Για τον Χιονούλη, το ακριβό μου αγόρι

Συγγνώμη εκ των προτέρων που βρέθηκα κοντά σας με τόσο άσχημη αφορμή. Ανήμερα του Ευαγγελισμού έχασα το υπέροχο αγοράκι μου. Γειτονάκια ήμασταν και φίλοι, κι ωστόσο αν ήταν κατάδικός μου δίολου λιγότερο δεν θα τον αγαπούσα. Ζήσαμε μαζί 8 ολόκληρα χρόνια, ήταν ο καλύτερός μου φίλος και ο έμπιστός μου. Το ξέρω πως έζησε καλά όλα αυτά τα χρόνια, το ξέρω πώς καταλάβαινε πόσο πολύ τον αγαπούσα, μα δεν μπορώ παρά να νιώθω απαρηγόρητη, κι έτσι γρήγορα όπως έγιναν όλα...

Ηταν άρχοντας γάτος ο Χιονούλης μου, εστέτ κι αριστοκράτης, και δεν καταδέχτηκε πολλά πηγαινέλα σε γιατρούς και φάρμακα, κι έφυγε γρήγορα, θέλω να πιστεύω χωρίς να ταλαιπωρηθεί, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να τρέξω κι άλλο, να ψάξω περισσότερο, αν έκανα όλα όσα έπρεπε... αλλά όχι, όχι είπαν οι γιατροί, δεν θα τα κατάφερνε ο Χιονούλης, δεν θέλησα να τον κουράσω... δεν ήθελα να φοβάται, μακριά απ' το σπίτι μας, μόνος σ' ένα τραπέζι κτηνιατρείου χωρίς ελπίδες σωτηρίας... κι αν πέθαινε όσο ήταν μακρια μου;...

Ο Χιονούλης δεν πέθανε μακριά μου. Μάλιστα μου έδωσε όσο χρόνο μπορούσε για να τον αποχαιρετήσω. Ετσι εκείνο το τελευταίο βράδυ, παραμονή της διπλής γιορτής, τα είπαμε όλα. Πως τον ευχαριστώ για κάθε λεπτό που ήταν κοντά μου, πως ήταν η μαγεία, το θαύμα και το ωραιότερο παραμύθι μου, πως ήταν τιμή μου και προνόμιο που με είχε διαλέξει για φίλη του. Εκανε ακόμα κουράγιο να δούμε μαζί ένα τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς και ούτε διαμαρτυρήθηκε όταν έστρωσα για τους δυο μας στο πάτωμα από φόβο μήπως μου πέσει από το κρεβάτι... Δεν ξέρω αν πράγματι τα ζώα καταλαβαίνουν όσα οι άνθρωποι πιστεύουμε, ίσως πάλι να καταλαβαίνουν περισσότερα, όμως εκείνο το τελευταίο βράδυ όπως έστρωνα κατάχαμα, ο Χιονούλης, ληθαργικός τις τελευταίες ώρες πια απ΄την πάθησή του, άνοιξε διάπλατα τα γαλάζια ματάκια του, τέντωσε κεφάλι και αυτάκια και με παρακολουθούσε... "Ίσοι" του ψιθύρισα, "εγώ κι εσύ, φίλοι που μοιράζονται τα πάντα ως το τέλος"...

Δεν θα σας κουράσω με περισσότερες λεπτομέρειες. Το αγοράκι μου μας άφησε το επόμενο απόγευμα, ήσυχα και διακριτικά, όπως ήταν στο χαρακτήρα του. Τέλειος όπως πάντα, κι εγώ δεν θέλω να συνηθίσω χωρίς αυτόν. Να, μόλις μου φάνηκε πως τον άκουσα...

Σας ευχαριστώ που μ' ακούσατε.

ΥΓ. Μια μικρή μνεία στον Βobby, τον πρώτο μου γάτο, που επίσης δεν ξεπέρασα ποτέ.

Λυπάμαι...


Αντίο γλυκέ γατούλη! Να προσέχεις και τα άλλα γατάκια εκεί πάνω!

       

Καλό του ταξίδι.   

   τι αγαπη ηταν αυτή!

    
Λυπάμαι πολύ...

Λυμαμαι τοσο πολυ....     
Καλο ταξιδι Χιονουλη...
  

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε τη μικρή ιστορία μας. Κρίμα που δεν σας ήξερα νωρίτερα. Θα σας έλεγα, για παράδειγμα, για τότε που ο Χιονούλης μου κήρυξε τζιχάντ στα περιστέρια και μου απίθωσε ένα καταμεσής στο σαλόνι για δώρο (. Ακόμα το χω απορία πώς αυτός, ο σε όλα τα άλλα πράος και χουζούρης, μεταμορφώθηκε εκείνο το διάστημα σε τέτοιο δεινό κυνηγό...

Δεν θέλω ούτε τα ρούχα να πλύνω που φόραγα όταν τον πήρα τελευταία φορά αγκαλιά.

Να 'στε όλοι σας καλά.

ο γατουλης σου ειναι εκει στο ουρανιο τοξο.. και πανω απ ολα στην καρδια σου. κρατα τις ομορφες στιγμες που ζησατε και κουραγιο...

για να'χει αυτό το όνομα θα πρεπει να ηταν τελειως ασπρουλης, πεςιτι ρωταω, εννοείται. Μα είναι τοσο τρυφερη ιστορια, δενεσαι, θες δεν θες

Δεν μπόρεσα να μη δακρύσω διαβάζοντας το μήνυμά σου.
Μπορώ να σε καταλάβω και να νοιώσω τη θλίψη σου. Το γατάκι σου βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον ουρανό μαζί με όλα τα γατοαγγελούδια μας.
Όταν αυτός ο οξύς πόνος που νοιώθεις τώρα καταλαγιάσει θα τον θυμάσαι πάντα με αγάπη μαζί με τις όμορφες στιγμές που περάσατε.
Καλό ταξίδι στο ΧΙΟΝΟΥΛΗ και καλό κουράγιο σε σένα.
Ο ΖΙΖΙΚΟΣ μου ήταν ένας γάτος που κι εγω δεν θα ξεπεράσω ποτέ

 

Αχ, σε καταλαβαίνουμε εδώ μέσα...Λίγο πολύ οι πιο πολλοί το έχουμε περάσει...Και με κάποια πλάσματα υπάρχει μεγάλο δέσιμο....

Γεια σας, είμαι η Πιτσασέρα
εγώ που είχα τον γατούλη τον Σούζο που είδα κι έπαθα να τον δώσω για υιοθεσία ( ακόμη να προσαρμοστεί ο καημένος-λόγω της μεγάλης απομόνωσης δεν μπορεί να ισορροπήσει με τίποτα, όλο χαζομάρες κάνει στην κοπέλα που τον πήρε κ δαγκώνει συνεχώς)
Όμως σήμερα πέθανε η γατούλα μου η Σέρα και διαβάζοντας για τον γατούλη εδώ ένιωσα την ανάγκη να γράψω κι εγώ κάτι για αυτό το υπέροχο γατάκι που άκουγε στο όνομά της, μου έκανε παρέα και με καταλάβαινε.
Πέθανε από καρδιά, μου το' πε η μαμά μου που μαζί της ζούσε επειδή ο άντρας μου φοβόταν να την πάρουμε λόγω μπέμπας
πάει τώρα και εγώ νιώθω να μου λείπει ήδη
είχα σκοπό να την πάρω σε λίγους μήνες-ο άντρας μου κάμφθηκε αφού είδε πόσο την αγαπούσε η μικρή
φανταστείτε, είχε πει" μιάου" πρώτη λέξη

αυτά.
πού λέτε να πηγαίνουν όμως οι γατούλες μας όταν φεύγουν;
αυτές άραγε θα τις ξαναδούμε μόλις φύγουμε κι εμείς;

Χμμ... κατάλευκος δεν ήταν ποτέ ο Χιονούλης, τουλάχιστον όχι με μια αυστηρή περιγραφή και τουλάχιστον όχι αφότου ενηλικιώθηκε και απέκτησε εκείνες τις καταπληκτικές μελί ανταύγειες στο μουσούδι, στ' αφτιά και την ουρίτσα. Τον θυμάμαι όμως να κάθεται στοχαστικός στο μπαλκόνι εκείνες τις σπάνιες ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα όπως του άρεσε, και γύρω του να αντανακλά η καθαρότητα του μεσημεριού. Το θυμάμαι τώρα σαν φωτοστέφανο γύρω του, και λέω τι κρίμα τα πιο όμορφα πλάσματα να μην μένουν παρά μόνο για λίγο κοντά μας. Τον θυμάμαι να τον φωνάζω να μπει μέσα κι αυτός να μου γυρνάει ένα μπλε βλέμμα σαν να με επέπληττε που προτιμούσα τη ζεστασιά του σπιτιού από τον ψυχρό καθαρό αέρα. Συχνά καταλήγαμε κι οι δύο καθισμένοι δίπλα δίπλα στο μικρό σκαλοπατάκι του μπαλκονιού. Κάπως έτσι του έμεινε..."Χιονούλης".

Ξέρω πια πως τις μεγάλες αγάπες τις καταλαβαίνεις από το αίσθημα ευγνωμοσύνης που σε γεμίζουν, απο τη γαλήνη που σου επιφυλάσσεται όταν καταφέρεις να βάλεις ένα άλλο πλάσμα πάνω από τον ευατό σου, κι έτσι απρόθυμα τώρα και με βαριά καρδιά συνεχίζουν οι μέρες σε ένα σπίτι που ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Τις κορδέλες που παίζαμε μαζί τις έκανα ένα μικρό στεφάνι και στο κουπάκι που έπινε νερό φύτεψα ένα λουλουδάκι. Μόνο μ' αυτό
το σπίτι που έμεινε σκιά τώρα που λείπει το πνεύμα του δεν ξέρω τι θα κάνω.

Αλλά δεν θα σας στενοχωρήσω άλλο. Ηταν πολύ σημαντικό που το μοιράστηκα μαζί σας, οι κουβέντες σας μου έκαναν καλό.

Είναι πολύτιμα πλάσματα οι γάτες, ιερά, έχουν τη σαγήνη της θάλασσας, το βάθος του ουρανού και για μένα πια έχουν την άσπιλη λευκάδα του χιονιού.

ΥΓ.:Για τη Σέρα που έχασες, τον Ζιζίκο που ακόμα θυμάσαι, για όλους που μας έφερε εδώ η ίδια αδυναμία στις γατούλες: κάτι καλό θα έκανες και σε διάλεξε γατα. Καλή δύναμη σε όλους.

ΥΓ2:Και μια απορία: Λέτε ο γατοπαράδεισος να είναι ταυτόχρονα η κόλαση των πουλιών;...

Στον γατοπαραδεισο οι γατούλες θα είναι φιλες με όλα τα πουλια, δεν υπάρχει αναγκη εκει γοα φαγητο .
αληθεια στην κουπα που επινε νερο φυτεψες λουλουδακι τι ακριβως φυτεψες καλή μου;

Φύτεψα μια μικρή καλαχόη με υπόλευκα ανθάκια, όπως το τρίχωμά του, μια που εκεί στην αυλίτσα που τον βάλαμε είναι λίγο σκιερά και μου είπαν ότι η καλαχόη ενδείκνυται για μέρη με λίγο φως. Θα είχα προτιμήσει ζουμπούλια αν δεν είχε περάσει η εποχή τους και ένα πιο φωτεινό μέρος αλλά τον θέλαμε κοντά μας. Ελπίζω να πιάσει το λουλουδάκι και να μη μαραθεί, γιατί στο παρελθόν με τα λουλούδια δεν είχα επιτυχίες... Γύρω γύρω στο κουπάκι κόλλησα μικρές χρωματιστές καρδιές και στον πάτο τού έγραψα πως θα τον αγαπώ για πάντα και ότι τον ευχαριστώ. Φαντάζομαι το ύφος του αν ήταν εκεί να με δει: "τρώγεται αυτό;".

Σήμερα έκλεισε μια εβδομάδα χωρίς αυτόν...

  
και να μην πιασει , βαλε άλλο λουλουδακι, αλλα ευχομαι να πιασει και να μην χρειαστει

Naki, πώς είσαι; Μαλάκωσε λίγο η στενοχώρια;Εγώ που ετοιμάζομαι να πάω στο εξοχικό μου για Πάσχα πάω με μισή καρδιά που δεν θα δω τη Σέρα μου.

Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που ρωτάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα... Εγώ νομίζω ότι γυρνάω σε λάθος σπίτι κάθε μέρα... Δεν καταφέρνω να το δεχτώ, σταμάτησα μόνο να κλαίω στο δρόμο, στο μετρό και στη δουλειά... Υποθέτω ότι θα μάθουμε κάποια στιγμή να ζούμε με την απώλεια...
Προσπάθησε να μη λυπάσαι όσο θα είσαι στο εξοχικό σου, κάνε τις αναμνήσεις της Σέρα πιο δυνατές από την απουσία, πες πως είναι εκεί και απλώς δεν μπορείς να τη δεις... Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω...
Καλή Ανάσταση.

Καλημέρα Νaki
Πράγματι, έτσι είναι.Ήδη τη νιώθω τη Σερίτσα μου διαφορετικά, η ενέργεια αυτή με ακολουθεί. Νιώθω και τη ζέστη της στα πόδια του κρεβατιού, όχι συνέχεια, όταν τη ζητώ
και δεν προέρχεται από την επιθυμία μου μόνο.
καλή Ανάσταση και σε σένα.

naki έγραψε:Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που ρωτάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα... Εγώ νομίζω ότι γυρνάω σε λάθος σπίτι κάθε μέρα... Δεν καταφέρνω να το δεχτώ, σταμάτησα μόνο να κλαίω στο δρόμο, στο μετρό και στη δουλειά... Υποθέτω ότι θα μάθουμε κάποια στιγμή να ζούμε με την απώλεια...
Προσπάθησε να μη λυπάσαι όσο θα είσαι στο εξοχικό σου, κάνε τις αναμνήσεις της Σέρα πιο δυνατές από την απουσία, πες πως είναι εκεί και απλώς δεν μπορείς να τη δεις... Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω...
Καλή Ανάσταση.  
 

αχ, καλη μου, μην νιώθεις ετσι πραγματικα σε καταλαβαινω αλλα και ο χιονουλης δεν θα θελε να εισαι ετσι το πάσχα! θα σε ηθελε ευτυχισμενη  υπάρχει κατι που θα μπορουσε να σε αποσπάσει;
περσι τετοια εποχη τα ιδια περνουσα και εγω με την γατουλα μου που την βρήκαμε δηλητιριασμενη, πήγα στην ανασταση κλαιγοντας αλλα τωρα εχω τρια πια γατια

Ναι, τα γατσούρια μας είναι πάντα μαζί μας, γιατί μας αγάπησαν και τα αγαπήσαμε πολύ.

Εχεις δίκιο, Φανούλα, δεν ωφελεί σε τίποτα η στενοχώρια, αλλά δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα. Ξεχνιέμαι μερικές φορές κι υστέρα θυμάμαι ξανά πως δεν είναι πια μαζί μου, και όλη η θλίψη επιστρέφει μονοκόμματα, το ίδιο και κάθε μέρα όταν ξυπνάω... Με τον καιρό μπορεί να συνηθίσω... Ισως μια μέρα, όταν δεν θα μου λείπει πια τόσο πολύ, να υιοθετήσω κάποιο αδεσποτάκι. Μπορεί τότε, αν και θα αισθάνομαι πως τον έχω προδώσει, να ελαφρύνει λίγο η βαρυθυμία. Για την ώρα ακόμα νομίζω πως θα ξυπνήσω αύριο και θα 'ναι εκεί.
Να χαίρεσαι τα γατουλίνια σου και Καλή Ανάσταση και σε σένα. Σε όλους δηλαδή!

Καλη ανασταση και αν το σκεφτεις να πάρεις ένα αδεσποτακι, όχι μόνο δεν θα'χεις προδωσει τον μονακριβο σου αλλα αντίθετα η αγαπη που σου δωσε τοσο καιρο θα διοχευτει αλλου και δεν θα πάει χαμένη και θα κάνεις και ένα καλο. Η αγαπη είναι για να δινεται, όχι για να κρατειται. Στα λέω εγω με ένα χρονο διαφορα από την περσινη μου λύπη που ημουν όπως εσυ φετος αλλα να΄μαι τωρα με τρια γατια και μέλος του γατοσπιτου. Ευχομαι του χρονου να εισαι πραγματικα ευτυχισμένη και ένα νέο πλάσμα να αναπληρωσει την θεση του χιονούλη και να σου δωσει αγάπη ξανα.

