Μάθημα Ζωής

Θέλω να το γράψω για να το βγάλω από μέσα μου.
Αρχικά, ας πω ότι μία πανέμορφη, συνεσταλμένη, γλυκιά, ευαίσθητη, ναζιάρα και ανεπανάληπτη αδεσποτούλα ημιάγρια μητέρα με υπέροχα πράσινα μάτια, μεταξένια γουνίτσα και φουντωτή ουρά έχει καταλάβει την καρδιά μου και την πίσω μικρή αυλή και βεράντα της (διπλο)κατοικίας που μένω, μαζί με τα 3 ζωηρά μικρά της, ενώ της έχει παραχωρηθεί και ολόκληρο το ισόγειο το οποίο είναι άδειο (σε ανθρώπους και αντικείμενα).
Όμως η ιστορία δεν αφορά την αγάπη μου - που σαν απόρθητο κάστρο - δεν μου έχει επιτρέψει ούτε ΜΙΑ φορά να την χαϊδέψω - όλα κι όλα: ποιος είστε κύριε που θα απλώσετε τα κουλά σας, επειδή μας βγάζετε λίγο φαί κονσέρβας;  
Αφορά ένα άλλο άσπρο και σιωπηλό γατάκι, εντελώς ανέκφραστο και αινιγματικό που κατεβαίνοντας και αυτό από την ταράτσα της διπλανής διπλοκατοικίας (γάτες των ταρατσών: μεγάλη φυλή), πολύ αργά το βράδυ, έψαχνε να βρει τα περισσεύματα φαγητού της δικιάς μου. Άλλοτε το έδιωχνα, άλλοτε το άφηνα. Δεν ήξερα αν είναι αρσενικό ή θηλυκό. Είχε ένα περίεργο, εντελώς ανέκφραστο, παγωμένο βλέμμα και δε νιαούριζε ποτέ. Δε νιαούριζε ποτέ. Σιωπή, πάντα σιωπή. Σιγή ιχθύος.
Προχτές το πρωί, ανέβηκα στην ταράτσα και την είδα αυτήν την σιωπηλή, την άσπρη, χωμένη σε ένα παλιό έπιπλο στην ταράτσα, ένα μικρό μπουφέ που προορίζεται για φούντο.
Είχα τσακωθεί την προηγούμενη μέρα με την γειτόνισσα για την επίσημη αγαπημένη μου και είχα άγχος. Λέω, αν δημιουργηθεί συνωστισμός γατιών, με βλέπω σε κανένα αυτόφωρο.
Από ανασφάλεια για τους μικρόψυχους γείτονες, σκέφτηκα ότι πρέπει να διώξω εξάπαντος την αινιγματική, ανέκφραστη άσπρη.
Την διώχνω λοιπόν θυμωμένα και αυτή φεύγει τρέχοντας για την διπλανή ταράτσα (όχι της γκρινιάρας γειτόνισσας). Πάω να κάνω μεταβολή και νά σου την πάλι, να θέλει να γυρίσει. Ρε μπράβο θράσος σκέφτηκα και την διώχνω πιο θυμωμένα ακόμα. Και πάλι αυτή πίσω και πάλι εγώ πιο θυμωμένα.
Ώσπου η ανέκφραστη και σιωπηλή, μυστηριώδης άσπρη, αρχίζει να νιαουρίζει ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ! Νιαούριζε όμως σπαρακτικά, σα να έκλαιγε. Ένα πράγμα απίστευτο - μία φωνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Περίεργο, σκέφτηκα. Γιατί κάνει έτσι; Αλλά εγώ ο μέγας ηλίθιος, απτόητος. Την έδιωχνα. Το σπαρακτικό νιαούρισμα έδωσε την θέση του στον γνωστό θυμωμένο συριγμό - μού έδειχνε τα δόντια της και πάλι ξανά νιαούρισμα λυπητερό.
Ευτυχώς που η βλακεία μου δεν ήταν παντοτινή - κάποια στιγμή βαρέθηκα και κατέβηκα ήσυχος στο σπίτι μου.
Το ίδιο απόγευμα, τί βλέπω;
Η ίδια η άσπρη όχι μόνο κατέβηκε στην αυλή του ισογείου (πάντα μέσω της διπλανής ταράτσας που έχει εξωτερική σκάλα προς τα δύο κάτω πατώματα), αλλά μόλις με είδε, κρύφτηκε στο δωματιάκι του καυστήρα.
Ρε λέω, δεν πάμε καλά, αυτή είναι τρελή, δεν παίρνει από λόγια.
Κατεβαίνω όλο θυμό και ανοίγω με άγριες διαθέσεις το πορτάκι στο δωμάτιο του καυστήρα. Και τι βλέπω;
Ένα άσπρο, κάτασπρο αγγελουδάκι με υπέροχα ματάκια και ένα αθώο, γλυκό βλέμμα που σου έσκιζε την καρδιά, κουλουριασμένο στην αγκαλιά της άσπρης. Της σιωπηλής, της ανέκφραστης, της αινιγματικής άσπρης, που δε νιαούριζε ποτέ στο παρελθόν λες και δεν είχε φωνή, αλλά έκλαιγε το πρωί όταν την έδιωχνα.
Της ΜΗΤΕΡΑΣ άσπρης, που εγώ ο ηλίθιος εκπρόσωπος της ανθρώπινης φυλής, εκείνο το πρωί την έδιωχνα μακριά από το παιδί της και συνέχιζα να το κάνω, ενώ εκείνη πάσχιζε να επιστρέψει σε αυτό, με κάθε τρόπο. Απομακρυνόταν κι επέστρεφε, γεμάτη απόγνωση (μετά το συνειδητοποίησα). Και πάλι τα ίδια.
Που εγώ, σα ντουβάρι, αναρωτιόμουν τι βίτσιο ήταν αυτό να θέλει να γυρίσει στην ταράτσα μου, νιαουρίζοντας σχεδόν με λυγμούς.
Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω αυτούς τους ήχους. Ευχαριστώ το Θεό που δε με άφησε να κάνω κάτι που θα έβλαπτε το μικρό αγγελούδι της, που προφανώς είχε χωθεί σε εκείνο τον παλιό, ετοιμόρροπο μπουφέ. Και που το είχε αγκαλιά της, μέχρι που εγώ ο παλικαράς, την έδιωξα.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ξεσπάς εκεί που δεν πρέπει. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να γεμίζεις το μυαλό σου από κλισέ εικόνες και ιδέες. Η ασπρούλα είχε παράξενη φάτσα, ήταν ψυχρή, απόμακρη, σχεδόν απαθής. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι ήταν η μητέρα ενός υπέροχου μικρού, που θα το αποζητούσε με τόσο πάθος. Γιατί δεν κάλυπτε την "εικόνα" που είχα για τη "μητέρα". Μάλιστα, ήμουν σίγουρος ότι ήταν αρσενικό (!).
Όταν τους είδα μαζί, βρήκα στον εαυτό μου τον ορισμό της επιπολαιότητας και της ανοησίας. Ψέλλισα με δυσκολία ένα "συγνώμη" σε δύο ζευγάρια ματάκια που δεν άξιζε να μου τη δώσουν, έγειρα απαλά το πορτάκι του καυστήρα και αναρωτήθηκα και πάλι με ποιο κριτήριο δώρισε ο Θεός αυτή τη γη στους ανθρώπους.

Τι όμορφο μήνυμα που κρύβει η ιστορία σας. Πόσο άδικοι γινόμαστε καμιά φορά. Σημασία έχει να το καταλαβαίνουμε έγκαιρα.
Την επόμενη φορά που θα την δείτε καλοπιάστε την με λίγο φαγάκι. Και που ξέρετε, μπορεί στο τέλος να καταλήξετε φίλοι! Και να μην σας φαίνεται και τόσο ανέκφραστη...

Καλώς μας ήρθατε στο γατόσπιτο!

Σας ευχαριστώ πολύ! Καλώς σας βρήκα!
...Δύσκολο πράγμα οι τύψεις...

Καλως ηρθατε ποιος ξερει τι θαχει περασει η κακομοιρα και θαναι παντα ετσι τουλαχιστον τωρα να της βαζετε λιγο νερο και λιγο φαι κριμα ειναι...οταν θυλαζουν εχουν πιο πολυ αναγκη..

Ευχαριστώ πάρα πολύ, καλώς σας βρήκα!
Ξέρετε, η όλη ιστορία, μού θύμισε το παραμύθι με το Ασχημόπαπο ή το "ασχημόγατο", αν θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τον τίτλο.
Αυτό που με στεναχώρησε πάρα πολύ, ήταν ότι ήμουν κι εγώ τελικά ένας από αυτούς που έδιωχναν το "ασχημόγατο", όπως πιθανά θα έκαναν και άλλοι στο παρελθόν και όπως ακριβώς είχε διηγηθεί ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Κι όμως το "ασχημόγατο" είχε στην αγκαλιά του το παιδί του, ένα πανέμορφο άσπρο γατάκι, σκέτο κουκλί.
Η ζωή ξέρει να μάς διαψεύδει, όταν γινόμαστε υπερφίαλοι, επιπόλαιοι και άδικοι κριτές.
Κατά τα άλλα, όπως γνωρίζετε, από τη στιγμή που εισέβαλα 2 φορές στις ισάριθμες κρυψώνες όπου η άσπρη φύλαγε το παιδάκι της, αυτή σίγουρα μετακινήθηκε για κάποιο νέο και πιο ασφαλές μέρος.
Δεν θα είναι μακριά. Φυσικά, όταν την ξαναδώ θα κάνω ότι καλύτερο, αν και φοβάμαι ότι είναι αδύνατο να φιλοξενήσω επιπλέον γατάκια, τόσο γιατί δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να συνυπάρξουν 2 μητέρες, αλλά κυρίως επειδή, η διπλανή γειτόνισσα άρχισε κιόλας τα παράπονα για τα 3 μικρά με τη μαμά τους που ήδη βρίσκονται στο χώρο μου.

Ναι παντα υπαρχουν οι καλοι γειτονες που κρινουν τα παντα απο το μπαλκονακι τους νομιζω πως οσοι αγαπαμε τα ζωα και τα φροντιζουμε το αντιμετωπιζουμε συχνα...δυστυχως ...αλλα εμενα δεν με νοιαζει... 

Τι έγινε τελικά με τη γατούλα και το μωρό της; έχουμε νεότερα;