Καλό γατοπαράδεισο Νταιζούλα μου!

poufy έγραψε:Θα ηθελα να δηλωσω κατι το οποιο βγαινει μεσα απ την καρδια μου.εγινα μελος του γατοσπιτου επειδη ειχε αρρωστησει ο πολυαγαπημενος μου γατος κ εδω ενιωσα ειλικρινη συμπαρασταση και επαψα να αισθανομαι χαζοβιολα με τις γατες και υπερβολικη οπως πολλοι με χαρακτηριζαν.ειδα οτι στον κοσμο υπαρχχουν κ αλλοι γατοπαλαβοι και γατοπορωμενοι οπως εγω.κ αυτο ειναι ευχαριστο για μενα.δεν ειμαι μελος που γραφει συχνα κλπ λογω ακρως περιορισμενου χρονου αλλα ειλικρινα θεωρω το γατοσπιτο καταφυγιο για τις γατοψυχες μας και σας  ευχαριστω.
Αυτος ηταν ο προλογος
Εχει περασει πανω απο χρονος που ο πουφυ μου εφυγε απ την καθημερινοτητα μου και ομολογω πως ακομη δεν το χω ξεπερασει.ακομη κλαιω αν δω φωτογραφια του η κατι μου τον θυμησει.εχουν περασει πολλες γατες απ τα χερια μου.αυτος για καποιο λογο ηταν η προεκταση μου.δενε χω ξαναδεθει τοσο με γατα μου.δεν θα σας κουρασω με λεπτομερειες διοτι ξερω καλα πως οσοι μπηκατε στον κοπο να διαβασετε το μηνυμα μου ισως να εχετε βιωσει την απωλεια του αγαπητου φιλου σας η να την φοβαστε.ο πονος υπαρχει και η μνημη μενει παντα.θα μου πειτε βεβαια,εδω χανουμε ανθρωπους...σιγουρα.δεν αμφισβητω πως η απωλεια ειναι μεγαλυτερη.αλλα παιδια το ζωο το φερνουμε εμεις οι ιδιοι στη ζωη μας.γιατι;για να το αναλαβουμε πληρως.τη ζωη του,την παρεα του,τα καλα και τα κακα του.ειναι φοβερο πως εμεις τα ανωτερα πλασματα καταφερνουμε να συμβιωνουμε με τις γατες(οι οποιες ως γνωστον σε ολους τους γατοφιλους ειναι ανωτερες απο μας .....)και οχι απλα ζουμε μαζι με αυτες τις υπεροχες υπαρξεις αλλα καταφερνουμε να ανταλλασσουμε τοσα συναισθηματα.
Οι γατες ειναι υπεροχες.τις αγαπαμε διοτι το αξιζουν και οταν φευγουν ποναμε πολυ.ειναι γεγονος.αντιο πουφυ μου..με εκανες καλυτερη.αντιο σε ολα τα γατακια μας.σας δινουμε το λογο μας πως θα ειμαστε ακομη πιο σωστοι και καλοι με τα επομενα.
Υ.Γ δεν εχω παραπονο ο γατοαγγελος μου πηρε τον χοντρουλη μου στον γατοπαραδεισο αλλα μου στειλε την επικη χαζουλα μου και την τρισδιαστατη ξινη μου!!

poufy έγραψε:Αγαπητη φλορανς αντιλαμβανομαι τη θλιψη σου απολυτα.κ εγω εχω χασει πολλες γατουλες και λογικο να ειμαστε <<καταδικασμενοι>> να αισθανομαστε καπως συχνα  την ιδια στεναχωρια ξανα κ ξανα διοτι εφοσον αποφασισαμε να εχουμε γατες,η φυσικη καταληξη ειναι να το βιωνουμε διοτι ζουν λιγοτερο απο μας.σου προτεινω να βρεις ενα αδεσποτο γατακι να παρει πλεον τον θρονο της νταιζουλας σου  και να χει και παλι παρεα η αλλη σου γατιτσα.μη νομιζεις...θα της λειπει κ κεινης η νταιζουλα σου  
Στη θεση της λυπης σου θα δεις χαμογελο πιο γρηγορα απ οσο πιστευεις.ξερω πως πολλοι μπορει να μη συμφωνουν μαζι μου και σεβομαι  την αποψη πως οταν χανουν καποιοι το ζωακι τους δυσκολευονται να εχουν αλλο.αλλα προς θεου δεν εννοω οτι τα θεωρω αναλωσιμα.οχι βεβαια.απλα η ζωουλα τους ειναι μικροτερη απ τη δικη μας κ εχουμε ετσι την ευκαιρια να σωσουμε περισσοτερα.λοιπον αν το θες κ εσυ καθε φορα που εισαι εξω εχε τα αυτια σου τεντωμενα.ολο και καποιο νιαου θ ακουσεις.μας φωναζουν...αυτες μας βρισκουν.ειμαι σιγουρη!!!!!  

dagger έγραψε:

poufy έγραψε:Θα ηθελα να δηλωσω κατι το οποιο βγαινει μεσα απ την καρδια μου.εγινα μελος του γατοσπιτου επειδη ειχε αρρωστησει ο πολυαγαπημενος μου γατος κ εδω ενιωσα ειλικρινη συμπαρασταση και επαψα να αισθανομαι χαζοβιολα με τις γατες και υπερβολικη οπως πολλοι με χαρακτηριζαν.ειδα οτι στον κοσμο υπαρχχουν κ αλλοι γατοπαλαβοι και γατοπορωμενοι οπως εγω.κ αυτο ειναι ευχαριστο για μενα.δεν ειμαι μελος που γραφει συχνα κλπ λογω ακρως περιορισμενου χρονου αλλα ειλικρινα θεωρω το γατοσπιτο καταφυγιο για τις γατοψυχες μας και σας  ευχαριστω.
Αυτος ηταν ο προλογος
Εχει περασει πανω απο χρονος που ο πουφυ μου εφυγε απ την καθημερινοτητα μου και ομολογω πως ακομη δεν το χω ξεπερασει.ακομη κλαιω αν δω φωτογραφια του η κατι μου τον θυμησει.εχουν περασει πολλες γατες απ τα χερια μου.αυτος για καποιο λογο ηταν η προεκταση μου.δενε χω ξαναδεθει τοσο με γατα μου.δεν θα σας κουρασω με λεπτομερειες διοτι ξερω καλα πως οσοι μπηκατε στον κοπο να διαβασετε το μηνυμα μου ισως να εχετε βιωσει την απωλεια του αγαπητου φιλου σας η να την φοβαστε.ο πονος υπαρχει και η μνημη μενει παντα.θα μου πειτε βεβαια,εδω χανουμε ανθρωπους...σιγουρα.δεν αμφισβητω πως η απωλεια ειναι μεγαλυτερη.αλλα παιδια το ζωο το φερνουμε εμεις οι ιδιοι στη ζωη μας.γιατι;για να το αναλαβουμε πληρως.τη ζωη του,την παρεα του,τα καλα και τα κακα του.ειναι φοβερο πως εμεις τα ανωτερα πλασματα καταφερνουμε να συμβιωνουμε με τις γατες(οι οποιες ως γνωστον σε ολους τους γατοφιλους ειναι ανωτερες απο μας .....)και οχι απλα ζουμε μαζι με αυτες τις υπεροχες υπαρξεις αλλα καταφερνουμε να ανταλλασσουμε τοσα συναισθηματα.
Οι γατες ειναι υπεροχες.τις αγαπαμε διοτι το αξιζουν και οταν φευγουν ποναμε πολυ.ειναι γεγονος.αντιο πουφυ μου..με εκανες καλυτερη.αντιο σε ολα τα γατακια μας.σας δινουμε το λογο μας πως θα ειμαστε ακομη πιο σωστοι και καλοι με τα επομενα.
Υ.Γ δεν εχω παραπονο ο γατοαγγελος μου πηρε τον χοντρουλη μου στον γατοπαραδεισο αλλα μου στειλε την επικη χαζουλα μου και την τρισδιαστατη ξινη μου!!

Κι εγω για τον ιδιο λόγο γράφτηκα. Μεσα στην αγωνια και τον πανικο μου , ψαχνοντας να βρω απαντησεις , επεσα πανω στο γατόσπιτο .... και ξαφνικα σταματησα να νοιωθω ολα αυτα που αναφερεςι κι εσυ .
Ακομα και όταν το ιδιο βραδυ που γραφτηκα , εχασα τον Μαρκο μου ... ηξερα οτι εδω μεσα μπορουσα να εκφρασω αυτα που ενοιωθα χωρις να γελάσει κανεις μαζι μου.

Και εμεινα ....

Και μετά βρηκα και το τρελό μπλε αγόρι μου ,  

τον Μαρκο δεν τον ξεχναω , ακομα μου λειπει ,,, αλλά τουλαχιστον έδωσα ποιότητα ζωής και κυρίως   πολύυυυυυυυυυυυυ αγάπη σε ένα πλάσμα που την αξίζει κι την ανταποδίδει ...

ισως ηταν το καρμα μας ,.. να χασω τον Μαρκο για να βρω τον Τζαρβαν ...

poufy έγραψε:Ισχυει.αμα μαθουν με συνεταιρο...μετα συγχυζονται που τον χανουν.εν τω μεταξυ ειναι τρελλες.μολις δουν καινουρια γατα  και αμα τους φυγειλυπουνται.φαντασου οτι εμενα η μεγαλη μου τωρα μια φορα που ειχε πεσει απ το μπαλκονι η μικρη τα ξημερωματα ηρθε σα τρελλη στο κρεβατι και ουρλιαζε και μας οδηγησε στη γωνια του μπαλκονιου και νιαουριζε απο ψηλα κοιτωντας κατω εκει που επεσε η αλλη!!!!αλλο βεβαια που της ριχνει τρελλη καρπαζια καθημερινα!
Κοιτα παρε ενα μωρο.με τα μωρα δε φρικαρουν τοσο.απλα ψιλοζηλευουν.αν παρεις μεγαλη γατουλα θα ειναι οντως πιο δυσκολο.αν και εξαρταται απ τον χαρακτηρα της μινι σου.αλλα εγω εχω ασχημη εμπειρια με τη συμβιωση δυο ενηλικων γατων.βασικα εξαιτιας αυτου πεθανε ο πουφυ μου.μετακομισαμε μαζι για να συγκατοικησουμε με τον φιλο μου και τη γατα του(μας) και ο πουφυ μου επαθε τετοιο στρες.ακινησια και κοπροσταση επαθε δηλαδη.τελοσπαντων.δε συμβαινει σε ολους!εμενα ηταν αισθηματιας ο γατουλης μου.δεν ηθελε αλλους αναμεσα μας...
Εν πασει περιπτωσει...δοκιμασε μ ενα μωρακι.θα παει καλα.εμενα η ξινη η μπρουκ(ναι αυτη που εστειλε τον πουφακο μου..και ναι παρολα αυτα τη λατρευω) μια χαρα τη δεχτηκε τη μικρουλα.ενταξει εννοειται πως επεσαν τρελλα βρισιδια αλλα τωρα καθονται και αγκαλιτσα στο τσακιρ κεφι!!!
Ασε που θα εχεις μωρο ψιψινι και παλι σπιτι!!!θα τρεχει θα παιζει θα πεφτει και μετα θα κουραζεται αποτομα και θα ερχεται αγκαλια σου και θα κανει χχχχρρρρρρρ!!!
Λοιπον! Ολα καλα θα πανε.να εισαι ηρεμη και ετοιμη προς αναζητηση.και να μην στεναχωριεσαι.την αγαπουσες πολυ τη γατα σου και το ηξερε.να εισαι σιγουρη!

psipsa έγραψε:Florans ολοι εδω μεσα σε καταλαβαινουμε απολυτα. Αυτος ειναι αι ο λογος υπαρξης του γατοσπιτου. Να μοιραζομαστε την αγαπη μας για τις γατες κι αυτο σημαινει και τα καλα και τα ασχημα. Τα καλα οταν τα μοιραζεσαι ειναι εντονοτερα τα ασχημα πιο υποφερτα ισως. Οταν περασει ο πρωτος καιρος της θλιψης κι ο πανδαματωρ χρονος επουλωσει λιγουλακι την πληγη σου, σκεψου να παρεις αλλο ενα γατακι η γιατι οχι και δυο δινοντας του την ευκαιρια μιας καλης ζωης. Μονο το καλο μπορει να αντισταθμισει το κακο που γινεται στον κοσμο μας και τιποτα ωραιοτερο δεν υπαρει απ το να δινεις ζωη σε ενα πλασμα.. Δεν ειναι αντικατασταση αυτου που εχεις χασει ποτε κανενα πλασμα δεν αντικαθισταται με ενα αλλο αλλα ειναι η δικη μας απαντηση σ αυτο που η μοιρα μας εστειλε. <τουλαχιστον ετσι το βλεπω εγω.

crispyfelinagr έγραψε:
Αχ, ήταν τόσο όμορφη. Λυπάμαι

Gatoplikti έγραψε:Τι γλυκούλα που ήταν !