπως ήταν προσπάθησα να του δώσω να φάει...κι έφαγε, λίγο, άφησα το πιατάκι κι έφαγε και μόνος του, δύο φορές. Αρχισα να έχω ελπίδα για κάποιες καλύτερες στιγμές. Για έστω μερικά λεπτά με το γατούλη που αγαπούσα και φρόντιζα, που με αγαπούσε και με "φρόντιζε" συναισθηματικά...τόσα χρόνια, 9 ακριβώς. Γιατί το ότι δεν ήταν καθόλου καλά ήταν πλέον σίγουρο.

Μέχρι το βράδυ ήταν αυτή η κατάσταση, δεν έκανε καθόλου αυτό το άσκοπο περπάτημα, όλη τη μέρα...Μόλις άρχισε να σουρουπώνει ξεκίνησε δυστυχώς τα ίδια. Μέχρι να πάμε για ύπνο απλώς πήγαινε πέρα δώθε όπως τις άλλες μέρες. Με την έκφραση αυτή "στον κόσμο του". Τη νύχτα πλέον το περπάτημά του έγινε πιο έντονο και πιο ανήσυχο...Σφήνωνε σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι και στο υπνοδωμάτιο και όλη τη νύχτα ξυπνούσα να τον ξεσφηνώσω και να κλείσω τα ανοίγματα με ό,τι να ναι, ρούχα παλιά, πετσέτες, χαρτόνια. Ενώ ως τώρα ό,τι έφραζε το δρόμο μπροστά του αποτελούσε εμπόδιο, φαίνεται σαν να θυμόταν τα ανοίγματα και κάποια τα άνοιγε με το χέρι του (έβγαζε την πετσέτα) και ξανασφήνωνε. Όλη τη νύχτα τρελλάθηκα και δεν κοιμήθηκα, συνεχώς ξυπνούσα απ' τους θορύβους που έκανε με τα νύχια του ώσπου μετά τις 4 δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ' την υπερένταση αλλά έτσι κι αλλιώς αυτός συνέχισε να βαδίζει και να σφηνώνει. Σε κάποια απ' τα εμπόδια δεν τα αφαιρεί αλλά σκαρφαλώνει επάνω τους, βρίσκεται σε ψηλότερα σημεία και από εκεί γκρεμίστηκε ήδη δύο φορές το πρωί της Κυριακής...Δεν τον πρόλαβα αλλά τον είδα ότι άπλωσε το πόδι μπροστά για να κάνει βήμα και δεν τον "ένοιαξε" ότι δεν πάτησε κάπου κι ότι το πόδι ήταν στον αέρα...Σαν να έχασε τον προσανατολισμό προς όλες τις διαστάσεις...Σε κάποιες γωνίες σηκώνεται όρθιος και γρατζουνάει τον τοίχο με τα πόδια....
Δύο φορές μέσα στη νύχτα κατάφερα να τον ηρεμήσω αφού τον πήρα αγκαλιά, είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να σταματήσει το περπάτημα από το Σάββατο. Κάποιες φορές ούτε αυτό δεν έπιανε, προσπαθούσε να κατέβει απ' τα χέρια μου για να συνεχίσει...
Φαίνεται σαν να μην μπορούσε να σταματήσει να το κάνει. Σαν τα σφηνώματα είναι ήταν ένας τρόπος για να σταματήσει τον εαυτό του, το σώμα του γιατί κουραζόταν αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει γιατί ο εγκέφαλος έδινε διαρκώς αυτή την εντολή... Τον έπιανα, τον χάιδευα και τον κοίμιζα, σαν ένα μικρό παιδάκι, στη αγκαλιά μου, μετά από μερικά λεπτά που θα είχε αποκοιμηθεί βαθιά τον άφηνα κάτω να συνεχίσει τον ύπνο του. Βέβαια, δεν κοιμόταν κανονικά, περισσότερο με λήθαργο έμοιαζε ο ύπνος του..
Το πρωί της Κυριακής τα ίδια, να τρέχω σε διάφορα σημεία να προλάβω να κλείσω ανοίγματα, ανάμεσα σε έπιπλα κλπ.....Φυσικά από το Σάββατο δεν έφαγε και δεν ήπιε ξανά...

