Η ιστοριούλα μας!!!

Όλα άρχισαν μια μέρα του καλοκαιριού, καλή ώρα σαν τώρα, 1η Ιουλίου του 2003. Αποφασίζουμε με τη φίλη μου να πάμε στο Lidl του Ρεθύμνου για τον εβδομαδιαίο ανεφοδιασμό, μόνο που το εν λόγω κατάστημα εδρεύει εκτός πόλεως και έτσι έπρεπε να πάρουμε το σχετικό και –τα ζώα μου αργά- λεωφορείο. Στη πορεία της διαδρομής, για κουλούς λόγους που ούτε εμείς πολυκατανοούσαμε, αποφασίζουμε αλλαγή πορείας και άνοδο στο πανεπιστήμιο, τέρμα Θεού στο βουνό του Γάλλου έξω από τη πόλη-για όσους γνωρίζουν, για να τσεκάρουμε ανακοινώσεις στη γραμματεία. Για καλή τύχη(όλων), χάνουμε το λεωφορείο της επιστροφής, που τη συγκεκριμένη εποχή(καλοκαίρι & Σ/Κ) η συχνότητα του είναι από αραιή έως ανύπαρκτη, οπότε αποφασίζουμε να κατέβουμε με τα πόδια απʼ το βουνό(καμιά ώρα ποδαρόδρομος για να φτάσεις στη πόλη). Δε πειράζει λέμε, απογευματάκι ήταν, ο ήλιος είχε πέσει, βόλτα στη φύση θα κάνουμε! Δεν είχε περάσει κανά 20λεπτο αφότου ξεκινήσαμε και από κάτι περιφραγμένα βοσκοτόπια ακούμε ένα απελπισμένο νιάου! Γυρνάμε προς το μέρος του και αντικρίζουμε ένα καταταλαιπωρημένο γατάκι, αδύνατο, σκελετωμένο, βρώμικο και εμφανώς πληγωμένο, να έχει γαντζωθεί σε κάτι συρματοπλέγματα και να μας καρφώνει με γουρλωμένα μάτια σα να φωνάζει «φίλοι βοηθήστε με!»..

Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου, το πήραμε αμέσως στην αγκαλιά μας και κατηφορίσαμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα! Εκείνο το βράδυ ήμασταν τόσο φοβισμένοι από τη κατάσταση του γατιού, που λέγαμε «τη βγάζει, δε τη βγάζει».. Φανταστείτε τώρα ένα μικρό ταλαιπωρημένο σκελετάκι με μια ουρά καταξεσκισμένη και το κόκκαλο της να εξέχει σαπισμένο.. Ευτυχώς ήπιε το γαλατάκι του και αργά τη νύχτα έκανε τα πρώτα τσισάκια του, σκορπώντας ρίγη αισιοδοξίας στους ανέλπιστους γονείς του!!. Την Δευτέρα το πρωί, το πήγαμε στο μοναδικό κτηνιατρείο στη πόλη του Ρεθύμνου, που τοʼ χουν δύο πολύ καλές γυναίκες, η Αργυρώ(Λαϊνάκη) και η Δήμητρα(Λιουδάκη). Η Αργυρώ τρόμαξε από την κατάσταση του και του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες, προσπαθώντας παράλληλα με μια χειρουργική λαβίδα να αφαιρέσει το κακάδι από την ουρά, ώστε να διαπιστώσει πιο μέρος της είχε παραμείνει υγιές. Του έκανε μια πρώτη φαρμακευτική αγωγή και μας είπε, κρίνοντας από τη κατάσταση και την ηλικία, ότι ο οργανισμός του δεν ήταν ακόμη έτοιμος για εμβολιασμό. Άλλωστε προείχε η αποκατάσταση των τραυματισμών, που κατά την άποψη της οφείλονταν πιθανώς σε χτύπημα αυτοκινήτου. Παράλληλα μας έδωσε μια αντισηπτική σκόνη για να «πασπαλίζουμε» το γυμνο μέρος της ουράς, ελπίζοντας σε πιθανή «αναβλάστηση» του τριχωτού!! Φυσικά η σκόνη δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, διότι μόλις τη βάζαμε, το Βετούλι πήγαινε στη γωνίτσα του και την έβγαζε επιμελώς με τη γλωσσίτσα του… Παρεμπιπτόντως, εκείνες τις πρώτες ημέρες έγινε και η ονοματοδοσία του με ένα δάνειο από ένα παλαιό μάθημα ιστορικής γλωσσολογίας, όπου διδασκόμενοι το φαινόμενο της επιβίωσης της αρχαϊκής δάσυνσης (έτος<[Β]έτος) σε σύγχρονες τοπικές διαλέκτους, είχαμε πέσει πάνω στο ουσιαστικό «βετούλι», ήτοι το αρνάκι του ενός έτους στη τσακωνική και μας είχε φανεί πολύ αστείο! Οπότε, έτσι όπως τοʼ χαμε βρει άσπρο-άσπρο και βούλινο, το όνομα μας ήρθε κουτί!!!(Παλιά, σε μια εκπομπή του Μαμαλάκη στη πελοπόννησο είδα και τον παραδοσιακό «τραχανά με βετούλι», μπππρρρρρ!!!)...

Περάσαμε όλο τον Αύγουστο φροντίζοντας για την ενδυνάμωση του Βετουλιού και τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα, εκτός απʼ την ουρά που δεν έλεγε να ξαναφυτρώσει. Εγώ έπρεπε να ανεβώ Πειραιά και μοιραίως το πήρα μαζί μου το κακόμοιρο, τι μαρτύριο για τα καλά μας το ταξίδι με πλοίο! Στον Πειραιά, όντας άσχετος από περίθαλψη ζώων, ρώτησα και μου είπαν για έναν φημιστό κτηνίατρο στη περιοχή του Μοσχάτου, όπου και πήγαμε. Καλός άνθρωπος, δε λέω και με αγάπη το περιέβαλε και βιταμινούλες μας έδωσε και τηλέφωνο πήρε μετά από μέρες να δει πώς πάει. Αλλά κρίνοντας απʼ τη κατάσταση της σπονδυλικής στήλης του γατιού, που ήταν λίγο τραβηγμένη σε σχέση με το κανονικό, έκρινε λάθος λέγοντας μας ότι σιγά-σιγά θα επανέλθει!..(Πώς δηλαδή, μʼ αυτόματη συρρίκνωση???) Επιστρέψαμε Σεπτέμβριο Ρέθυμνο, όπου η καλή Αργυρώ έκρινε ότι ήρθε επιτέλους η ώρα για τα εμβολιάκια, το γατάκι είχε δυναμώσει, μόνο η ουρά δεν έλεγε να γιάνει, το γυμνό της μέρος δε φύτρωνε και συνέχεια μάτωνε από τις αλλεπάλληλες δαγκανιές του Βετουλιού, που προφανώς του προξενούσε αφόρητο κνησμό!!.. Είπαμε να περιμένουμε λίγο ακόμη και αν η κατάσταση δεν άλλαζε, θα προχωρούσαμε σε αναγκαστικό ακρωτηριασμό του γυμνού μέρους, για στείρωση ούτε λόγος ακόμα καθώς η γιατρός έκρινε ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα για τέτοια επέμβαση, που ούτως ή άλλως ήταν επιβεβλημένη, λόγω της κατάστασης.. Μικρό ήταν το μάτι μας τελικά, καθώς τέλη Οκτωβρίου το έπιασε τρελός οίστρος που τελικά μας οδήγησε εσπευσμένα στο κτηνιατρείο για τα παραπάνω..

Με βάση το μέγεθος και την κατάσταση των δοντιών του τον καιρό της εύρεσης, η Αργυρώ είχε τοποθετήσει τη γέννηση περίπου 2 μήνες πριν και θεωρούσε πως η «ενηλικίωση» θα αργούσε λιγουλάκι… Τελικά όμως οι εξελίξεις μας πρόλαβαν, αφήστε που για μια εβδομάδα δεν κοιμόμασταν από τα νιάου, στο τέλος εξαφανίστηκε και για μια μέρα(ε ρε κλαμα που είχαμε ρίξει) και το ψάχναμε στους δρόμους!! Οπότε, στειρωσούλα και ουρίτσα γιοκ!! Έμεινε μόνο ένα μικρό μέρος της, το μόνο σώο και γούνινο, να μαρτυρεί το πόσο πλούσια θα ήταν υπό νορμάλ συνθήκες.. Τα βάσανα φυσικά δεν τελείωσαν! Το Βετούλι καταλαβαίνοντας τη πραγματοποιηθείσα επέμβαση το χρησιμοποιούσε ως μέσο πίεσης, οποτεδήποτε νευρίαζε και δαγκώνοντας την, εμπόδιζε τη διαδικασία επούλωσης, αναγκάζοντας μας να καταφύγουμε για δίμηνο στη λύση του ελισσαβετιανού κολλάρου(πολύ αστείο να το βλέπεις!!!).

