Η καταρα μιας υιοθεσιας...

Αληθινα θα ηθελα να εμπαινα στη παρεα σας υπο καλυτερες συνθηκες και το πρωτο μου θεμα να ηταν γεματο χρωματα και ομορφιες, αλλα δυστυχως δεν εμελλε να ειναι ετσι... Σκεψεις και συναισθηματα ενα κουβαρι που συνωστιζονται να βγουν εξω και δεν βρισκουν το δρομο, οποτε σκεφτηκα να τα γραψω εδω μπας και ελαφρυνω λιγο, να τα μοιραστω με ανθρωπους που μπορει να μη γνωριζω αλλα νοιωθω οτι θα με καταλαβουν.
Απο παιδι ειχα μια συμπαθεια προς τις γατες. Θυμαμαι μια φορα ενα μικρο χνουδωτο πλασματα που με ειχε παρει απο κοντα και ειχε ερθει παρει μεχρι το πατρικο μου νιαουριζοντας για φαγητο και χαδια. Δυστυχως ομως οι γονεις δεν ειχαν την ιδια συμπαθεια με αποτελεσμα ποτε να μην αποκτησω μια γατουλα συντροφια. Προσπαθειες εγιναν βεβαια, ομως ολες με ατυχα αποτελεσματα. Ενα ζευγαρι μικρα αδεσποτακια απο το χωριο που ηρθαν μεν στην Αθηνα αλλα ηταν ηδη μαθημενα εξω και τελειως αγρια, να βγαζουν νυχια, να κρυβονται, να κανουν ΧΧΧΣΣΣΣ... Για ενα παιδι που δεν ειχε ιδεα απο γατες και σχετικη ανατροφη (δεν υπηρχε και το ιντερνετ τοτε) δεν ηταν ιδανικη αρχη. Πισω στη μαμα τους λοιπον και αντε παλι.
Ενα μεγαλυτερο αδεσποτακι που καποια στιγμη βρηκαμε στο δρομο και αποφασισαμε να παρουμε ηταν μεν καλο αλλα οταν αρχισε να λερωνει τα χαλια λογω καποιας διαρροιας του, οι δικοι μου αποφασισαν να το δωσουν με συνοπτικες διαδικασιες...

Απο τοτε πολλα χρονια περασαν. Μεγαλωσα, σχολεια, στρατος και σπουδες τελειωσαν, πηγα σε δικο μου σπιτι και οι γατες με τον καιρο εγιναν μια αναμνηση που καταχωνιαστηκε σε ενα μικρο συρταρι σε μια σκοτεινη γωνια του μυαλου μου. Ακομα μου αρεσαν ομως για εμενα ηταν ημιαγρια πλασματα που ερχονταν κοντα οταν τις ταιζες και μετα ειτε σε αγνοουσαν εντελως ειτε σου εριχναν μια νυχια και εφευγαν.

Οταν γνωρισα την μεγαλη αγαπη της ζωης μου οι γατες αρχισαν να ερχονται σιγα σιγα ξανα στο προσκηνιο. Εκεινη ειναι Σκανδιναβη και ολη τη ζωη της ειχε μεγαλωσει με γατες -απο παιδι μεχρι και οταν ηρθε στην Ελλαδα για να μεινει. Τα βιντεακια με γατακια αρχισαν να πληθαινουν στο youtube και οι φωτο εδιναν και επαιρναν.
Ομως το καθημερινο ανελεητο ωραριο στη δουλεια και η διακαης επιθυμια μου οσα Σαββατοκυριακα μπορω να βγαινω στο δρομο ταξιδευοντας με τη μηχανη μου μας εκαναν να το σκεφτομαστε. Μια γατα ειναι δεσμευση ζωης και δεν ειναι μια αποφαση να παρθει στο χαλαρο. Ετσι για καιρο ημασταν στο "ναι μεν αλλα..."

Την περασμενη ανοιξη ενα απογευμα γυριζοντας στο σπιτι ακουσα νιαουρισματα στο κηπο μας. Πηγα και ειδα μια μικρη κουτα με ενα καταμαυρο μικρο πλασματακι περιπου 40 ημερων που προσπαθουσε να σκαρφαλωσει εξω. Ηταν βρεγμενο, ετρεμε και ειχε συναχι και τσιμπλες στα ματια του. Το λυπηθηκα τοσο που δεν μπορουσα να το αφησω ετσι. Το πηγα στο κτηνιατριο κοντα στο σπιτι μας και μας ειπαν οτι ειχε ιωση και οτι μπορουσε να μην τα καταφερνει. Μας εδωσαν αντιβιωση και οδηγιες αλλα μας προετοιμασαν για το χειροτερο. Το βαλαμε σε μια ζεστη γωνια στο γκαραζ του σπιτιου μεσα σε ενα μεγαλο υφασματινο σκυλοσπιτο και πανια και εφημεριδες για να ειναι ζεστο. Επι μια βδομαδα το γατακι επαιρνε την αντιβιωση του με μαθηματικη ακριβεια και ειχε αρχισει να παιρνει τα πανω του. Την ογδοη μερα ομως το πρωι που πηγα να το ταισω το βρηκα σε μια λιμνη υγρων και αυτο να ειναι πεσμενο κατω και να τρεμει. Το πηγα στο κτηνιατρο κατευθειαν τρεχοντας σαν τον τρελο. Το διασωληνωσε, του εβαλε ορους, εκανε οτι μπορουσε. Ομως... το μεσημερι ειχε καταληξει.

Το σοκ ηταν μεγαλο. Δεν ειχα ποτε ιδεα οτι θα μπορουσε ενα πλασματακι να φυγει ετσι για πλακα απο τη μια στιγμη στην αλλη. Με πονεσε πολυ περισσοτερο εμενα απ' οτι την κοπελα μου διοτι εκεινη δεν ειχε αφεθει να δεθει ακομα. Δεν ηθελα να ξανακουσω για γατες!

Το καλοκαιρι περασε και μαζι και ο πονος. Ομως η ζωη ειχε αλλα σχεδια. Σεπτεμβρης πανω στο σουρουπο και το εταιρο ημισι ηρθε να μου ανακοινωσει οτι σε μια αλανα κοντα στο σπιτι ακουγε νιαουρισματα. Πηγαμε και βρηκαμε ενα νεογεννητο με τον ομφαλιο του ακομα να σερνεται σε κατι ξεροχορτα. Αντε παλι... Ξανα ο γιατρος, ξανα οι συμβουλες, και αυτη τη φορα γαλατακι για μωρα γατια, συριγγα για ταισμα, ξυπνημα καθε 3 ωρες να το ταιζουμε οπως ειχε πει ο γιατρος.
Δυσκολη διαδικασια αλλα και υπεροχη. Ενα απιστευτο μικρο ξανθο πλασματακι με τα αυτακια του να εχουν ανοιξει, τα ματακια ακομα κλειστα αλλα τοσο μα τοσο ομορφο! Ειχαμε και οι δυο χαζεψει.
Ομως παρα τις προσπαθειες μας, παρα τις φροντιδες, το μικρο αντι να μεγαλωνει εχανε βαρος.
Τυχαια ανακαλυψα οτι μια γειτονισσα-γατοματα ειχε βρει τα αδερφακια του δικου μας τα οποια πηγαιναν πολυ καλυτερα. Ετσι της το δωσαμε να το φροντισει, να μεγαλωσει λιγο μαζι με τα αλλα και να το παρουμε αφου μεγαλωσει λιγο. Ηταν η καλυτερη ιδεα υπο τις συνθηκες.
Ελα ομως που παλι δεν εμελε να γινει το καλο...

2 βδομαδες αργοτερα το μικρο ειχε φυγει αφηνοντας ενα μεγαλο κενο σε εμας μαζι με ενα εξισου μεγαλο Γιατι. Ειχαμε προσπαθησει να μη δεθουμε μαζι του γιατι ξεραμε οτι μπορει να μην τα καταφερει, οποτε η γειτονισσα μας προσφερε να παρουμε ενα απο τα αδερφακια του που στο μεταξυ ειχαν μεγαλωσει αρκετα και περπατουσαν κανονικα.
Πηγαμε και τα ειδαμε και αφου ερωτευτηκαμε δυο απο αυτα αποφασισαμε να ανοιξουμε το σπιτι μας και να ετοιμαστουμε καταλληλα. Τελος μηνα και αφου τελειωσαμε με καποιες σημαντικες συγγενικες υποχρεωσεις ειμασταν ετοιμοι. Αμ δε!
ΚΑΙ τα δυο μικρα που θελαμε ειχαν φυγει και εμεις ειχαμε μεινει αναυδοι με την καταραμενη τυχη που εδειχνε να μας κατατρεχει. Οκ, καταλαβαινα οτι ηταν πολυ μικρα για να επιζησουν, αλλα και τα τρια μωρα να φυγουν σε διαστημα 3 εβδομαδων;

Με ολα αυτα τωρα πια ημασταν σιγουροι οτι θελαμε ενα γατακι στη ζωη μας, ομως δεν αντεχαμε αλλα κλαματα και στενοχωρια. Ετσι λοιπον αποφασισαμε οτι αν παιρναμε ενα γατι θα ηταν απο καποια φιλοζωικη, θα ηταν μεγαλωμενο ηδη, θα ηταν ελεγμενο, φροντισμενο...δεν ξερω!
Κατι ρε παιδι μου που να βοηθουσε να μην ξανασυμβει αυτο το κακο και να δεθουμε με ενα πλασματακι που θα φυγει μια ωραια πρωια!

Πηραμε σβαρνα τις αγγελιες λοιπον στις ιστοσελιδες και στο φατσοβιβλιο. Επι 15 μερες ψαχναμε τις αγγελιες, κοιτουσαμε φωτογραφιες και προσπαθουσαμε να επιλεξουμε.
Στο μεταξυ εμενα ειχε πιαστει η ψυχη μου απο ολες τις λυπημενες ιστοριες, τις περιγραφες, τις παρακλησεις για υιοθεσια η καποια φροντιδα σε αυτες τις μικρες καρδουλες.
Τελικα η αναζητηση σταματησε πανω σε μια φωτο μιας γλυκυτατης φατσουλας που ζητουσε σπιτακι. Το ειχε μαζι με τα 4 αδερφακια του μια κοπελα κοντα στη περιοχη μας. Ετσι με συνοπτικες διαδικασιες κανονισαμε να παμε να το δουμε!

Οταν φτασαμε εκει ομως τα πραγματα δεν ηταν οπως τα περιμεναμε. Καταρχας τα γατακια δεν ηταν μεσα σε σπιτι αλλα στην αυλη (μονοκατοικια γαρ) προστατευμενα μεν, αλλα χωρις ιδιαιτερη ανθρωπινη επαφη δε. Ετσι με το που μας ειδαν εξαφανιστηκαν σε χρονο μηδεν!
Πως θα μπορουσαμε να το υιοθετησουμε αν δεν γινοταν καν να το παρουμε στα χερια μας;
Επισης μαθαμε οτι η μαμα ηταν αδεσποτη της γειτονιας που ειχε γεννησει μεσα στο κηπο και καποια στιγμη εφερε τα μικρα στο κατωφλι της κοπελας. Η κοπελα δεν ειχε βαλει τα γατια μεσα γιατι ειχε αλλες μεγαλες γατες εκει και δεν τους ειχε κανει κατι περα απο το να τα ταιζει. Εμβολια, αντιπαρασιτωσεις κλπ δεν ειχαν γινει ισως και λογω ηλικιας (ηταν γυρω στα 55 ημερων).

Περιμεναμε λιγο και μετα απο μια εξισου αποτυχημενη προσπαθεια της κοπελας να τα πιασει τελικα φυγαμε μηπως και ηρεμησουν. Μετα απο αυτο ημασταν αρνητικοι στο να το παρουμε καθως αλλα ζητουσαμε και αλλα βρηκαμε. Εμεις ψαχναμε ενα γλυκο, χαδιαρικο και καλο γατακι ομως αυτο ηταν αμαθητο στους ανθρωπους, φοβοταν και απο πανω ηταν γεματο ψυλλους απο τον κηπο. Ομως η κοπελα με καλεσε παρακαλωντας να του δωσουμε μια ευκαιρια για μια βδομαδα εστω και αν δεν τα βρισκαμε να το πηγαιναμε πισω. Θεωρησαμε οτι ηταν μια καλη ιδεα γιατι ηταν τοσο γλυκο που δεν μας εκανε η καρδια να το αφησουμε. Που να μην σωναμε δηλαδη...

Το πηραμε ψεκασμενο απο πανω μεχρι κατω με effipro διοτι ηταν γεματο ψυλλους και πηγαμε απευθειας σε κτηνιατρο με τις καλυτερες συστασεις. Ο γιατρος το ειδε υγιεστατο, του εδωσε ενα χαπακι, κοιταξε τα αυτακια του, συμπληρωσε το βιβλιαριο του και μας ειπε καλοριζικο. Μεσα σε δεκα λεπτα ημασταν εξω!
Ειχαμε καταχαρει οτι το μικρο μας ηταν -επιτελους!- υγιες και σε λιγο θα ηταν στο νεο του σπιτακι. Πηγα και πηρα απο το pet shop ολο τον εξοπλισμο. Μια μαλακη και ωραια κουνια, μπωλακια φαγητου, την καλυτερη αμμο, ξηρα τροφη για μικρα γατια της Royal Canin και πατε για μωρα, κλειστη τουαλετιτσα, παιχνιδακια κλπ κλπ.
Δεν με ενοιαζε το κοστος -στην τελικη ειχαμε αποφασισει να κανουμε τη δεσμευση και οταν κανω κατι το κανω σωστα.

Το καθαρισαμε απο τους ψυλλους με μεγαλη προσοχη και φροντιδα με μια χτενα για ψειρες οπως μας ειπε ο γιατρος και τους βγαλαμε σχεδον ολους. (Σημειωση οτι ηταν ολοι τεζα).
Τη πρωτη μερα το μικρο κοιμοταν ολη μερα. Στην αρχη σκεφτομασταν οτι ηταν λογω νεου περιβαλλοντος η οτι ειχε ...μαστουρωσει απο το effipro.
Την επομενη ειχε ξυπνησει και ηδη βολταριζε διστακτικα στο μπανιο που το ειχαμε για να συνηθισει και ηταν εμφανες οτι φοβοταν. Δεν μας πλησιαζε, τρομαζε με την παραμικρη κινηση και οταν μας εβλεπε εκανε ΧΧΧΧΟΥΟΥΟΥ. Του βαλαμε ξηρα τροφη την οποια εφαγε με ορεξη, ηπιε νερακι, πηγε κατευθειαν και στην αμμο... Αν εξαιρεσεις οτι δεν ηθελε να παιξει με τα παιχνιδια του και οτι δεν μας πλησιαζε, κατα τα αλλα εδειχνε μια χαρα.

Απο εκει και περα ολη τη βδομαδα την περασαμε προσπαθωντας να το κανουμε να μας εμπιστευτει. Σιγα σιγα εδειχνε να ξεθαρρευει και να κανει βολτες μεσα στο σπιτι ψαχουλευοντας, ομως παρεμενε πολυ δειλο, πολυ ησυχο και καθολου παιχνιδιαρικο.
Εγω δεν εχω ιδεα απο γατια ομως απο ενα σημειο και μετα δεν εμοιαζε φυσιολογικη η συμπεριφορα αυτη. Ειλικρινα ηταν σαν να ειχε παθει καταθλιψη που δεν ηταν στο κηπο με τα αδερφακια του.
Τη Πεμπτη βραδυ (το ειχαμε παρει Σαββατο) ηταν εντελως αρνητικο σε καθε προσπαθεια μας. Τι χαδια του καναμε, τι παιχνιδια παιζαμε, τιποτα. Μας απεφευγε δειχνοντας να παραμενει φοβισμενο.

Θεωρησαμε οτι σε ολο αυτο εφταιγε το οτι δεν κοινωνικοποιηθει. Ηταν πλεον 2 μηνων και μεχρι τωρα ειχε μεγαλωσει με την αδεσποτη μαμα και τα αδερφακια του σε ενα κηπο. Δεν ειχε μαθει στους ανθρωπους. Απελπιστηκαμε που παρα τις φιλοτιμες προσπαθειες μας αυτο μας απεφευγε και ειχαμε αρχισει να σκεφτομαστε να το παμε πισω στη κοπελα.
Ζητουσαμε εξ αρχης ενα χαδιαρικο, γλυκο μικρακι που να αποζητα την ανθρωπινη επαφη και την αγαπη που θελαμε να δωσουμε. Αυτο εδω ενοιωθα οτι επρεπε να το παρακαλαω για να δωσει λιγη προσοχη.

Τη Παρασκευη ολο αυτο αρχισε να αλλαζει. Καθισα στο πατωμα και το μικρο ηρθε πανω στα ποδια μου και κουρνιασε εκει οπου και αποκοιμηθηκε! Ηταν γλυκυτατο. Εκατσα ετσι ακινητος στο πατωμα για 1.5 ωρα μεχρι που επρεπε να φυγω για τη δουλεια. Απο εκει και μετα ηταν πολυ πιο εκδηλωτικο. Το βραδυ ξαναμανα αγκαλιες (αν και για να ερθει επρεπε να κατσεις στο πατωμα και να το αφησεις να ερθει μονο του σιγα σιγα) και ειδικα εμενα με ειχε τρελλανει στο γλυψιμο στα χερια με τη γλωσσιτσα του!

Εκει ηταν που παρατηρησα και κατι που δεν μου αρεσε. Το τριχωμα πανω απο το αριστερο του ματακι ειχε φυγει και φαινοταν καθαρα το δερμα. Κοιταξα τις φωτο απο την πρωτη μερα που το ειχαμε και δεν ειχε προβλημα εκει. Καπου μεσα στη βδομαδα ειχε ξυστει τοσο που ειχε βγαλει το τριχωμα τελειως.
Αυτο με προβληματισε. Το γατι παροτι ειχε αρχισει να μας εμπιστευεται συνεχιζε να μην θελει να παιζει ιδιαιτερα -επαιζε για λιγο ορεξατο με κατι τσαλακωμενα χαρτακια και μετα σταματουσε αποτομα- κουρναζε πολυ στη φωλια του, παρεμενε πολυ ησυχο και γενικα παροτι δεν ξερω απο αυτα το εβλεπα να ειναι πολυ νωθρο/ηπιο...
Το χειροτερο ομως ολων ηταν οτι στις τελευταιες μερες ειχε χασει την ορεξη του και ετρωγε απειροελαχιστα απο τις κροκετες του. Του ειχαμε βαλει πατε το οποιο εφαγε με ορεξη την πρωτη φορα αλλα μετα παλι δεν το πολυετρωγε. Εκανε κανονικα την αναγκη του, επινε νερακι αλλα γενικα ηταν πολυ λιτοδιαιτο. Αρχικα ειχαμε πιστεψει οτι ηταν λογω αλαγης περιβαλλοντος και στρες ομως πλεον νοιωθαμε αβολα.

Το Σαββατο πρωι πηγαμε στη γιατρο του ομως επειδη δεν ειχαμε τροπο να το μεταφερουμε (δεν εχουμε αυτοκινητο) σκεφτηκα να πηγαιναμε να παρουμε συμβουλες ισως για κατι να βαλουμε στο τριχωματακι του πχ και την ερχομενη βδομαδα θα βρισκαμε αυτοκινητο και θα πηγαιναμε για τα εμβολια του και γενικοτερο ελεγχο.

Η γιατρος δεν εδωσε ιδιαιτερη βαση στο οτι ηταν πολυ ηπιο, πολυ ησυχο, οτι εδειχνε ακομα φοβισμενο και νωθρο. Της ειπα οτι μια φορα ειχε κατσει πανω σε ενα παπουτσι και μας ειχε γυρισμενη τη πλατη κοιτωντας τον τοιχο επι 20 λεπτα, και η απαντηση της ηταν "Ε οι γατες ειναι γατες. Ποιος ξερει τι σκεφτεται;"

Της ειπα οτι ειχε παψει να τρωει το φαγητο του και μου απαντησε οτι αν του διναμε πλεον πατε μπορει να μην ηθελε να φαει τις κροκετες διοτι του αρεσε περισσοτερο το πατε. "Οι γατες ειναι πονηρες. Δεν ειναι σαν τους σκυλους. Μπορει να μεινει νηστικο για αρκετο διαστημα ωστε να του δωσετε πατε αντι για κροκετα", ειπε.

Το μονο που την ενδιεφερε ηταν αν εκανε την αναγκη του. Της ειπα οτι την εκανε απλα τις τελευταιες μερες εκανε κατι σβωλους και οχι κανονικα. Οπως και αν εχει κανονισαμε να το παμε γιατι δεν ενοιωθα καλα με ολα αυτα. Ηθελα να πηγαιναμε εκ νεου την ιδια μερα το Σαββατο οποτε τη ρωτησα μεχρι τι ωρα ηταν ανοιχτα. Αυτη δεν καταλαβε καλα οτι εννοουσα την ΙΔΙΑ μερα και απαντησε μεχρι τις 9. Ετσι αγγαρεψαμε μια φιλη να μας παει εκει το ιδιο απογευμα οπου ομως ανακαλυψαμε οτι ειχαν κλεισει προ πολλου.
Γυρισαμε σπιτι και αρχισα να ψαχνω αυτοκινητο για να παμε τη Δευτερα. Ηθελα να παμε εκει το συντομοτερο.

Τη Κυριακη το πρωι ξημερωσε μια υπεροχη μερα η ετσι νομιζαμε... Ηλιος, χαρα θεου εξω, και το μικρο ορεξατο για φαγητο ειχε ερθει κατευθειαν στη κουζινα μιαουριζοντας για το φαγητο του. Του δωσαμε δυο πιρουνιες απο το κονσερβακι του πατε (δεν ετρωγε περισσοτερ) το οποιο και εφαγε με μεγαλη ορεξη και στη συνεχεια το πηρα στην αγκαλια μου οπου και κοιμηθηκε του καλου καιρου.
Το μεσημερι μετα το φαγητο εφυγα για να δανειστω απο το πατρικο μου το αυτοκινητο.
Στις 5 η ωρα με πηρε η κοπελα μου ανησυχη τηλεφωνο. "Το γατι κατι εχει. Εχει ξαπλωσει κατω, μιαουριζει σαν να ποναει και βαριανασαινει!"

Ετρεξα σπιτι και βρηκα ενα φρικτο σκηνικο. Η κοπελα μου ηταν στο πατωμα να κλαιει και το καημενο γατακι ξαπλωμενο φαρδυ πλατυ στην αμμο του, βαριανασαινοντας και βογγωντας!
Το πηραμε με το αμαξι κατευθειαν για ανοιχτο κτηνιατρειο οπου ημασταν εκει σε ελαχιστο χρονο.
Η γιατρος το πηρε μεσα και μετα απο μερικα λεπτα βγηκε να μας πει οτι το μικρακι μας ειχε καταληξει...

Δεν μπορουσαμε να το πιστεψουμε. Στα καλα καθουμενα! Ηξερα οτι κατι εχει, αλλα ΤΟΣΟ σοβαρο που να φυγει απο τη μια στιγμη στην αλλη; ΓΙΑΤΙ;
Η γιατρος δεν ηξερε να μου απαντησει. Μου ειπε οτι ειχε μεγαλη υποθερμια (34 βαθμους) και ηταν αναιμικο με χλωμα ουλα. Ειπε οτι τα μικρα αδεσποτα ετσι ειναι, εχουν ασθενειες απο τις μαμαδες τους, οτι πολλες φορες αυτο γινεται ετσι απο το πουθενα κλπ.

Κλαιγαμε απαρηγορητοι. Για τη γιατρο αυτο ηταν κατι απλο και συνηθισμενο ομως για εμας οχι.
Μπορει να ηταν χαζο αλλα ειχαμε ηδη δεθει με αυτο το μικρο τερατακι και πιστευαμε οτι πλεον θα εχουμε αυτο που τοσο καιρο ζητουσαμε.

Ημασταν συντετριμμενοι. ΠΩΣ γινοταν αυτο ΠΑΛΙ; ΞΑΝΑ ρε γ@μωτο;
Τοσα και τοσα γατια και γατακια ειναι εξω στους δρομους και πολλα απο αυτα τα καταφερνουν και επιζουν στις χειροτερες συνθηκες. Βροχη, κρυο, ηλιο, ασιτια και ομως αυτα εκει! Επταψυχα!
Και τα δικα μας να πεθαινουν σαν μυγες; ΓΙΑΤΙ;  
Καταλαβαινω οτι τα πρωτα που ειχαμε βρει ηταν αδικο να περιμενω να τα καταφερουν. Το ενα ηταν ηδη αρρωστο, τα αλλα νεογεννητα... Καποιος θα ελεγε οτι αυτα "δεν μετρανε". Ομως εγω ως αντιλογο θα πω το οτι μετρανε αν κανεις το λαθος να δεθεις μαζι τους.

Γραφω αυτες τις γραμμες για να το βγαλω απο μεσα μου και με πνιγει το αδικο.
Στις αγγελιες βλεπω ενα σωρο ταλαιπωρα γατακια να ζητανε απελπισμενα ενα σπιτακι να ζησουν ησυχα.
Εμεις το μονο που θελαμε ηταν να προσφερουμε αγαπη, ζεστασια και ενα καλο σπιτι σε μια μικρη ψυχουλα και τελικα ποιο ειναι το αποτελεσμα; Ξανα και ξανα βρισκουμε την ψυχικη δυναμη να ξεχασουμε το παρελθον, υιοθετουμε και αφου δεθουμε για τα καλα τελικα το χανουμε τελικα μεσα απο τα χερια μας σε χρονο μηδεν!

Σιγουρα καταλαβαινω οτι πολλοι ειχατε χασει ζωακια στο παρελθον οποτε ισως ολα αυτα που γραφω να μοιαζουν υπερβολικα και δακρυβρεχτα, ενω ειναι ενα ακομα ζωακι που πεθανε, ομως για εμενα δεν ειναι ετσι... Δεν ειχα ποτε στη ζωη μου ζωακι και εχω χασει πολυ σημαντικους ανθρωπους οριστικα, οποτε ο καθε θανατος με αγγιζει σε πολυ ευαισθητο σημειο.

Δεν ξερω τι να κανω, ειλικρινα.
Προσπαθω καθε μερα να δουλεψω, να ξεχαστω στη δουλεια ομως ολο σκεφτομαι την ωρα που θα πρεπει να παω στο σπιτι που απο ησυχαστηριο εχει γινει βασανο. Ξαφνικα ειναι τελειως αδειο και ερημο, λειπει το μικρο φατσουλακι που τωρα νοιωθω οτι δεν μπορω να αναπληρωσω με τιποτα...
Εχω ενα τεραστιο κενο, ειμαι θυμωμενος με την ατυχια που μας δερνει, σπαω το κεφαλι να σκεφτω τι θα μπορουσα να ειχα κανει να το σωσω ολες αυτες τις μερες που εδειχνε να μην πηγαινει καλα, η τι διαολο εκανα λαθος. Προσπαθω να περναω τη μερα αλλα το μυαλο γυριζει ολο σε αυτο που ελπισαμε οτι θα εχουμε επιτελους και χασαμε τοσο αδικα και ξαφνικα. Και τωρα... τι;

Ξερω οτι αν παρουμε ενα αλλο θα το αγαπησουμε αλλα πρωτον δεν θα ειναι αυτο που χασαμε και απο την αλλη ΤΡΕΜΟΥΜΕ και οι δυο στην ιδεα οτι μπορει να παθει και αυτο κατι. Δεν θα αντεξω να ξαναδω την κοπελα μου να κλαιει ετσι. Δεν ηταν μαθημενη ετσι. Για εκεινη η υιοθεσια ενος μικρου γατιου ηταν το πιο γλυκο πραγμα στο κοσμο. Στην Σκανδιναβια μπορει οι περισσοτερες γατες να ειναι ημιαιμες, ομως δεν ειναι αδεσποτες. Τα γατακια προερχονται απο υγιεις, καλοζωισμενες σπιτογατες, και πριν τα δωσουν κανουν οτι μπορουν να βεβαιωθουν οτι τα μικρα θα ειναι και αυτα υγιη.

Ολο αυτο που εχουμε περασει ειναι απιστευτα τραυματικο και για τους δυο μας.
Η υιοθεσια μιας γατας νομιζαμε οτι θα ηταν μια γλυκεια και ομορφη εμπειρια αλλα μεχρι τωρα εχει αποδειχτει εξαιρετικα επωδυνη και τραυματικη.
Πιστευα οτι το να υιοθετησουμε μια μικρη γατουλα θα ηταν το πιο υπεροχο πραγμα του κοσμου, μια διαδικασια χαρας, χαμογελων, αγαπης, χρωματων, ζεστων συναισθηματων, συντροφιας...
Αντι αυτου ειμαστε τωρα σε μια διαδικασια που το μονο που μας εχει αφησει ειναι πονο και χαμο. Γιατι;
Πως να ξανακανουμε το βημα μετα απο ολα αυτα;
Και στο μεταξυ στις αγγελιες τα μικρα γατακια παρακαλουν για μια φωλιτσα και εγω οσο το θελω αλλο τοσο τωρα δεν μπορω...

Καλησπέρα και καλως ήρθες στο Γατοσπιτο

Κατα αρχας να πω, πως πραγματικά φαινεται οτι πέσατε στην περιπτωση ή μαλλον στις περιπτώσεις και ειχατε με την κοπέλα σου άτυχες στιγμές με ολα τα γατάκια.
Συμβαινει σε καποιες περιπτωσεις να μην μπορουν να επιβιώσουν μικρά γατάκια οσο πιο μικρα συνήθως τοσο πιο ευαισθητα, αλλα υπάρχουν και πολλα που έχουν μεγαλώσει απο ανθρώπους απο ημερων και ειναι υγειέστατα. Ενα μεγάλο μυστικο για τα μωρά γατάκια ειναι οτι πρέπει τα έχουμε πάρα πολυ ζεστά.

Οι περισσοτεροι εδω στο γατοσπιτο έχουμε υιοθετήσει αδέσποτα γατάκια που έχουμε βρει στο δρομο και έχουν περάσει διάφορες αρρώστειες και μεγάλα διαστήματα θεραπειας και ειναι μια χαρά. Θα σου έλεγα να μην σκέφτεσαι το παρελθον οσο δύσκολο και αν ειναι αυτο και εδω στο φορουμ που μπήκες ειμαι σίγουρη οτι θα βρεις να υιοθετήσεις το γατάκι - γατάκια που θα μεινει στο σπιτικο σας. Πολλα απο τα μέλη μας δινουν κατα καιρούς γατάκια για υιοθεσιες , και εχουν βρει το σπιτικο τους και ειναι ευτυχισμένα.

Χαλάρωσε μην σκέφτεσαι και ολα θα πάρουν σιγά σιγα τον δρομο τους. Πανεμορφες γλυκές φατσούλες ψάχνουν οικογένεια να αγαπησουν και να αγαπηθουν!
     

Πραγματικά σου έτυχαν πολλά. Διαβάζοντας την ιστορία σου, μόνο άτυχο μπορεί κάποιος να σε χαρακτηρίσει. Έχεις όμως πολύ αγάπη να τους δώσεις και αξίζει να δοκιμάσεις ξανά. Τα πολύ μικρά γατιά έχουν μεγάλα ποσοστά θνησιμότητας. Δοκίμασε να πάρεις ένα λίγο μεγαλύτερο. Επίσης να θυμάσαι ότι στη ζωή δεν έρχονται όλα κατ' ευχήν. Ούτε για τους ανθρώπους ούτε για τα ζώα. Η απώλεια έιναι πάντα απώλεια και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι που να μοιάζει... ούτε και πρέπει. Μικρά και μεγάλα τραυματάκια που κουβαλάμε μέσα μας, στην αρχή πιο μεγάλα ... μετά πιο μικρά και στο τέλος χωμένα βαθιά στο κουτί των αναμνήσεων.
Σου εύχομαι καλή τύχη σ' όλα και να πάνε όλα καλά στην επόμενη υιοθεσία που είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα έρθει στη ζωή σου!

Νίκο καλησπέρα κι απο μένα.
Λυπάμαι πολύ για όλα όσα σου συνέβησαν και που η εμπειρία σου μ αυτά τα πλάσματα που αγαπάς τόσο πολύ ήταν μέχρι τώρα τόσο τραυματική. Εδώ είμαστε όλοι μια παρέα για να μοιραζόμαστε όχι μόνο τα καλά αλλά και τα άσχημα και τα τραυματικά που μας συμβαίνουν έστω κι αν στους έξω μπορεί να φαινόμαστε υπερβολικοί ή υστερικοί.
Ξέρω ότι τα λόγια είναι φτωχά σ' αυτές τις περιπτώσεις αλλά μερικά πράγματα στη ζωή γίνονται γιατί έτσι είναι.
Αρκετοί εδω μέσα γραφτήκαμε στο φόρουμ λόγω μιας απώλειας που μας κόστισε πολύ. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Δεν ξέχασα ούτε θα ξεχάσω ποτέ το γατούλη που ήταν η αφορμή (θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου σαν μια ξεχωριστή και καταλυτική γνωριμία)  αλλά ο καιρός πέρασε και σήμερα είμαι κι εγω μια απ τις πιο ευτυχισμένες γατομαμάδες με δυο λατρεμένα πλάσματα και τα δυο αδεσποτάκια.
Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί απο κάποιο άλλο γιατί το καθένα είναι μοναδικό. Την απώλεια την κουβαλάμε πάντα μέσα μας απλά κάποια στιγμή την απαλύνει ο χρόνος και μαθαίνουμε δυστυχώς να ζούμε και μ αυτή
Έχεις πολύ αγάπη να δώσεις και κάποια στιγμή θα βρεθεί εκείνο το πλασματάκι που θα κάνει το κλίκ στη καρδιά σου και θα σε κάνει να ξεχάσεις τα όποια άσχημα πέρασες. Ίσως ακόμα να μη μπορείς να το σκεφτείς αλλά που ξέρεις μπορεί να σε διαλέξει εκείνο και τότε θα ξέρεις ότι αυτό είναι το μοναδικό,  το γατάκι της καρδιάς σου και του πλανήτη ολόκληρου.
Εύχομαι γρήγορα να βρείς το γατάκι που ονειρεύεσαι, να είναι γλυκό και γουργουριστό και χαδιάρικο και ζήσετε πολλά πολλά χρόνια μαζί.
Και φυσικά καλωσόρισες στη παρέα μας.