Έτσι πέρασε την εβδομάδα: Περιφερόταν και συμπεριφερόταν σαν να μη με αναγνωρίζει καν. Δεν ήταν απλό pacing εκνευρισμού, έχει το ζώο νευρολογικό πρόβλημα. Αρκετές φορές τον φωνάζαμε, δεν ερχόταν, δεν αναγνώριζε το όνομά του. Μόνο να περπατάει περπατάει κι όταν σταματάει να ξαπλώνει και να κοιμάται. Κι άντε πάλι απ' την αρχή. Περπατάει, μας βλέπει μπροστά του και μας αποφεύγει σαν εμπόδια, την Κυριακή δε, δεν μας απέφευγε καν, συνέχιζε, μας τσαλαπατούσε και συνέχιζε την πορεία του στο πουθενά... Αλλες φορές πάλι να κάνει το απροσδόκητο: πάντα όταν έφευγα απ' το σπίτι κι επέστρεφα ερχόταν κατευθείαν στην πόρτα. Έστω κι αν κατέβαζα τα σκουπίδια κι επέστρεφα σε 1 λεπτό. Ερχόταν κι έπεφτε όλος χαρά στα πόδια μου. Ήξερε ότι ένα λεπτό είναι ένα λεπτό, όλα μπορούν να συμβούν, η επιστροφή μου στο σπίτι ήταν κάθε φορά γιορτή...Το Σάββατο που είχα βγει έξω για ψώνια κι ενώ ήταν πάλι στο υπνοδωμάτιο όταν επέστρεψα, μέχρι να κλειδώσω από μέσα το σπίτι, τον βλέπω βγήκε κι έκανε σιγά σιγά βήματα προς το μέρος μου...
Κάποιες άλλες στιγμές πάλι αισθανόμουν ότι απλώς κρατάμε ζωντανό και φροντίζουμε και χαϊδεύουμε το σωματάκι του....

Οι εξετάσεις που ρώτησα κοστίζουνόλες μαζι βιοχημικές και τομογραφίες γύρω στα 600-800 ευρώ. Για κάτι που από τα συμπτώματα φαινόταν καθαρά ότι είναι μία ανίατη ασθένεια...Εάν βρισκόταν ο όγκος θα μαθαίναμε που ήταν ο όγκος, τη θέση του και τίποτε άλλο, δηλαδή θα έχουμε μόνο αυτή την πληροφορία (γιατί σε εγχείρηση δε θα προχωρούσαμε και λόγω κόστους αλλά και διότι δεν υπάρχει θετικό αποτέλεσμα στους όγκους στον εγκέφαλο.... Όπως και να το κάνουμε αυτοί οι καρκίνοι οδηγούν στο θάνατο, σε ημέρες, εβδομάδες ή μερικούς μήνες, θέλουμε δε θέλουμε αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η ζωή, τίποτα δεν είναι για πάντα...). Εάν δεν είχε βρεθεί τίποτα...τότε να ψάχναμε αλλού;; Δεν ήθελα να βάλω το ζώο σε αυτή την ταλαιπωρία για να ψάξουν μετά αλλού την αιτία του προβλήματος; Αφού μετά από 800 ευρώ δε βρεθεί κάτι... Και το ζώο σε αυτή την κατάσταση.... Δε συμφωνώ με αυτή την πρακτική, μήπως θα μπορούσαν πρώτα να αποκλειστούν όλες οι άλλες ασθένειες; Αυτό προσπαθούσαμε να κάνουμε αυτές τις μέρες. Η ίδια η μαγνητική τομογραφία είναι κουραστική διαδικασία για το ζώο. Εγχύεται ουσία στο σώμα του, μπορεί να εμφανίσει αλλεργία κλπ κλπ κλπ κλπ. έψαξα τα πάντα αυτές τις μέρες..... Τι θα ήταν μεγαλύτερη ταλαιπωρία τις τελευταίες μέρες της ζωής του; Εκ του αποτελέσματος, βλέπω ότι την Παρασκευή που τα έγραφα αν κανόνιζα τελικά για τομογραφία άμεσα, προφανώς θα την κάναμε Δευτέρα το νωρίτερο, την τελευταία μέρα που ήταν κάπως καλύτερα. Γιατί την Τρίτη τη νύχτα τελικά έφυγε...

Τέλος πάντων, απλώς να πω ότι δε βοηθούν οι ενοχές... έχω ήδη αρκετές από μόνη μου, δυστυχώς, είναι φάση τους πένθους.... Σκέφτηκα να μη γράψω τίποτα αλλά αποφάσισα τελικά απλά να τα γράψω για όποιον μελλοντικά (χτύπα ξύλο) ψάχνει σχετικές πληροφορίες...

Την Κυριακή πάλι, κάποια στιγμή που ήταν λίγο καλύτερα που είχε κάπως επανέλθει, με κοίταξε και για κάποιες στιγμές πήρε ένα γλυκό ύφος, σαν να μου λεγε: "τι έγινε; γιατί κάνεις έτσι εσύ; μια χαρά είμαι εγώ".....και βάδισε προς το νερό του και ήπιε. Χτενίστηκε και μόνος του.Μακάρι αστεράκι μου, είπα, να μην έχεις καταλάβει τίποτα απ' όσα περνάς αυτή την εβδομάδα. Μόνο ότι σε αγαπώ πολύ, σ' ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου, για τη συντροφιά που μου κράτησες χωρίς να ζητήσεις τίποτα για αντάλλαγμα παρά μόνο τη δική μου αγάπη...

Τη Δευτέρα που είχα αποφασίσει ότι θα τον βοηθήσω να φύγει, παρουσίασε βελτίωση. Βέβαια, δεν ήταν ο παλιός του εαυτός, αλλά σταμάτησε το περπάτημα, όλη τη μέρα την πέρασε στο υπνοδωμάτιο (όλες τις μέρες που ήταν άρρωστος εκεί καθόταν τις περισσότερες ώρες - όταν δεν περπατούσε πέρα δώθε σε όλο το σπίτι). Κοιμόταν σε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με ύπνο και λιγότερο με λήθαργο. Κάθε τόσο πήγαινα να τον δω, τον έπαιρνα αγκαλιά, χουρχούριζε. Μου "μιλούσε" όταν μ' έβλεπε να μπαίνω, όπως παλιά....του έδωσα να φάει και ψαράκι. Έφαγε και μόνος του απ' το πιατάκι του. Πήγε ήπιε και νερό κάποιες φορές. Περάσαμε μεγάλο μέρος της ημέρας αγκαλιά, του ψιθύριζα ότι τον αγαπώ και τον ευχαριστώ κι εκείνος χουρχούριζε κοιτάζοντάς με στα μάτια. Κάποιες φορές βγήκε απ' το υπνοδωμάτιο για φαγητό και νερό και μετά κοίταζε το σπίτι, έκανε ένα δύο βήματα αλλά φαινόταν σαν να μην ξέρει τι να κάνει ή σαν να μην ήθελε να πάει πουθενά κι επέστρεφε πάλι για ύπνο στο υπνοδωμάτιο...

Ο γιατρός μου είπε να συνεχίσουμε την αγωγή. Δυστυχώς την Τρίτη ήταν χειρότερα. Τις περισσότερες ώρες σε λήθαργο και όταν πήγαινε να μετακινηθεί έχανε την ισορροπία του...Δεν ήθελε ούτε φαγητό ούτε νερό... Τον έπαιρνα συνέχεια αγκαλιά όταν πήγαινε να περπατήσει πέρα δώθε. Αποκοιμιόταν σαν μικρό μωράκι στα χέρια μου. Χαλάρωνε, ένιωθε ότι ήταν ασφαλής...Του έλεγα συνεχώς ότι τον αγαπώ και να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί... Αν αύριο πρωί ήταν έτσι, είπα, θα τον πήγαινα για να τον βοηθήσω να κοιμηθεί ήσυχα.
Όταν ήταν καλά παλιότερα κοιμόταν πάντα στο κρεβάτι μαζί μου κάτω στα πόδια μου. Τώρα μετά την περασμένη Τρίτη που ήταν χειρότερα δεν ξαναανέβηκε στο κρεβάτι. Τον έβαλα εγώ μία φορά αλλά κατευθείαν κοίταξε να κατέβει, τον κατέβασα εγώ. Δεν αισθανόταν ασφαλής αφού είχε πέσει 1-2 φορές, δεν μπορούσε να προσγειωθεί κάτω σωστά...Οπότε...το νέο σημείο για ύπνο που επέλεξε όλες αυτές τις μέρες ήταν ακριβώς κάτω στο πάτωμα σε ευθεία γραμμή απ' το σημείο που κοιμόταν όλα αυτά τα χρόνια...
Αυτό το σημείο επέλεξε για να ξαπλώσει την τελευταία του στιγμή. Με ξύπνησε τη νύχτα ένας αρκετά έντονος επαναλαμβανόμενος ήχος απ' τη μύτη του, ένα κλακ. Σηκώθηκα με το φακό για να δω τι έγινε και να τον χαιδέψω να χαλαρώσει...Μόλις πήγα κοντά του ξεψύχησε. Από προχθές βλέπω συνέχεια μπροστά μου ξανά και ξανά αυτή τη στιγμή. Εγώ μόλις να έχω πεταχτεί απ' τον ύπνο....Φαινόταν σαν να μην είχε κανονικά τη συνείδησή του εκείνη τη στιγμή, αλλά μόλις ακούστηκε ένα τσακ απ' το κρεβάτι καθώς τον πλησίασα, έφυγε η ψυχούλα του....

Έφυγε το φιλαράκι μου. Ο καλύτερός μου φίλος όλα αυτά τα χρόνια.... Είμαι απαρηγόρητη και κλαίω συνεχώς εδώ και πόσες ημέρες, περισσότερο δε από προχθές. Σκέφτομαι ότι 2 εβδομάδες πριν, σαν σήμερα ήταν εδώ κι ήταν καλά... κάθε ώρα που περνάει θυμάμαι τι έκανε αυτή την ώρα, τώρα θα έκανε αυτό, τώρα θα έκανε εκείνο... ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και όλα τον θυμίζουν...
Τρεις φορές σκέφτηκα να τον πάω για ευθανασία και τελικά έφυγε μόνος του. Δεν έχω ενοχές αφού σκέφτομαι ότι πέθανε σε ένα μέρος που αισθανόταν ασφάλεια, στο σπίτι του, εκεί όπου πέρασε όλη του τη ζωή, άκουγε τις αναπνοές μας. Το βράδυ πριν πεθάνει, είπε ο άντρας μου ότι όταν τον άκουσε να σηκώνεται να πηγαίνει τουαλέτα να πλύνει τα δόντια του πριν πέσει κι εκείνος για ύπνο, εμφανίστηκε, έκανε μία τελευταία βόλτα μπροστά του, σαν να τον χαιρέτησε. Χαιρέτησε και το σπίτι κάνοντας μία τελευταία βόλτα και πήγε να κοιμηθεί για τελευταία φορά στη θέση του, κοντά μου....

Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν πολύ σύντομη η πορεία του κι ότι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις υποφέρουν για πολύ χρόνο με πολλά συμπτώματα, αιμορραγίες, πόνο κλπ...

Αντίο φιλαράκι μου. Καλό ταξίδι.... Δε θα σε ξεχάσω ποτέ....Θα τα πούμε στο Rainbow bridge.....

Ευχαριστώ όσους έδειξαν κατανόηση, συμπόνοια και είπαν μία καλή κουβέντα. Εύχομαι ποτέ κανείς να μην περάσει κάτι τέτοιο...

Μία μικρή αφιέρωση το Dust in the wind των Kansas.
Αγκαλιάστε σφιχτά τα φιλαράκια σας και πείτε τους πόσο τα αγαπάτε.


I close my eyes
only for a moment
and the moment's gone
all my dreams
pass before my eyes a curiosity
dust in the wind
all we are is dust in the wind

Same old song
just a drop of water
in the endless sea
all we do
crumbles to the ground
though we refuse to see
dust in the wind
all we are is dust in the wind

Now, don't hang on
nothing last forever
but the earth and sky
it slips away

And all your money
won't another minute buy

Dust in the wind
all we are is dust in the wind
dust in the wind
everything is dust in the wind

δεν ξερω τί να πω...

υπομονη σε σενα,ο χρονος θα γλυκανει τον πονο κ θα σου μεινουν ολες οι καλες στιγμες σας....

και σε σενα γατουλη,καλο ταξιδι.....

Αντίο..

Κουράγιο κοπέλα μου.. Κουράγιο και δύναμη..

Λυπάμαι πολύ. Καλό του ταξίδι... και κουράγιο...

Λυπαμαι πολυ!!!!


ΚΑλο κουραγιο....

Kαλο σου ταξιδι γατουλη!

Καλό ταξίδι στο γατούλη και υπομονή σε σένα!

Kαλο του ταξιδι και δυναμη και κουραγιο σε σενα

δεν μπορεσα να το διαβάσω όλο, γιατί με έπιασαν τα κλάματα. πρεπει να πονάει πολύ να βλέπεις το ζωάκι σου σε αυτή την κατάσταση και να μην μπορείς να το βοηθήσεις. Καλό ταξίδι στο γατούλη και καλό κουράγιο σε σένα. είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάμε τους φίλους μας και ειδικά μετά απο τέτοια περιπέτεια!! Καταλαβαίνουμε απολυτα τον πόνο σου!

Καλό ταξίδι γατούλη,κουράγιο και υπομονή ,τα λόγια είναι φτωχά.Τουλαχιστον ξεκουράστηκε και έφυγε κοντά στους ανθρώπους που το αγαπύσαν!!

Ξαναέζησα τις τελευταίες μέρες της Κίττυ μου, έτσι ήταν,την έπαιρνα αγκαλίτσα να ηρεμήσει για λίγο. Μόνο που έφυγε αλλιώς. Κουράγιο , να θυμάσαι την αγάπη που του έδωσες και πήρες. στο καλό γατούλη, έφυγες γεμάτος αγάπη, φιλιά στο Κιττουλίνι μου

Κουράγιο...

Καλό ταξίδι γατούλη...

hercules έγραψε:.......... σκέφτηκα να τον πάω για ευθανασία και τελικά έφυγε μόνος του. Δεν έχω ενοχές αφού σκέφτομαι ότι πέθανε σε ένα μέρος που αισθανόταν ασφάλεια, στο σπίτι του, εκεί όπου πέρασε όλη του τη ζωή, άκουγε τις αναπνοές μας (...) Αγκαλιάστε σφιχτά τα φιλαράκια σας και πείτε τους πόσο τα αγαπάτε.

Είναι τόσο σημαντικά αυτά που γράφεις πιο πάνω. "Κοιμήθηκε" σπίτι του, χωρίς φόβο, νιώθοντας ασφάλεια και αγάπη. ΄Ο,τι πιο ανώδυνο για κείνον...
Τώρα αναλαμβάνει ο χρόνος ν'απαλύνει τον δικό σου πόνο...