Η Ζωή ψάχνει την χαρά της...

Αυτή είναι η Ζωή. Ονομάστηκε έτσι γιατί στη μικρή της ζωούλα χρειάστηκε να παλέψει για να ζήσει- και τα κατάφερε-και δοκίμασε στον μέγιστο για την ηλικία της βαθμό τις μπόρες και τις λιακάδες της ζωής...
Η ιστορία της ξεκινάει κάπου στα τέλη Μαϊου. Γεννήθηκε απο αδέσποτη μανούλα με άλλα πέντε γατάκια. Όταν τα μικρά άρχισαν να περπατούν..., η μανούλα τους έφερε τη Ζωή στην αυλή των γονιών μου και την εγκατέλειψε. Το έστιγχτό της, και το λιγοστό για τα εξι γατάκια της γάλα, την οδήγησε ν' αφήσει την ετοιμοθάνατη γατούλα στο κατώφλι των ανθρώπων.
Η μικρή ήταν σε αθλία κατάσταση. Το κεφάλι της έτρεμε διαρκώς πάρα πολύ, σε βαθμό που δεν μπορούσε ούτε να φάει, και το περπάτημά της ήταν τόσο ασταθες που ήταν σχεδόν αδύνατον να κινηθεί. Αφυδατωμένη και σκελετωμένη, φαινόταν πως ξόδευε τις τελευταίες ώρες και της έβδομης ψυχής της...
Ο γιατρός χορήγησε αντιβίωση και βιταμίνες. Με πολλή προσπάθεια τη βοηθούσαμε να φάει και σε λίγες μέρες η μικρή μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της και να σιτίζεται - έστω και με πολλή δυσκολία λόγω του τρέμουλου στο κεφάλι- μόνη της. Της πήρε πάνω απο δεκαπέντε μέρες να βελτιωθεί αρκετά στο βάδισμα και τότε έγινε το θαύμα: Μια άλλη αδέσποτη γατούλα που είχε γεννήσει στην αυλή το μονάκριβο γατάκι της την υιοθέτησε! Και το μικρό της θετής μανούλας, η Χαρά, έγινε η παρεούλα της.
Η Ζωή και η Χαρά έγιναν αχώριστες. Μαζί έπαιζαν, κοιμούνταν, έτρωγαν, πήγαιναν στην αμμολεκάνη...Τα παιχνίδια με την Χαρά βοήθησαν πολύ την Ζωή να βελτιωθεί κινητικά και νευρολογικά. Κι έτσι εξελίχθηκε σ' ενα ζιζάνιο πρωτης τάξεως, το παρολίγον νεκρό γατάκι ήταν πλέον ενα ζωηρό και χαρούμενο ψιψίνι που χαιρόταν κάθε στιγμή της ζωής του με τη νεα του οικογένεια. Ακόμη και το τρέμουλο στο κεφάλι υποχώρησε τόσο πολύ που πολύ δύσκολα μπορούσε πλέον να διακρίνει κάποιος διαφορά απο ενα φυσιολογικό γατάκι...
Η μοίρα όμως στάθηκε ακόμα μια φορά σκληρή με την Ζωή...Μέρα μεσημέρι, κι απο άγνωστη αιτία, εξαφανίστηκε η φίλη της, η Χαρά. Ακριβώς τη μέρα που θα επέστρεφα απο τις διακοπές για να ψάξω σπιτάκι για τις αγαπημένες φιλενάδες...
Οι μέρες μετά την εξαφάνιση της Χαράς ήταν τόσο δύσκολες που κι ο πιο σκληρός άνθρωπος θα λύγιζε...Η Ζωή περιφερόταν σ' ολον τον χώρο κλαίγοντας σπαρακτικά, χωνόταν σ' ολες τις κρυψώνες τους και την έψαχνε, κι έμενε αδιάφορη μπροστά στο φαγητό και τα παιχνίδια που της προσφέραμε. Νομίζω λοιπόν οτι ήρθε η ώρα να βρει η Ζωίτσα στο πρόσωπο κάποιου στοργικού ανθρώπου τη χαρά της...