Για να δούμε
θα καταφέρω να πείσω τον σύζυγο; Είναι αντι-γατικός τύπος...αλλά εξηγημένος απ' την αρχή.
Ζηλεύω λίγο (με την καλή έννοια) που έχετε τις γάτες σας, διαβάζω και φαντάζομαι πως μια μέρα θα γατοσυγκατοικήσω ξανά
(όχι με τη Σέρα πια)
καληνύχτα.

pitsasera, εύχομαι ο σύζυγος να καμφθεί και χαρούμενα νιαουρίσματα να προστεθούν σύντομα στο σπιτικό σου. Ενδόμυχα το ίδιο ελπίζω και για μένα όταν κάποια στιγμή η απώλεια πάψει να είναι τόσο απαιτητική και η αποδοχή τόσο δύσκολη. Πόσο θλιμμένη αυτή η άνοιξη όμως...

Καλησπέρα Νακι,
δεν είναι μόνο τα γατάκια μας που έφυγαν από κοντά μας, είναι και όλα αυτά που γίνονται γύρω μας και μας χαλάν το στομάχι.
Εργάζομαι Πανεπιστημίου, κάθε μέρα βλέπω άστεγους να κοιμούνται χάμω και-αμαρτία μου-μα μαζί με αυτούς λυπάμαι και τα γατιά.
Πώς γίνεται ο συνειρμός; Λέω, αν δεν μπορούμε πια να βοηθήσουμε τους ανθρώπους ποιος θα νοιαστεί για αυτά τα έρημα;Ποιος θα βοηθήσει τα φιλανθρωπικά σωματεία σήμερα με τέτοια ανέχεια;
το κόβω γιατί θα σε μελαγχολήσω περισσότερο και δεν το θέλω. Κάποια στιγμή θα ηρεμήσουμε. Είχα και νέα από τον Σούζο, έχει ηρεμήσει λίγο-όχι πολλά πράγματα-η κοπέλα τελικά θα τον κρατήσει...
γίνονται και καλά πράγματα. Τη Σέρα θα την παίρναμε, ο Νίκος την αγαπούσε στα κρυφά...δεν πρόλαβε όμως.
Θα πάρω κάποια στιγμή, μάλλον θα με βρει το ίδιο το γατάκι, όπως γίνεται πάντα. Έτσι κι εσύ ελπίζω.
Καληνύχτα.

Οι παρατηρήσεις σου είναι απόλυτα σωστές, pitsasera, η δυστυχία περισσεύει στον κόσμο... Αλλά δεν μπορείς παρά να ελπίζεις πως έστω ακόμα κι αυτές οι ευγενικές σκέψεις σου πιάνουν ίσως τόπο...
Και ξέρω ακόμα πως, στον αντίποδα, υπάρχουν τόσες όμορφες ιστορίες στον κόσμο, κι ίσως μία και για μένα με ένα άλλο γατάκι περιμένει να ξεκινήσει... Κι ενώ το θέλω δεν ξέρω γιατί διστάζω, λες και φοβάμαι πως τίποτα πια δεν θα μπορέσω ν' αγαπήσω τόσο πολύ, λες και αυτή η θλίψη "έκαψε" κάθε τρυφερό συναίσθημα. Κι είναι αστείο (ή έχω αρχίσει να γίνομαι γραφική) πως ενάμιση μήνα μετά πρέπει να υπενθυμίζω καθημερινά στον εαυτό μου πως πια δεν θα ξανάρθει ο γατούλης, δεν θα τρυπώσει απ' το ανοιχτό παράθυρο, ούτε θα με κοιτάξει με τα στωικά μεγάλα του μάτια ούτε πια θα πω σε κανέναν "μη κάτσεις εκεί, είναι η θέση του γάτου". Είναι αυτήν την καθημερινότητα που πρέπει να "ξηλώσω" κι είναι σαν να χάνω κομμάτια απ' την ψυχή μου. Η ζωή μας ήταν απλή αλλά ήταν όμορφη κι όλα μοιάζουν πια τόσο πιο δύσκολα από τότε που έφυγε...
Τουλάχιστον καλά νέα για τον Σούζο. Αυτό είναι σπουδαίο.
Καλημέρα.