Σας ευχαριστω πολυ για τα λογια σας και συγγνωμη που σας ζαλισα με τα παραπανω κατεβατα. Απλα επρεπε να τα βγαλω απο μεσα μου.
Ομολογω οτι μου κοστιζει περισσοτερο απ' οτι περιμενα. Η κοπελα μου το εχει παρει πιο ψυχραιμα (η τουλαχιστον δειχνει ετσι).

Νοιωθω απαισια αυτες τις ημερες. Ειμαι θυμωμενος με τον εαυτο μου που παροτι εβλεπα τα σημαδια οτι κατι δεν παει καλα, το ειχα αφησει μεχρι που εγινε το κακο.

Το Σαββατο -μολις μια μερα πριν την χασουμε- ειχα παει στο γιατρο της για να ρωτησω τι συμβαινει και με καθησυχαζε.
Δεν ειχα παρει μαζι τη γατα γιατι σκεφτηκα οτι πανω στη μηχανη θα φρικαρε η/και θα παγωνε οποτε δεν θελησα να τη βαλω σε τετοια δοκιμασια. Αν το ειχα κανει ομως μπορει να της ειχαμε σωσει τη ζωη γ@μωτο μου!
Νοιωθω ΤΟΣΟ ηλιθιος που δεν εκανα περισσοτερα. Μερικα τετραγωνα απο το σπιτι μου υπαρχει κτηνιατρειο και παροτι δεν τους εχω μεγαλη εκτιμηση (απο τα προηγουμενα γατια) θα μπορουσαμε στην τελικη να την ειχαμε παει εκει!
Και ομως τιποτα. Ολα καλα και υπεροχα μεσα στο ΣΚ και το γατακι πεθαινε!

Σκεφτομαι τι εκανα λαθος, τι θα μπορουσα να ειχα κανει για να το σωσουμε, και πεφτω συνεχως στον τοιχο της απωλειας. Παει. Τελος.

Οσο για τους γιατρους τι να πω... Δεν ειχα παλιοτερα επαφη μαζι τους, αλλα οπως καταλαβαινω εχουν δει τοσα πολλα που τελικα ενα ακομα γατακι που χαθηκε δεν τους κανει καμια εντυπωση.

Και στο τελος της ημερας κοιταζω αλλα γατακια για υιοθεσια, αδεσποτα που παρακαλανε για φιλοξενια η ενα σπιτι, ανθρωπους -η μαλλον "ανθρωπους"- που παιρνουν ενα γατι για μερικους μηνες και το παρατανε και ολα μα ΟΛΑ ειναι εκει, να μεγαλωνουν, να πληθαινουν, και απο οοοοολα αυτα εγω επρεπε να πεσω στο ΕΝΑ που δεν θα αντεχε ουτε δεκα μερες!
Ελεος πια με την κωλοτυχη μου.

Δεν ξερω τι να κανω. Προσπαθω να το βγαλω απο το μυαλο μου το ολο θεμα, σκεφτομαι οτι ισως θα πρεπει να το αφησω ολο αυτο για ενα διαστημα, αλλα απο την αλλη μου λειπει και τωρα που εζησα εστω και λιγο μαζι με ενα τετοιο τερατακι δεν μπορω να το αφησω ετσι...

ΥΓ. Αν τελικα παρουμε εκ νεου την αποφαση και υιοθετησουμε ξανα, μηπως θα ηταν σκοπιμο να κανουμε πληρεις εξετασεις (και εννοω ΠΛΗΡΕΙΣ) πριν απ' οτιδηποτε αλλο; Ποσο θα κοστιζε κατι τετοιο και ποιος θα μπορουσε να το αναλαβει;

Νικο σου έχω στειλει ένα προσωπικο μηνυμα. Δες το αν θες
Πατας το κουμπι messages

Νικο λυπαμαι πολυ για οτι περασες με τα γατακια τα οποια οταν ειναι μικρα θελουν πολυ ζεστασια,επειδη ειναι πολυ ευαισθητα,οπως πολυ σωστα σου ειπαν τα μελη πιο πανω.  Μερικα κουβαλουν αθενειες απο τη μαμα τους. Κατα τη γνωμη μου αφου αγαπας πολυ τις γατουλες απο μικρο παιδι  δεν πρεπει να απογοητευθεις με αυτες τις ατυχιες που συνεβησαν, μπορεις να υιοθετησεις ενα γατακι απο 4 μηνων και πανω και να κανεις το ονειρο σου πραγματικοτητα και μια ψυχουλα ευτυχισμενη!

Καλημέρα και ελπιζω ειλικρινα να αισθανεσαι καπως καλύτερα.
Ξερω απο εμπειρία ότι το να χανεις στα ξαφνικά την γατα σου είναι δυσκολο.
Ολοι μας έχουμε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις , κι εγώ γράφτηκα στο γατόσπιτο οταν απελπισμένη με τον γατο μου που ειχε διαγνωστει με γαστρίτιδα , εβλεπα ότι τον έχανα και είχα σαλταρει τελειως.
Σε αυτο που μου έκανε καλό το γατόσπιτο είναι στο ότι μπόρεσα να μιλήσω , να θρηνήσω , να εκφρασω όλα αυτα που με επνιγαν με τον αδικο θάνατο του Μαρκου.
Οχι στο 100% βεβαια , γιατι μέσα μου θρηνώ ακόμα , βουρκωνουν τα ματια μου ακομα και αυτή τη στιγμή και γραφω στα τυφλα , αλλά τουλαχιστον βρήκα ανθρωπους που μπορουν να με καταλάβουν.
Οταν πέθανε ο Μάρκος έλεγα , τελος , δεν θα παρω αλλη γάτα (ειχα ήδη 3 απο τις 6 που έχω σήμερα.)
Μετα μου ειπε η φιλη μου ... "ο ερωτας με έρωτα περνάει " , και αρχισα να ψαχνω για γάτα .
Οχι για να αντικαταστησω τον Μαρκο ... ενοιωθα οτι ειχα πολύ αγαπη να δωσω ...
Μια μερα επεσα πανω σε αυτό εδώ το ποστ .
http://www.gatospito.com/t11809-topic
Και τα λόγια είναι περιττά βεβαίως βεβαίως γιατί ο κύριος ήρθε στο σπίτι μας ...
Και καπου εδώ σταματάνε τα δακρυα για τον Μαρκο κι αρχίζουν τα χαμόγελα για τον Τζαρβαν .... ωραίο το Βισνού , αλλά η θυγατέρα μου ήθελε να τον λέμε Τζαρβαν.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες , ούτε θα σου γράψω εδω την ιστορία του Τζαρβαν.
Θα σου πω μόνο ότι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος ...

Αλλά , Νίκο , θα σου συνιστουσα να παρετε γατάκι όσο το γρηγορότερο
Εδώ , στο γατόσπιτο θα βρειτε το γατάκι που θελετε ... η και τις γατουλες που θελετε. (Γιατί να εχουμε μία γάτα όταν μπορούμε να έχουμε περισσότερες ? )
Ο γατοπελαργός μοιράζει και πιο μεγάλα γατακια ξέρεις ....
Υπαρχουν γατακια που τα επεστρεψαν με συνοπτικες διαδικασιες , που ψαχνουν απεγνωσμένα σπιτάκι .... (πχ η Ρόζα , η Αριγκάτο και πόσα ακόμα ... ) ... γατάκια που θα ομορφυνουν την ζωή σας όπως ομόρφυνε με την παρουσία του ο τζαρβαν την δική μου . Γατουλες που το μόνο που ζητάνε είναι μια ζεστή αγκαλιά (συγνωμη που αναφερω μόνο την Ροζα και την Αριγκάτο , αλλά η αληθεια είναι ότι το μελλον αυτών των 2 με απασχολει ιδιαιτερα )

Ειμαι απιστευτα τυχερή και νοιωθω πολύ ευτυχισμένη που δεχτηκα να φέρω τον Τζαρβαν σπιτι μας ... και του έδωσα την ευκαιρία να μάθει πως είναι να σε αγαπανε και να σε αγαπανε και να σε αγαπανε ...

Μην στέκεστε σε αυτό που έγινε , ήταν ένα άτυχο περιστατικό , από την στιγμή που έχετε τόση αγαπη να δώσετε προχωρήστε στην υιοθεσία μιας νέας γατούλας , όχι απαραίτητα μωρού.

Μεχρι τότε ... εδώ είμαστε να εκφραζεις αυτα που αισθανεστε

Μεγαλωσα με γατα. Ειχαμε μια στην αυλη που καθε χρονο μας γεννουσε απο 2 μεχρι 4 γατακια. Παρολο που τα προστατευαμε οσο μπορουσαμε δεν καταφερναν να επιβιωσουν για πανω απο 6 μηνες. Ουτε ενα δεν μπορεσαμε να κρατησουμε. Ειτε εξαφανιζονταν, ειτε τα βρισκαμε νεκρα απο φολες, ειτε τα πετουσε ο θειος μου οταν ειχαν ακομα κλειστα ματια. Πιστευα οτι ποτε δεν θα μπορεσω να αποκτησω γατακι που να ζησει πανω απο 6 μηνες. Μετα απο 6 χρονια χωρις γατα πηρα την πρωτη μου. Τωρα ειναι δυσκολο να βγαλεις την ατυχια απο το μυαλο σου και πιστευω οτι θα ηταν καλυτερα να δωσετε λιγο χρονο στους εαυτους σας να βγαλετε τις αρνητικες σκεψεις απο πανω σας γιατι δεν θα βοηθησουν ουτε εσας ουτε το γατι (θα ειστε υπερβολικα υπερπροστατευτικοι). Εγω οταν μετα απο 6 χρονια πηρα ξανα γατα δεν μου περασε καν απο το μυαλο η ιδεα οτι δεν θα τα καταφερει περα απο τους 6 μηνες. Ακομα και οταν βρεθηκε και 2ο γατι στον δρομο μου, το οποιο ηταν νεογεννητο με κλειστα ματια, δεν περασε καν η σκεψη απο το μυαλο μου οτι θα το χασω παρολο που τα νεογεννητα στην πλειοψηφια τους δεν τα καταφερνουν. Επειδη ομως εχετε περασει δυσκολες στιγμες, οταν αποφασισετε και ειστε και παλι ετοιμοι για γατα, προτεινω να παρετε ενα γατι μεγαλυτερο των 2 μηνων ή ακομα και ενα ενηλικο γατι.