Η Ζωή γεννήθηκε με πρόβλημα στην παρεγκεφαλίδα. Ενας ιός που κουβαλούσε η ανεμβολίαστη μαμά της επηρέασε εκείνη απο τα έξι αδερφάκια και της στέρησε την ικανότητα να θεωρείται φυσιολογικό γατί. Με την φαρμακευτική αγωγή και την φροντίδα κατάφερε να κινείται άνετα, κι έχει βελτιωθεί πάρα πολύ η εικόνα της. Μόνο όταν "τρελλαίνεται" στο παιχνίδι το κεφαλάκι της κινείται κάπως διαφορετικά απ' οτι στ' αλλα γατάκια, αλλά αυτό δεν τη σταματάει σε τίποτα.
Ο γιατρός συνέστησε καλή τροφή και προστατευμένο περιβάλλον...
Εγω θα έλεγα και πολλή πολλή αγάπη...
Υπάρχει χώρος στην καρδιά σας γι' αυτην την ψυχούλα;
Μπορείτε να περάσετε να την δείτε, για να διαπιστώσετε και μόνοι σας τη βελτίωσή της.
Δεν υστερεί σε τίποτα, απλά θέλει περισσότερη προστασία.

Τηλ. 697 4 11 11 09

Πολύ συγκινητική ιστορία Δέσποινα, και η Ζωή κούκλα.. Καλή της τύχη

Το είδα και στο fb, αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να βάλεις το κείμενο μέσα στο άλμπουμ για να μπορεί κάποιος να το κοινοποιήσει εύκολα χωρίς να χρειάζεται να κάνει copy-paste το κείμενο. Στείλε το και σε άλλες σελίδες στο fb (Ενεργή κοινωνία, Μπορώ κλπ), όσο μεγαλύτερη δημοσιότητα τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες, το έζησα με τον Τρούφα.

A ρε γμτ... Χάθηκε η φιλενάδα της... Κρίμα...

Τί να πω, εύχομαι να έχει καλή τύχη και να βρεθούν γρήγορα οι καινούργιοι της γονείς.


Να μου φιλήσεις και τα 2 μικρά της φωτογραφίας, είναι υπέροχα μαζί να τα βλέπεις μαζί!

Μα τι ιστορία!!!!!!!!!!!!!! Τα έμπηξα, χωρίς πλάκα...Είσαστε κούκλοι που τα καταφέρατε με τη μικρή. Κάθε φορά που βλέπω τέτοια, τρελαίνομαι που δεν μπορώ να τα πάρω εγώ...Έχω ήδη πέντε...Αλλά θα βρει οπωσδήποτε κάτι τέλειο...Το τρεμουλιαστό το κεφαλάκι είναι στα συν της. Είναι τόσο, μα τόσο χαριτωμένο...

Πολυ συγκινητικη ιστορια...
Κριμα που χαθηκε η φιλη της γατουλας....
Ευχομαι να βρει το σπιτακι που της αξιζει

Ναι, η ιστορία της μικρής Ζωής είναι πολύ συγκινητική και διδακτική...Οσο για τη μικρή Χαρά αφήστε...έχουμε σκάσει οικογενειακώς...
Έπαιζαν με την Ζωή στα σκαλιά (δεν υπήρχε άμεση πρόσβαση στο δρόμο) και έφυγαν οι δικοί μου για το κέντρο κι όταν γύρισαν δεν την είδαν την Χαρά...Κι ούτε ποτέ πια απο τότε...
Δεν βρέθηκε οσο κι αν έψαξαν...Βέβαια δεν είχαμε και φωτό να φτιάξω αφισάκια κλπ. Σ' αυτό φταίω εγω...Ήθελα να τις βγάλω μαζί όταν γυρνούσα απο Τήλο για να βάλω αγγελίες, που θα είχαν μεγαλώσει λίγο...Αν είχα μια φωτό...αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο...
Εκείνοι ελπίζουν πως κάποιος την είδε, του άρεσε και την βούτηξε...
Πώς την είδε καλέ, αφού εκεί που ήταν δεν φαινόταν απο το δρόμο;
Τέσπα...τι να πω...πάντως χέρι την πήρε, με τι σκοπό δεν ξέρω...

Για δυο -τρεις μέρες έπεσε νηστεία...Ούτε η μάνα της έτρωγε ούτε η Ζωή...Θρήνος και κοπετός...Ε τώρα έχουν αρχίσει να συνέρχονται...Η Ζωή όμως πραγματικά έχασε τη Χαρά της και τη χαρά της....αφήστε

Είναι μια ΚΟΥΚΛΑ!!! Καλή της τύχη!

Κι εγώ τα έμπηξα. Εύχομαι να βρεθεί το καλύτερο για τη Ζωίτσα

Silmaril έγραψε:Ναι, η ιστορία της μικρής Ζωής είναι πολύ συγκινητική και διδακτική...Οσο για τη μικρή Χαρά αφήστε...έχουμε σκάσει οικογενειακώς...
Έπαιζαν με την Ζωή στα σκαλιά (δεν υπήρχε άμεση πρόσβαση στο δρόμο) και έφυγαν οι δικοί μου για το κέντρο κι όταν γύρισαν δεν την είδαν την Χαρά...Κι ούτε ποτέ πια απο τότε...
Δεν βρέθηκε οσο κι αν έψαξαν...Βέβαια δεν είχαμε και φωτό να φτιάξω αφισάκια κλπ. Σ' αυτό φταίω εγω...Ήθελα να τις βγάλω μαζί όταν γυρνούσα απο Τήλο για να βάλω αγγελίες, που θα είχαν μεγαλώσει λίγο...Αν είχα μια φωτό...αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο...
Εκείνοι ελπίζουν πως κάποιος την είδε, του άρεσε και την βούτηξε...
Πώς την είδε καλέ, αφού εκεί που ήταν δεν φαινόταν απο το δρόμο;
Τέσπα...τι να πω...πάντως χέρι την πήρε, με τι σκοπό δεν ξέρω...

Για δυο -τρεις μέρες έπεσε νηστεία...Ούτε η μάνα της έτρωγε ούτε η Ζωή...Θρήνος και κοπετός...Ε τώρα έχουν αρχίσει να συνέρχονται...Η Ζωή όμως πραγματικά έχασε τη Χαρά της και τη χαρά της....αφήστε

Η Ζωή πώς είναι? Εννοώ με το προβληματάκι της.. Είναι όπως ήταν ή επιδεινώθηκε λόγω απουσίας της Χαράς?

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μια πολύ ελαφρά επιδείνωση την έχει...Μόνο όταν παίζει και προσπαθεί να συγκεντρωθεί, ξέρετε στη φάση που "τρελλαίνονται" πάνω στο παιχνίδι και κουνάνε το κεφάλι δεξιά αριστερά μαζί με τον ποπό τους...Εκεί φαίνεται οτι κάτι δεν παει καλά...
Κατα τα άλλα όμως, όταν είναι ήρεμη π.χ. δεν φαίνεται πλέον οτι υπάρχει θέμα.
Αναμφίβολα όμως την είχε βοηθήσει πολύ η παρέα με την Χαρά...Τωρα παίζουν μαζί της η μαμά της Χαράς και ο θείος της Χαράς που τα μεγάλωσε μαζί με την αδερφή του...Αλλά δεν είναι το ίδιο, προφανώς, για τη μικρούλα...

πΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΟΛα καλα να πανε για τη γατουλα

Πουλάκι μου... Πόσο ανάγκη έχουν από αποδοχή και τρυφερότητα και αυτά...

Καλή τύχη Ζωίτσα!

Καρδούλα μου βρε Δεσποινάκι σ΄αυτό το γατούνι αξίζει το καλύτερο και το εύχομαι από καρδιάς και είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί είναι υπέροχο πλάσμα

Άχου το κουκλάκι μωρέ........ Τι όμορφη που είναι!!!!
Εύχομαι να βρεθεί γρήγορα κάτι, χρειάζεται πολύ αγάπη το μικρούλι....

Η Ζωή με τη θετή της μαμά...τη μαμά της μυστηριωδώς εξαφανισμένης Χαράς...



Η Ζωή κοιμάται αγκαλίτσα με τον θείο της Χαράς...Αυτός ήταν η παρηγοριά της απο τότε που εξαφανίστηκε η παρεούλα της...


Μισή μέσα, μισή έξω...λιώνει -κυριολεκτικά- στον ύπνο!



12-9-2010...Μέχρι εκεί έλαμψε το αστεράκι της Ζωής σ' αυτόν τον κόσμο...
Το βραδάκι έκανε την υπέρβαση και ακολούθησε την θετή μαμά της και τον "θείο" στη βόλτα τους, μια βόλτα που έμελλε να είναι και η τελευταία της...
Λίγα λεπτά μετά τη μοιραία συνάντησή της με κάποιο αυτοκίνητο, ο "θείος" της έτρεξε να ειδοποιήσει τους ανθρώπους που τους φροντίζουν...Με επίμονα νιαουρίσματα, ακόμη και δαγκωματιές, κατάφερε να τους παει στο σημείο που η Ζωή κείτονταν άψυχη...Δίπλα της στεκόταν και την πρόσεχε η θετή της μανούλα...

Ήταν το πρώτο νεο που έμαθα με το που κατέβηκα απο το αεροπλάνο, κι η ψυχή μου έχει ματώσει...
Ήθελα να την φιλοξενήσω, μόλις έβρισκαν σπίτι ο Misha και η Ρένια, κι αν δεν έβρισκε σπίτι θα την κρατούσα εγω...Οχι μόνο γιατί το είχε ανάγκη, αλλά γιατί την είχα αγαπήσει πολύ μα πάρα πολύ...Δεν της άξιζε αυτό το τέλος... Σε κανένα ζωάκι δεν αξίζει...

Και τι ειρωνία...Τις τελευταίες φωτογραφίες τις τράβηξα το μεσημέρι πριν φύγουμε, κι όταν πήγα τα γατούλια στην Κατερίνα της τις έδειξα και κανονίζαμε να την πάμε αυτή τη βδομάδα στον κ. Πάνο για να δούμε αν μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε παραπάνω για το πρόβλημά της...
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ...γμτ!!!

Καλό ταξίδι αγγελάκι μου...
Συγγνώμη που δεν πρόλαβα...

Silmaril έγραψε:
Η Ζωή με τη θετή της μαμά...τη μαμά της μυστηριωδώς εξαφανισμένης Χαράς...



Η Ζωή κοιμάται αγκαλίτσα με τον θείο της Χαράς...Αυτός ήταν η παρηγοριά της απο τότε που εξαφανίστηκε η παρεούλα της...


Μισή μέσα, μισή έξω...λιώνει -κυριολεκτικά- στον ύπνο!



12-9-2010...Μέχρι εκεί έλαμψε το αστεράκι της Ζωής σ' αυτόν τον κόσμο...
Το βραδάκι έκανε την υπέρβαση και ακολούθησε την θετή μαμά της και τον "θείο" στη βόλτα τους, μια βόλτα που έμελλε να είναι και η τελευταία της...
Λίγα λεπτά μετά τη μοιραία συνάντησή της με κάποιο αυτοκίνητο, ο "θείος" της έτρεξε να ειδοποιήσει τους ανθρώπους που τους φροντίζουν...Με επίμονα νιαουρίσματα, ακόμη και δαγκωματιές, κατάφερε να τους παει στο σημείο που η Ζωή κείτονταν άψυχη...Δίπλα της στεκόταν και την πρόσεχε η θετή της μανούλα...

Ήταν το πρώτο νεο που έμαθα με το που κατέβηκα απο το αεροπλάνο, κι η ψυχή μου έχει ματώσει...
Ήθελα να την φιλοξενήσω, μόλις έβρισκαν σπίτι ο Misha και η Ρένια, κι αν δεν έβρισκε σπίτι θα την κρατούσα εγω...Οχι μόνο γιατί το είχε ανάγκη, αλλά γιατί την είχα αγαπήσει πολύ μα πάρα πολύ...Δεν της άξιζε αυτό το τέλος... Σε κανένα ζωάκι δεν αξίζει...

Και τι ειρωνία...Τις τελευταίες φωτογραφίες τις τράβηξα το μεσημέρι πριν φύγουμε, κι όταν πήγα τα γατούλια στην Κατερίνα της τις έδειξα και κανονίζαμε να την πάμε αυτή τη βδομάδα στον κ. Πάνο για να δούμε αν μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε παραπάνω για το πρόβλημά της...
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ...γμτ!!!

Καλό ταξίδι αγγελάκι μου...
Συγγνώμη που δεν πρόλαβα...

τι ήταν κι αυτό πάλι,είναι τόσο τραγικό,γιατί να έχουν τέτοια κατάληξη τόσες αθώες ψυχές?

τι κριμα θεουλη μου
και ειχα αποφασισει αυριο που θα παω στο γιατρο να τον ρωτησω για την αρρωστεια που ειχε το γατακι αυτο, και αν ηταν ευκολα αντιμετωπισιμο να την επαιρνα
τοσο κριμα

Όχι ρε γαμώτο

Λυπάμαι πολύ Δέσποινά μου....

Καλό ταξίδι, Ζωούλα

Καλό ταξίδι Ζωή....

Δέσποινα

Τι υπέροχα πλάσματα.... ο θείος να ειδοποιήσει και η θετή μανούλα να την φυλάει...

Δεν ήταν τίποτα που την εμπόδιζε η ασθένειά της...Απλά ήθελε προστατευμένο περιβάλλον, καλή τροφή και βιταμινούλες...Οι βιταμίνες στοίχιζαν ελάχιστα ευρώ για δεκαπέντε μέρες...
Αυτό που είχε πάνω απ' ολα ανάγκη ήταν προστατευμένο περιβάλλον...Δεν μπόρεσα να της το προσφέρω εγκαίρως...
Κοντεύει να μου στρίψει...ήταν τόσο μα τόσο άδικο...Μια φορά, ΜΙΑ, την άφησε η μανούλα της να βγει μαζί της βόλτα, όλες τις άλλες φορές την απέτρεπε...Και την είδαν να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια τους...Αλλο δράμα κι αυτό τώρα...πάνω που είχαν ηρεμήσει απο την εξαφάνιση της Χαράς... Δεν μπορώ να πιστέψω την αδικία αυτή...
Τι κρίμα...Τι άδικο...Να έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο τότε μωρό που δεν μπορούσε να φαει απο το τρέμουλο και τώρα που πήγαινε μια χαρά να γίνει αυτό...

Καλο ταξιδι Ζωη....
Αχ βρε ΣΔεσποινα, κουραγιο....

Δεν έχω λόγια.. Με πήραν τα ζουμιά στο γραφείο.. Τόσο κρίμα ρε γμτ..
Άνοιξα μες την καλή χαρά να δω τα νέα της Ζωής και μου ήρθε μια γροθιά στο στομάχι..
Δέσποινα.. κουράγιο.. λυπάμαι ειλικρινά...

Εγω να δεις τι έπαθα...ειλικρινά, έχω εναν κόμπο στο στομάχι απο την ωρα που το έμαθα, ενα μούδιασμα...Δεν μπορώ να το πιστέψω...Ειναι το πρώτο που χάνεται έτσι άδικα; Οχι...Αλλά είχε παλέψει τόσο πολύ η καημενούλα, τα είχαμε πάει τοσο καλά...
Δεν μπορώ παιδιά...
Είχα χρόνια να φύγω και να γυρίσω ξεκούραστη, γεμάτη ωραίες εικόνες και σκέψεις, που τον τελευταίο καιρό τις είχα ΤΟΣΟ ανάγκη...Και τώρα αυτό με διέλυσε δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο...Ίσως αν δεν είχε προηγηθεί αυτό το τετραήμερο να ήταν αλλιώς...φυσικά και πάλι θα στεναχωριόμουν, θα έκλαιγα, θα χτυπιόμουνα...αλλά τον τελευταίο καιρό ήμουν τόσο χώμα που σχεδόν σίγουρα δεν πήγαινε πιο κάτω...Αλλά πανω που ανέβηκα λίγο η πτώση ήταν τόσο σφοδρή κι ο πόνος τόσο μεγάλος που έχω παραλύσει...
Απλά δεν αντέχω άλλο...

Nαι, είναι αυτή η αίσθηση της αδικίας που σου κόβει τα πόδια και σε διαλύει..
Είναι το δέσιμο που αποκτάς, η προσπάθεια που κάνεις για να πάνε όλα καλά..
Ειλικρινά Δέσποινα.. Δεν μπορώ να σου πω κάτι να απαλύνει ο πόνος σου..
Μόνο ο χρόνος θα βοηθήσει.. Κουράγιο... Εδώ είμαστε για ό,τι χρειαστείς..

Όχι ρε γμτ!!!! ΜΠήκα να διαβάσω νέα, μήπως τυχόν κι ενδιαφέρθηκε κάποιος, είδα τις νέες φωτό και μετά διάβασα τα δυσάρεστα. Πωωωω, έγινε κόμπος το στομάχι μου. Αντίο Ζωίτσα.

Ω Θεε μου!Τι ατυχια!!!Δεν ξερω τι να πω...Κατι τετοια σου σκιζουν την καρδια... Αντιο γλυκο γατακι...

Aντίο Ζωή μας

Ζωούλα
Στο καλό ψυχούλα μικρή! Εκεί όλα θα είναι καλύτερα...

οχι ρε παιδια... Δεσποινάκι, κουράγιο. ειναι μεγάλο το δέσιμο με τα πλασματα που χρειάζονται τη φροντίδα μας. δεν ξέρεις ποσο λυπάμαι..

τι αδικο ρε γμτ

καλο ταξιδι Ζωουλα .... ευχομαι να περνας καλα εκει πανω

Δεσποινα μου ....