Μην διστασεις να ανοίξεις την καρδια σου σε ένα νέο γατάκι που αυτή τη στιγμη μπορει να πειναει, να νιωθει μοναξια και να ζητα μια αγκαλια, εν προκειμενω την δικη σου/ μην διστασεις να δεις και γατακια εδώ μεσα, μια φιλη εχει ανοιξει ηδη θεμα για γατακι-κουκλι που ζητα υιοθεσια, μπορεις να δεις το θεμα εδώ:
http://www.gatospito.com/t10939-topic
φυσικα και οποιο άλλο γατάκι που μπορει να σε ενδιαφερει εδώ μεσα και ελπιζω καλη μου να μην γινομαι κουρσαστικη, ξερω τον πόνο σου μιας και εχω χασει γατα  αλλα αν δεν το ξεπερνουσα τρια πλάσματα δεν θα ειχαν σωθει/ κοιτα και αυτά τα μικρακια εδώ:

http://www.gatospito.com/t10879-topic

κι εγώ πιστεύω πως θα έρθει και άλλο γατάκι στη ζωή σου, όπως και στη δική μου
μοιράζομαι μαζί σου πως ο Νίκος μου είπε πως με το που θα γίνει η μικρή 1, θα πάρουμε γατάκι! Θα μου πεις, έκανες τόσο χαμό να δώσεις τον Σούζο κ τώρα θέλεις άλλο; Μα πού να το ξέρω πως ο αντιγατικός τύπος θα υποχωρήσει;
Στο γράφω αυτό για να δεις πως όλα γίνονται, αφού έγινε αυτό

Φανούλα έγραψε:Μην διστασεις να ανοίξεις την καρδια σου σε ένα νέο γατάκι που αυτή τη στιγμη μπορει να πειναει, να νιωθει μοναξια και να ζητα μια αγκαλια, εν προκειμενω την δικη σου/ μην διστασεις να δεις και γατακια εδώ μεσα, μια φιλη εχει ανοιξει ηδη θεμα για γατακι-κουκλι που ζητα υιοθεσια, μπορεις να δεις το θεμα εδώ:
http://www.gatospito.com/t10939-topic
φυσικα και οποιο άλλο γατάκι που μπορει να σε ενδιαφερει εδώ μεσα και ελπιζω καλη μου να μην γινομαι κουρσαστικη, ξερω τον πόνο σου μιας και εχω χασει γατα  αλλα αν δεν το ξεπερνουσα τρια πλάσματα δεν θα ειχαν σωθει/ κοιτα και αυτά τα μικρακια εδώ:

http://www.gatospito.com/t10879-topic

Θα συμφωνήσω τόσο με την Φανούλα. Το να δώσεις στοργή και αγάπη σε ένα άλλο πλάσμα που θα το έχει ανάγκη δεν σημαίνει ούτε ότι ξεχνάς το γατούλη σου ούτε ότι η θλίψη σου για το χαμό του μπορεί να γίνει λιγότερη.
Σκέψου ότι το γατάκι σου θα είναι ευτυχισμένο εκει που είναι και θα υπάρχει πάντα στη σκέψη σου. Τουλάχιστον εγω έτσι σκέφτομαι για το δικό μου και προσπαθώ να παρηγοριέμαι. Ακόμα και τώρα 5 μήνες μετά όταν τον σκέφτομαι μουρχονται κλάμματα.
Αλλά βρήκα το Συλβεστράκο μου, αδεσποτούλη, αρρωστούλη κι έκανε κλίκ στην καρδιά μου. Ήταν τόσο μόνος και τον έβλεπα τόσο ανυπεράσπιστο που μου ήρθε μόνη της η διάθεση να τον βοηθήσω. Ίσως αν δεν ένοιωθα έτσι κι αυτός τώρα να μην είχε σωθεί.

Ο ΖΙΖΙΚΟΣ μου δεν θα βγεί ποτέ από την καρδιά μου και θα είναι η παντοτινή μου αγάπη, αλλά χωρίς να το ξέρει μου έμαθε να δίνω την αγάπη μου φυσικά ΄και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Καταλαβαίνω ότι ίσως αυτή η στιγμή θα έρθει όταν δεν τον περιμένεις . Αλλά όταν βλέπεις ένα πλάσμα γλυκό και ανυπεράστπιστο !!

Δες και το παρακάτω Post (δεν ξέρω γιατί αλλά κι αυτό το γατάκι δείχνει τόσο μόνο και είναι τόσο γλυκό) . Είμαι σίγουρη ότι θα δώσεις την αγάπη σου όταν νοιώσεις έτοιμη.
https://www.facebook.com/christina.aggelopoulou.94/posts/10152375052004486

Υποθέτω ότι για να κοιτάζω τόσο συχνά τις αγγελίες στις οποίες χαρίζουν γατάκια η μέρα αυτή ίσως να μην είναι τόσο μακριά όσο νομίζω... ηταν ο καλύτερός μου φίλος όμως και δεν είναι εύκολο να πάρω τέτοια απόφαση... Για την ώρα χαίρομαι που τον άλλο μήνα θα πάω στο πατρικό μου και θα δω τη σκυλίτσα της μαμάς μου καθώς και μια γυριστρούλα φουντωτή γατούλα που διάλεξε την αυλή μας για μόνιμη κατοικία και έγινε η καλύτερη φίλη της σκυλίτσας. Τις προαλλές ονειρεύτηκα το γατούλη κι ήταν λέει χαρούμενος μαζί με το σκυλί του πατέρα μου, το κόλεϊ την Τζίλντα, το καλό κορίτσι (όπως καταλαβαίνετε οι γάτες είναι η δική μου αδυναμία), που έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς και κάποτε όταν έκανε κουταβάκι θήλαζε από μόνη της δύο ορφανά γατάκια. Την Τζίλντα τη χάσαμε πλήρη ημερών πριν από δύο χρόνια, τέτοιον καιρό. Μάλλον προσπαθώ να πω ότι κατά βάθος αποδέχομαι αυτή τη φυσική τάξη πραγμάτων που θέλει τα ζώα να φεύγουν νωρίτερα από μας και ακόμα ότι σημασία έχει τι έκανα όσο ήταν κοντά μου, και μάλλον καλά τα έκανα, αφού στην ψυχή μου φαίνεται πως δεν υπάρχουν σκιές. Ισως να παραμερίσει και η λύπη κάποτε. Σ΄ευχαριστώ για τις παραπομπές, Φανούλα, θα φροντίσω να τις κοιτάξω. Πολύ όμορφο το νέο σου, pitsasera, o σύζυγός σου πρέπει να είναι καλός άνθρωπος, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου που το μοιράστηκες. Α! Να διορθώσω εδώ μια τεράστια παράλειψη και να αναφερθώ στη Ρίτα το Τέρας (τέρας λόγω χαρακτήρα και μόνο), την άλλη γατούλα που ζει στο πατρικό μου, αλλά αυστηρά εντός αυτή. Δεν ξέρω πώς το αμέλησα τόσον καιρό, αλλά ανυπομονώ να δω το θηριάκι κι ας ξέρω ότι δεν θα με αφήσει ποτέ να την πάρω αγκαλιά. Αλλά την αγαπώ γιατί μαζί διαβάσαμε "Το όνομα του Ρόδου" έναν Σεπτέμβρη, κι όχι μόνο γι' αυτό.

Καλό βράδυ

Σ' ευχαριστώ, Ζιζίκο, για τα καλά σου λόγια, μακάρι να νιώσω σύντομα έτοιμη. Ισως είμαι υπερβολική, αλλά λυπάμαι ακόμα κι όταν καθαρίζω τις τελευταίες μακριές λευκές τρίχες που έχουν μείνει στα ρούχα και τα έπιπλα, νόμιζα πως αυτή ήταν μια "μάχη" που δεν θα κέρδιζα ποτέ... και δεν με πείραζε να χάνω...
Ξέρω όμως ότι έχετε δίκιο.

Όταν θα έρθει η ώρα και θα είσαι έτοιμη θα το καταλάβεις.
Λένε πως οι γάτες σε διαλέγουν αυτές. Εγώ πια το πιστεύω απόλυτα. Εμας αυτό συνέβη και με το ΖΙΖΙΚΟ και με το ΣΥΛΒΕΣΤΡΑΚΟ.
Νομίζουμε ότι τους διαλέξαμε αλλά μας διάλεξαν αυτοί. Ίσως αυτό κάτι να λέει. Ο ΖΙΖΙΚΟΣ μου ήταν σχεδόν 5 ή 6 χρονών όταν αυτουιοθετήθηκε.
Μπορεί και για σένα το κάλεσμα να μην είναι μακρυά.