Ευτυχώς τελικά όλα κύλησαν καλά και το Βετούλι μας μεγάλωσε με υγεία και αγάπη, και έμεινε μόνο μια σχετική παραμόρφωση της σπονδυλικής του στήλης στο τέλος και η κομμένη ουρίτσα, τα οποία του δημιουργούν κάποιο πρόβλημα στον έλεγχο των πίσω άκρων, να μαρτυρεί τα παλιά του βάσανα.. Όταν λέω πρόβλημα, εννοώ ότι όταν το γατάκι «γκαζώνει» καμιά φορά τα πίσω πόδια «ντελαπάρουν», φανταστείτε πχ μια διπλή νταλίκα να φρενάρει απότομα και το πίσω βαγόνι να στρίβει ανεξέλεγκτα!! Τι να κάνουμε όμως, εδώ σώθηκε απʼ του Χάρου τα δόντια!! Επίσης, μερικές φορές, άμα τρέξει πολύ σταματά ασθμαίνοντας με ένα χαρακτηριστικό ήχο, που προφανώς μαρτυρά την ύπαρξη μιας σχετικής παθολογίας, μόνο που δεν ξέρω αν οφείλεται στο τραυματισμό του, Η Αργυρώ μας είπε πως το άσθμα είναι σύνηθες στις γάτες!

Τα χρόνια πέρασαν, γυρίσαμε μόνιμα στον Πειραιά προς ευχαρίστηση του Βετουλιού που δεν πολυσυμπαθούσε τα ταξίδια και το στενόχωρο σπίτι του Ρεθύμνου. Τώρα ήταν ελεύθερο στο μεγάλο ρετιρέ να τρέχει πάνω-κάτω και να δοκιμάζει όλες τις εναλλακτικές διαδρομές των πολλών γατοπιστών!! Το καλοκαίρι του 2005 γύρισα ένα απόγευμα και έκπληκτος συνειδητοποίησα πως το καλό μου δεν με περίμενε πίσω από τη πόρτα! Έψαξα και το βρήκα φοβισμένο κάτω από το καναπέ και όταν βγήκε τρέκλιζε και χτυπούσε νευρικά την ουρά του!! ¨Έντρομος έψαξα μέσα στη νύχτα για εφημερεύον ιατρείο(ήταν Παρασκευή βράδυ) και το μόνο που βρήκα στον κατάλογο ήταν αυτό του Σαββούρα στο Π.Φάληρο. Τηλεφώνησα, μου απάντησε ένας τύπος που ζήτημα ήταν αν γνώριζε στοιχειώδη ελληνικά και με τα πολλά συννενοηθήκαμε για το ραντεβου. Πήγα σφαίρα, το κτηνιατρείο κλειστό, του τηλεφωνώ και μετά από λίγο σκάει ένας απίθανος τύπος, που απʼ το όλο look νόμισα ότι ήταν ο φύλακας, αλλά…. ήταν ο γιατρός!!! Γρι ελληνικά ο άνθρωπος, δεν μπορούσαμε καλά καλά να συνεννοηθούμε(ήταν ο ίδιος που μίλησα στο τηλέφωνο) και η εξέταση ξεκίνησε, για να καταλήξει στο περισπούδαστο συμπέρασμα ότι ήταν βρογχίτιδα και μου έγραψε κάτι απίθανα σιροπάκια-φραουλίτσες που σα κυνηγούσα το Βετούλι με τη σύριγγα να του τα δώσω!! Τέλος πάντων, φύγαμε απʼ το ιατρείο με το χαράτσι των 100?(τότε) επίσκεψης, λόγω της εφημερίας και πήγαμε στο πλησιέστερο φαρμακείο. Ευτυχώς, για έναν ολάκαιρο χρόνο δεν υπήρξε καμία επιπλοκή, στο μεταξύ είχα βρει έναν πιο συνεργάσιμο γιατρό στη περιοχή μου και όλα κυλούσαν καλώς. Τον Ιανουάριο του 2007 έχουμε ξανά παρόμοια κρίση, μόνο που τώρα κρατά μιάμιση μέρα! Συμπτώματα: Νευρικότητα, χτύπημα της ουράς, σπασμοί στο πίσω μέρος, τάση για απόκρυψη.. Τη πάω στο γιατρό, ο οποίος μετά από μια υγιή γενική αίματος αποφαίνεται περί εγγενούς επιληψίας!!!!!! Μου λέει πως στον βαθμό αυτό δεν είναι ανησυχητική και πως αν τα συμπτώματα περιοριστούν σε ετήσια εμφάνιση ή έστω δυο φορές το χρόνο, δε θα χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή. Ειδάλλως, θα πρέπει να χορηγηθεί αγωγή την οποία εφεξής το ταλαίπωρο γατάκι θα είναι υποχρεωμένο να την παίρνει εφʼ όρου ζωής!!!

Το περασμένο Δεκέμβριο είχαμε το επόμενο κρούσμα που κράτησε τρεις ημέρες. Στην ουσία τι συνέβαινε: Εκεί που το γατάκι καθόταν ήσυχα και ωραία, ξαφνικά, λες κι ένα αόρατο χεράκι το τσιμπούσε με μια καρφίτσα στον πισινό και άρχιζε να τρέχει σαν ηλεκτρισμένο!!! Στο τέλος αυτής της κοπιώδους κούρσας, κρυβόταν στη κρυψώνα του φοβισμένο και εμφανώς αγχωμένο!! Καπάκι γύρω στα Χριστούγεννα δεύτερη κρίση και η (άσχετη )γιατρός και ο συνεργάτης της αρχίζουν να μου μιλούν σοβαρά για το ενδεχόμενο έναρξης αγωγής.. Τρόμος!!! Αγωγή με βαρβιτουρικά εφʼ όρου ζωής, ανά 12ωρο και με αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας, λόγω της ηπατικής επιβάρυνσης!!! Δεν είναι δυνατόν λέω!! Αρχίζω να τη ψάχνω στο ίντερνετ το οποίο μέχρι τότε δεν το είχα σε υπόληψη. Με το λήμμα “cat epilepsy” βρίσκω στο yahoo τη κοινότητα των epifelines όπου και γράφομαι. Αμέσως με συστήνουν στο έτερο μέλος από Ελλάδα, τη Λουίζα! Της στέλνω mail και μου απαντά αμέσως, δίνοντας μου και το τηλέφωνο της(τι καλή!). Της τηλεφώνησα πάραυτα και ήταν πολύ καθησυχαστική, ακούγοντας τα συμπτώματα που της περιέγραφα, λέγοντας πως αυτά δεν ακούγονται σαν επιληψία, συγκρίνοντας τα με το γολγοθά που τραβάει ο γατούλης της(πραγματικός Γολγοθάς- η κοπέλα είναι ηρωίδα). Παράλληλα μου κάνει και τη μαγική νύξη, αναφερόμενη στο γιατρό που επισκέπτεται and the magic word was…. Ailouros!!!!!!!!!!!!

Αμέσως βρηκα το site και έστειλα mail. Αρχές Ιανουαρίου, ανήμερα του Αΐ Γιαννιού(μεγάλη η χάρη του) το Βετούλι ξαναέχει ενοχλήσεις, τηλεφωνώ με αγωνία στην Κα Μίλλυ η οποία δέχεται να το εξετάσουν, παρότι φουλ(τι καλοί-πάγια αρχη του Αίλουρου η προτεραιότητα των επειγόντων!!). Εκεί, τι σύμπτωση, και η Λουίζα με το γατούλη της για προγραμματισμένη στείρωση!!

Από δω και πέρα αρχίζει η εξιστόρηση του θαύματος: Ο Κος Πάνος κάθισε και το εξέτασε από τις 20:30 έως και τις 21:30 υπομονετικά, με απίστευτη αγάπη. Το συμπέρασμα: Ούτε κατά διάνοια επιληψία, αλλά μια απλή νευρολογική διαταραχή από τον παλιό τραυματισμό και φυσικά ούτε λόγος για βαριά φάρμακα!!! Προφανώς, λόγω του καιρού, κάποια αλλεργία είχε οξύνει την ευαισθησία του Βετουλιού και έτσι υποτροπίασε!...Αφού του έδωσε ένα Prezolon χαπάκι μου συνέστησε μηνιαία αντιπαρασιτική αγωγή(που τον χειμώνα τη σταματούσα, θεωρώντας πως χρειάζεται μόνο τους ζεστούς μήνες) και να ξαναπάω το γατάκι για μια ακτινογραφία και μια νέα γενική αίματος, που θα πιστοποιούσε την αρχική διάγνωση. Όπερ και εγένετο και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Όλες οι τιμές φυσιολογικές και κανένα ίχνος εγκεφαλικού τραύματος, ικανού να στηρίξει υπόθεση επιληψίας! Όλη η ζημιά είναι στο τέλος της σπονδυλ. στήλης από κάποιους κακώς επανασυγκολλημένους σπονδύλους που αφήνουν κάποιες νευρικές απολήξεις εκτεθειμένες! Και δυστυχώς, και ο Κος Πάνος συμφώνησε πως το πιο πιθανό σενάριο ερμηνείας του τραυματισμού είναι αυτό του βασανισμού, από το δέσιμο προφανώς σε κάποιο δέντρο, αφού έτσι εξηγείται και το τράβηγμα στους σπονδύλους…..

Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά, η 7η Ιανουαρίου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου, είχα χάσει πολλά χρόνια απʼ τη ζωή μου με το εφιαλτικό ενδεχόμενο της επιληψίας και της εφʼ όρου ζωής φαρμακευτικής αγωγής και τώρα ήθελα να αγκαλιάσω όλο το κόσμο. Από τότε, το Βετούλι είναι, δόξα τω Θεώ μια χαρά, ούτε δείγμα υποτροπής, λες και το μαγικό χέρι του Αίλουρου κατασίγασε και θεράπευσε κάθε επιπλοκή(που μεταξύ μας το πιστεύω) και εγώ είμαι ένας ευτυχισμένος χαζομπαμπάς που επιτέλους βρήκα έναν Γιατρό-΄Ανθρωπο που αγαπά το Βετούλι και όλα τα γατιά του κόσμου περισσότερο από όλους μας και μέσα από την ιστοσελίδα του έμαθα και για το Γατόσπιτο και ναʼ μαι σήμερα να σας διηγούμαι την ιστορία μας!!! Με αγάπη(ωχ, πάλι το έριξα στη πολυλογία….)

Καταπληκτική ιστορία!!! Ποιός ξέρει σε ποιόν ανώμαλο έπεσε το κακόμοιρο το γατάκι...


Ο Σαββούρας είναι ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑ. Αυτός σκότωσε τη Foxoula μας... Μ Α Κ Ρ Ι Α!

ΠΟΙΟΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ GEORGE ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ?

Συγγνώμη.... Μήπως χάθηκε κάτι;;;;; Δε νομίζω να τελειώνει εκεί που βλέπω
(σε μένα τα τελευταία είναι τα περί ονοματοδωσίας...., Σαββούρας π.χ. δεν αναφέρεται!!!)
ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑ!

Chouzouris έγραψε:ΠΟΙΟΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ GEORGE ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ?

Eγω πηγα να μεγαλωσω τη γραμματοσειρα και κόπηκε....

ΟΥΦ............ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑ!!!


Ζμήνη να ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΗΘΕΙΣ!

Chouzouris έγραψε:ΟΥΦ............ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑ!!!


Ζμήνη να ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΗΘΕΙΣ!

Nαι ναι αρχισα να αυτομαστιγώνομαι ήδη....

αχ, μωρέ Βετούλι!!!
Η γιαγιά μου έλεγε ότι οι 'κουτσοουρές' είναι τυχερές γάτες, βρε μπας κι είχε δίκιο; . Εσύ πάντως είσαι ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥ τυχερή! Και να μην τους κάνεις σκηνές κάθε που βλέπεις τη γατοφόρο. Για καλό σε πάνε.
:kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula:

George, άξιος γατοπατέρας!!!!
Και τι σου είναι αυτές οι συμπτώσεις, ε; Να τύχει ν' αλλάξεις την αρχική σου διαδρομή, μετά να χάσεις το λεωφορείο και να πας με τα πόδια, να περάσεις από το "σωστό" σημείο... Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ορισμένα πράγματα σαν να είναι προγραμματισμένα για να γίνουν!

Γιώργο Μπράβο δεν έχω τίποτε άλλο να πω

Αχ βρε Γιώργο. Αν και έχω ακούσει την ιστορία από σένα τον ίδιο...τώρα που το ξαναδιάβασα συγκινήθηκα πολύ.

Παιδιά ο Γιώργος είναι πολύ γλυκός και ευαίσθητος άνθρωπος και το Βετούλι είναι πολύ πολύ τυχερό που βρέθηκε στο δρόμο του.

Να είστε πάντα καλά.

Γιωργο με εκανες κι εκλαψα
Χιλια μπραβο,που την εσωσες ,την αγαπας και την φροντιζεις τοσο πολυ

Fotoula έγραψε:

Όταν κάτι είναι να γίνει θα γίνει....

Τρεις μηχανές τρένου και μια διαδρομή (Χ3) μπρος πίσω Λάρισσα Λιανοκλάδι, συν μια καθυστέρηση 4 ωρών, συν 5-6 αλλούτελλα φαντάροι επιστρατεύτηκαν για να βρεθώ εγώ και η Άτσα μου...

Άτσα;;;

Σας ευχαριστούμε πολύ κορίτσια!!!
Μια διευκρίνιση: Ανέφερα ονομαστικά 2 κτηνιάτρους, τα κορίτσια στο Ρέθυμνο για την αγάπη και τη φροντίδα με την οποία μας περιέβαλαν απ' την αρχή(ούτε επίσκεψη δε μας έπαιρναν!) και το Σαββουροιατρείο για τις κωμικοτραγικές συνθήκες της "εφημερίας" που συναντήσαμε.. Αν έπρεπε όμως να κατονομάσω λαμβάνοντας υπ' όψιν το βαθμό επικινδυνότητας, τότε σίγουρα το βραβείο "εγκληματικής ασχετίλας" πάει στο πειραιώτικο κτηνιατρείο με τους "επιληψιολόγους"!.. Δε ξέρω όμως αν πρέπει, όποια φίλη/ος από Πειραιά ενδιαφέρεται ας μου στείλει PM να της/του πω περισσότερα..

ΥΓ: Ξέχασα να αναφερθώ στον cult διάκοσμο του Σαββουροιατρείου με τις ασπρόμαυρες '50s φώτο, αλά Βίκτωρ Ματσιούρ και Στηβ Ρηβς, του ρωμαλέου ιδιοκτήτη του..

Τυχερή η γατούλα σου μέσα στην ατυχία της!

George+Βετούλι έγραψε:
ΥΓ: Ξέχασα να αναφερθώ στον cult διάκοσμο του Σαββουροιατρείου με τις ασπρόμαυρες '50s φώτο, αλά Βίκτωρ Ματσιούρ και Στηβ Ρηβς, του ρωμαλέου ιδιοκτήτη του..

Επόμενο....Μόνο από την αισθητική καταλαβαίνεις πολλά πράγματα....Τον έχω δει σε επίσης cult εκπομπή της Πάνια να μιλάει μέχρι και για...φίδια!!!!!!!!!!!!! ως ειδικός....

rotonda έγραψε:

Fotoula έγραψε:

Όταν κάτι είναι να γίνει θα γίνει....

Τρεις μηχανές τρένου και μια διαδρομή (Χ3) μπρος πίσω Λάρισσα Λιανοκλάδι, συν μια καθυστέρηση 4 ωρών, συν 5-6 αλλούτελλα φαντάροι επιστρατεύτηκαν για να βρεθώ εγώ και η Άτσα μου...

Άτσα;;;

Η πρώτη ολόδικη μου γάτα (τρόπος του λέγειν) η Άτσα

Πραγματι πολύ τυχερο το Βετούλι αλλά κι εσύ που τη βρήκες!!! Εσένα σε γνώρισα, και θα χαρώ πολύ να σας πετύχω καποτε στον Αιλουρο για να γνωρίσω επιτέλους και την κουκλίτσα σου!!!

George+Βετούλι έγραψε:

ΥΓ: Ξέχασα να αναφερθώ στον cult διάκοσμο του Σαββουροιατρείου με τις ασπρόμαυρες '50s φώτο, αλά Βίκτωρ Ματσιούρ και Στηβ Ρηβς, του ρωμαλέου ιδιοκτήτη του..

Για τιε φωτογραφίες λες? Γιατί από τη φάτσα και μόνο δεν καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται? Εγώ πάντως όταν προ 20ετίας+ πήγα τον Boomer μου για να τον εξετάσει για ασκήτη (συγκεντρωση υγρου στην κοιλιακή χωρα) με ρωτάει ο "επιστήμονας" "έγκυος είναι"? Μάλιστα!!! Έγκυος ο αρσενικός σκύλαρος!!!!! Ε, τον μάζεψα κι εφυγα, ουτε καν να τον εξετάσει!!!!