8 ΜΗΝΕΣ..

Δε νιώθω ακόμα έτοιμη να σε αποχαιρετίσω. Έστω και αν έχουν περάσει 8 μήνες δε μπορώ να σε αφήσω ακόμα να φύγεις. Ίσως μόνο το να μοιραστώ κάπου λίγα λόγια που αφορούν την απουσία σου...ίσως...ίσως με κάνουν να νιώσω μικρότερο το κενό που αυτή δημιούργησε μέσα μου. Με τρομερές άμυνες που ο ίδιος μου ο οργανισμός ακούσια έχει δημιουργήσει δε σκέφτομαι ποτέ αυτά που ζήσαμε μαζί. Όχι ακόμα, δε μπορώ. Λίγες φορές που προσπάθησα αμέσως πανικοβλήθηκα, έπεσα σε μεγαλύτερη κατάθλιψη από αυτή που νιώθω απλά με το χαμό σου. Και έτσι πλέον αρνούμαι. Φοβάμαι ότι πλέον αμύνομαι τόσο πολύ που κάποια στιγμή θα αναζητώ στιγμές μας και θα τις έχω ξεχάσει πια. Πως φοβάμαι ότι θα σε ξεχάσω. Πως φοβάμαι ότι απλά θα γίνεις παρελθόν... Φοβάμαι πολύ Ρίτα μου. Αν η μοίρα μου μου επιτρέπει πολλά χρόνια ακόμα φοβάμαι πολύ την αλήθεια. Την πραγματικότητα και το γεγονός ότι θα είσαι ένα κομμάτι μικρό της ζωής μου ενώ ήσουν κάτι τόσο μεγαλο για μένα. Αρνούμαι να δω φωτογραφίες σου, να δω τα πράγματά σου που έχω φυλάξει κάπου να μην τα βλέπω. Αρνούμαι όποτε πηγαίνω σπίτι, στο πατρικό μου που ήταν το σπίτι και των δυό μας τόσα χρόνια, να κοιτάξω τις γωνιές που σύχναζες. Αρνουμαι. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι ένα σημαδάκι σου στο χέρι μου. Τρέμω τόσο πολύ μη σβήσει που νιώθω τόσο την ανάγκη να το ξανακάνω πληγη. Για να είσαι εκεί κάθε φορά που το κοιτάζω. Να είναι ο κρίκος που θα ενώνει για πάντα το τότε με το σήμερα. Εσένα και εμένα. Όταν με πιάνει ο εγωισμός μου λέω πως μόνο αυτό μου άφησες. Μόνο αυτό έμεινε από εσένα. Αλλά είναι άδικο για σένα να σκέφτομαι έτσι. Μου έδωσες πολλά. Πολλά περισσότερα απʼόσο μου έχουν δώσει άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου. Ίσως πολλά περισσότερα από αυτά που σου έδωσα κι εγώ.. Δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω κλάψει για σένα. Εδώ και τόσους μήνες δεν υπάρχει μία φορα.. Κλαίω όταν βλέπω τριχουλα σου στα ρούχα μου και μου φαίνεται τόσο συνηθισμένο. Κλαίω περισσότερο όταν συνειδητοποιώ ότι δεν είναι το ίδιο όπως όταν ήσουν εδώ. Και τις φυλάω σε ένα κουτάκι για να έχω και κάτι ακόμα δικό σου. Κάποια στιγμή το ξέρω θα σε ξαναδώ. Και θα ακούσεις τα κλειδια και θα περιμένεις στην πόρτα σαν πιστή φίλη που ήσουν πάντα. Και τότε δε θα μας χωρίσει τίποτα ξανά καλή μου Ριτούλα. Μέχρι τότε ξέρω ότι θα είσαι σε καλά χέρια και θα περνάς καλά...τίποτα δε θα σε ενοχλει, τίποτα δε θα σε πονάει, τίποτα δε θα σε φοβίζει.

Σʼαγαπώ για πάντα..
Η Ιωάννα σου

Να είναι καλά εκεί που είναι! Να ξέρεις ότι το γατάκι αυτή στο έστειλε να το βοηθήσεις!

Αχ μωρε... κουραγιο καλη μου

... κουράγιο κι από εμένα...

Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου. Λυπάμαι πολύ για τη γατούλα σου. Σήμερα κλείνουν 7 μήνες που έφυγε ο Σείριος. Θα ήθελα πολύ να έχω γράψει εγώ το γράμμα σου Ιωάννα. 'Ισως η Ριτούλα και ο Σείριος να είναι κάπου καλύτερα από το δικό μας κόσμο.
Υπομονή, κουράγιο και δύναμη σου εύχομαι. Μακάρι ο χρόνος που περνά να μας βοηθήσει.....





Μετά

'Αραγε θα είναι εκεί;
'Αραγε θα είναι όλοι εκεί;

Με όρθιες ουρές θα έρθουν
να τριφτούνε στα πόδια μου;
Θα χουρχουρίσουν στα γονατά μου;

Αυτοί, που μου λείπουν κάθε μέρα,
θα είναι εκεί;

Αν ο Θεός είναι
αν είναι Πανάγαθος,
θα φτιάχνει για τον καθένα
τον δικό του Παράδεισο.

'Αραγε θα είναι όλοι εκεί;

Nίκος Δήμου “Το βιβλίο των γάτων”

Σας ευχαριστώ... Πούπσυ πραγματικά στα μάτια κάθε αδέσποτης γατούλας βλέπω κάτι από τη Ρίτα μου...Ναι είμαι σίγουρη ότι εκείνη μου την έστειλε και θα είναι περίφανη. calliope g. σε καταλαβαίνω..και πραγματικά εύχομαι να ζουν σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο..Ο Σείριος, η Ριτούλα και όλα τα ζωάκια! Κουράγιο και σε σένα...είναι δύσκολο αλλά σκέψου το.. μέχρι και τώρα που έχουν φύγει μας κάνουν να γινόμαστε πιο δυνατές, να βοηθάμε άλλα ζώα, να τα σεβόμαστε ακόμα περισσότερο...η θετική τους επιροή πάνω μας δε θα σταματήσει ποτέ.Όσο μακρυά και αν είναι πια συνεχίζουν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους!