Για τον Γκάρφιλντ που δεν έχω καταφέρει να του πω "Αντίο" εδώ και 15 χρόνια...

Ήθελα από την αρχή να γράψω κάποια στιγμή για τον Γκάρφιλντ, αλλά ποτέ δε το σήκωνε το στομάχι μου...
Αυτές τις μέρες επειδή μαζεύτηκαν πολλά τα αρνητικά και κάποια γεγονότα με έκαναν να θυμηθώ τη λοιμώδη περιτονίτιδα, αποφάσισα να μιλήσω πλέον για τη ιστορία του. Η μόνη γατοϊστορία μου που δεν έχει ακόμα γραφτεί στο γατόσπιτο.
Ο Γκάρφιλντ είναι είναι το δεύτερο σε σειρά από τα τρία γατοαγγελάκια μου. Η πρώτη είναι η 1η μου Ρόζα και η τρίτη είναι η Σταλίτσα-η πρώτη γατούλα που έδωσα ποτέ για υιοθεσία και κακόπεσε πολύ δυστυχώς.
Ο Γκάρφιλντ λοιπόν ήταν ο πρώτος γάτος που υιοθετήσαμε 4-5 χρόνια μετά το θάνατο της Ρόζας. Ήταν ένα από τα πολλά αναλώσιμα γατάκια που γεννιόντουσαν στον κήπο της γιαγιάς μου στο Πήλιο, αλλά είχε κάτι το ιδιαίτερο.. ήταν.. ανθρώπινος. Εγώ και η μητέρα μου πάθαμε κεραυνοβόλο έρωτα μαζί του και στο τέλος του καλοκαιριού τον πήραμε μαζί μας στην Αθήνα. Ζήσαμε μόνο λίγους μήνες μαζί (8 περίπου). Τα βράδια αγκάλιαζε το κεφάλι μου και κοιμόταν, η μαμά μου τον έλεγε "το γατίσιο φωτοστέφανο". Τα νύχια του και τα δόντια του δεν τα χρησιμοποιούσε ποτέ, μπορούσες πραγματικά να τον κάνεις ότι ήθελες αυτόν τον γάτο. Κατά κύριο λόγο θα ήταν όπου βρισκόμουν κι εγώ και τα 2 αγαπημένα του μέρη να κοιμάται (εκτός από το κεφάλι μου) ήταν μια ξύλινη κουκέτα για κούκλες που είχα κι ένα ξύλινο κιβώτιο γεμάτο παιχνίδια,κούκλες και ρούχα. Σε αυτό το κιβώτιο ήταν τη πρώτη φορά που παρατήρησα ότι δυσκολευόταν να αναπνεύσει κι ότι κοιμόταν "καθιστός" αλλά δεν ξάπλωνε πια. Λίγες μέρες μετά σταμάτησε να τρώει κι εμείς αρχίσαμε να τρέχουμε στις κλινικές. Το αποτέλεσμα ήταν ότι είχε λοιμώδη περιτονίτιδα υγρής μορφής και όλες οι κοιλότητες του σώματός του γέμιζαν υγρό. Οι γιατροί πρότειναν ευθανασία αλλά εμείς σε άρνηση. Αρχίσαμε να τον πηγαίνουμε σε όποιον γιατρό μας έδινε ελπίδες να του δίνουμε κοκτέιλ φαρμάκων να του κάνουμε επεμβάσεις για να αδειάζουν το υγρό από τα πνευμόνια και η μητέρα μου να τον ταίζει με το ζόρι στο στόμα κλινικές δίαιτες. Ένα μήνα πρέπει να κράτησε αυτό... Μετά πήραμε απόφαση να τον κοιμίσουμε. Τον θυμάμαι εκείνη τη μέρα, πριν τον πάρει ο μπαμπάς μου κι η γιαγιά μου να τον πάνε στο γιατρό, ήταν η πρώτη φορά που σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι έπειτα από πολύ καιρό και θυμάμαι κιόλας ότι είχε σηκωμένα τα αυτιά του!! (Όσο ήταν άρρωστος τα είχε πάντα κάτω). Θέλω να πιστεύω ότι μέσα του ήξερε τι θα γίνει κι ότι λίγο πριν γίνει άγγελος ένιωσε ανακούφιση.
Την επόμενη μέρα ήμουν απλά ένα παιδί που χτυπιόταν στα πατώματα ουρλιάζοντας "Μου πήραν το γατάκι μου".

Για να είμαι ειλικρινής (και σκληρή μαζί) κατηγορώ τους γονείς μου. Τον άφηναν να βγαίνει έξω, όπως κάνουν και τόσα χρόνια με τον Κεφτέ. Μέσα μου πάντα θα νιώθω ότι αν δεν τον άφηναν μπορεί ακόμα και σήμερα να ζούσε.

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να του πω "Αντίο", ούτε να τον αποχωριστώ και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ. Απλά ήταν μια σημαντική (ίσως η πιο σημαντική) γατοστιγμή μου κι ήθελα να μιλήσω κάποια στιγμή και για αυτή.
Βουαλά ο έρωτας μου.

Γλυκιά μου... πολύ συγκινητική η ιστορία σου. Ο Γκάρφηλντ έζησε 8 όμορφους μήνες μαζί σου. Αν δεν τον ειχατε υιοθετήσει, σίγουρα θα ήταν πολύ χειρότερα. Μη νιώθεις άσχημα, κάνατε ό,τι μπορούσατε για τον γατούλη.

Θα συμφωνήσω με τη nosyparker....

Και με έπιασαν τα κλάματα...
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου Μαριάννα μου, δεν γινόταν τίποτα... δυστυχώς η λοιμώδης περιτονίτιδα είναι ύπουλη ασθένεια.....

nosyparker έγραψε:Γλυκιά μου... πολύ συγκινητική η ιστορία σου. Ο Γκάρφηλντ έζησε 8 όμορφους μήνες μαζί σου. Αν δεν τον ειχατε υιοθετήσει, σίγουρα θα ήταν πολύ χειρότερα. Μη νιώθεις άσχημα, κάνατε ό,τι μπορούσατε για τον γατούλη.

Leviathan έγραψε:Θα συμφωνήσω με τη nosyparker....

Και με έπιασαν τα κλάματα...
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου Μαριάννα μου, δεν γινόταν τίποτα... δυστυχώς η λοιμώδης περιτονίτιδα είναι ύπουλη ασθένεια.....

Μα δεν κάναμε ότι μπορούσαμε, γι αυτό κατηγορώ τον εαυτό μου. Ένα ζώο που έχει σπίτι δεν έχει δουλειά να βγαίνει στους δρόμους και ειδικά σε μια περιοχή όπως τα Πατήσια όπου τα αδέσποτα είναι μπόλικα και όχι σε πολύ καλή κατάσταση... Το μόνο ελαφρυντικό είναι ότι τότε δεν είχαμε ακόμα ιδιαίτερα πολλές γνώσεις σχετικά με τις γάτες τα λοιμώδη και λοιπά...
Κατά τα άλλα σας ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια κορίτσια μου

Διάβασα τώρα την ιστορία σου και πάντα όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες νοιώθω  το ίδιο.
Πόσο κάποιο πλάσμα μας αλλάζει τη ζωή ολόκληρη

Πόσο λυπάμαι. Μη κατηγορείς ούτε τους γονείς σου ούτε τον εαυτό σου.
Του δώσατε αγάπη, ζεστασιά κι ένα σπιτικό κι έζησε μαζί σας ευτυχισμένος.

Τα λέω σε σένα για να το πιστέψω κάποια στιγμή κι εγώ γιατί δυστυχώς πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι μας κουβαλάμε ενοχές ότι κάτι δε κάναμε καλά, ότι πήραμε λάθος απόφαση, ότι ... ότι ... ότι...
Μη βασανίζεσαι και θυμήσου μόνο τα καλά.

Όσος καιρός και να περάσει στη συγκατοίκηση μ' ένα ζωάκι πάντα το ταξίδι θα μας φαίνεται μικρό

Απλά κάποια πλάσματα μας σημαδεύουν για μια ζωή. Κι ο Γκάρφιλντ σου ήταν ένα απ αυτά

Δεν μπορεις να ξέρεις απο ποτε κουβαλούσε την ασθένεια αυτή και ειναι πολυ ψυχοφθορο να σκέφτεσαι τι θα συνεβαινε "αν το ένα ή το άλλο".

Οπως ειπαν και τα κοριτσια του δώσατε ένα σπιτι με αγάπη και ζεστασια. Αυτο ειναι που μετράει....

Πολύ συγκινήθηκα....κρίμα για το γατούλη είναι ύπουλη αυτή η ασθένεια και εμείς ανίσχυροι απέναντί της....δυστυχώς!!! Ομως είναι τόση η αγάπη που βγάζει το μήνυμά σου....και σ' αυτό μένω!!! καλό ταξίδι στον Γκαρφιλντάκο, να είναι ήρεμος εκεί ψηλά και ασφαλής!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους