Τα παιδιά της Twiggy!

Εδώ και δέκα περίπου μέρες ζούνε στην αυλή της πίσω τρία μικρά γατάκια:



Μάλλον είναι και τα τρία αγοράκια και πολύ καλό-φροντισμένα από τη μαμά τους.


Πρέπει να είναι τα παιδιά της Twiggy (ναι, η μικρή επισκέπτρια απέκτησε κι όνομα),



γιατί:
- Tο ένα της μοιάζει καταπληκτικά. Τα άλλα δύο είναι ροζ.



- Aν όντως όταν εμφανίστηκε η Twiggy (πριν από λίγες βδομάδες) θήλαζε, τώρα πια και η κρεμασμένη κοιλιά της έχει μαζέψει και οι ρόγες της δεν είναι τόσο διακριτές. Συν το ότι, μου φαίνεται πως είναι και στην ηλικία απογαλακτισμού από τη μαμά τους.

Σημείωση δε, ότι η μαμά τους τα έχει γραμμένα πλέον , αλλά τα τρία τους είναι πολύ αγαπημένα.

Στην αρχή φοβόντουσαν και τη σκιά τους! Φυσούσε αέρας και τα τρόμαζαν από την απλωμένη μπουγάδα που κουνιόταν πέρα-δώθε στην αυλή της δίπλα.
Βέβαια ακόμη φοβούνται και τρομάζουν, αλλά είμαστε σε καλύτερο στάδιο. Τολμάνε να μπούνε τα σκασμένα στο μαγαζί, αλλά δεν τα αφήνουμε να μείνουν, γιατί υπάρχουν άπειρες κρυψώνες.

Από την πρώτη μέρα τους βάλαμε νερό και βρεγμένες κροκετούλες (πως να αντισταθείς? ), τις οποίες τσακίζουν κάθε φορά. Έτσι τους μάθαμε να ανεβαίνουν στον δικό μας μικρό ακάλυπτο και να τρώνε εκεί. Επίσης τους έχω αφήσει και κάτι μπαλάκια, με τα οποία παίζουν τρελό ποδοσφαιράκι!

Το μόνο πρόβλημα βρε παιδιά είναι πως δεν μπορούμε με τίποτα να τα χαϊδέψουμε!
Προφανώς η μαμά τους τα είχε πολύ καλά κρυμμένα (ήταν πολύ πονηρή σε αυτό το θέμα!) και δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με άνθρωπο, παρά με εμάς.
Αλλά μας έχει και αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να τα αφήσει σε εμάς (γιατί στην πραγματικότητα την πρώτη φορά βρέθηκαν μπροστά στην αυλή μας, εκεί όπου ζει ο Αλήτης και κάνει τις εμφανίσεις της η Twiggy, χωμένα κάτω από κάτι παλέτες...πρωινή περιπέτεια που θα σας την πω άλλη φορά).

Έρχονται πολύ κοντά μου όταν έχω σαν δόλωμα το φαγητό, και μάλιστα τα έχω καταφέρει να τρώνε και από το χέρι μου (μετά από πολύ υπομονή κάνοντας το "αγαλματάκι ακίνητο"), αν και ακόμη φοβούνται: πλησιάζουν μυρίζουν, τρομάζουν, απομακρύνονται, ξαναέρχονται, μυρίζουν, τρώνε (την πρώτη φορά το ένα το χαζούλι με δάγκωσε κανονικά, νόμισε πως είμαι κρέας).
Αλλά με το που κάνω κίνηση να τα χαϊδέψω, στα κλάσματα δευτερολέπτου έχουν πεταχτεί δυο μέτρα πιο πέρα (μετά βέβαια ξαναπλησιάζουν...ας είναι καλά το φαγητό). Τα έχω σβερκώσει, μήπως και..., αλλά και πάλι τίποτα.

Χαρακτηριστικό video με τη συμπεριφορά τους από τις πρώτες μέρες. Η λίγο πιο μεγαλοσώμη γάτα είναι η Twiggy. Εγώ κάθομαι στο πάτωμα ακριβώς δεξιά από τις κροκέτες και το χέρι είναι δικό μου. Κανονικά τρώνε από μπολάκι (ή από το χέρι μου), όχι από το πάτωμα.



Σήμερα μου έκαναν και "Κχχχ!", μα σταλιά σκατούλες (αν κι έχουν μεγαλώσει, χεχ)! Έτρωγαν από το χέρι μου, και μόλις άδειαζε το ίδιο χέρι και τα πλησιάζε, έπαιρνα ένα ωραίο "Κχχχ!"...και κανένα χάιδεμα με νυχάκια.

Καμιά ιδέα?! Λέτε ότι αν μεγαλώσουν λίγο ακόμη να μάθουν να μας πλησιάζουν?!

Πολύ ομορφα είναι ολα!!! Πιστευω οτι θα σε συνηθισουν με το καιρο. Κι εμένα μου εχει τυχει με τα γατακια που ταιζω. Στην αρχή ηταν κι αυτά ολο "κχχχχχ" και εφευγαν μολις πηγαινα κοντα, αλλά στο τέλος ερχοντουσαν και τριβόντουσαν και μου εκαναν πατουσάκια

Κου-κλιά!!!
Καλά για την Τουίγκυ, δεν έχω λόγια... εσύ κάνεις συλλογή από κοσμήματα όχι γάτες....

Marcos έγραψε:Κου-κλιά!!!
Καλά για την Τουίγκυ, δεν έχω λόγια... εσύ κάνεις συλλογή από κοσμήματα όχι γάτες....

Πανέμορφα είναι :kardoula:

Μωρέ όμορφα είναι, δεν μπορώ να πω! Το θέμα είναι πως θα κάτσουν να τα πιάσω λίγο τα σκασμένα.

Η μαμά τους αντίθετα πολύ με αγαπάει. Όλο μου τρίβεται, είναι μεγάλη μαλαγάνα.

manto έγραψε:Πολύ ομορφα είναι ολα!!! Πιστευω οτι θα σε συνηθισουν με το καιρο. Κι εμένα μου εχει τυχει με τα γατακια που ταιζω. Στην αρχή ηταν κι αυτά ολο "κχχχχχ" και εφευγαν μολις πηγαινα κοντα, αλλά στο τέλος ερχοντουσαν και τριβόντουσαν και μου εκαναν πατουσάκια

Μακάρι!

Σιγά σιγά όλα θα γίνουν....
Σε λίγο θα λες "δεν ξεκολλάνε από πάνω μου τα καταραμένα"...

Καλά τα ροζάκια, δε λέω. Άλλά η Τουίγκι....... :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula:
Κοίτα, το ότι η μαμά είν' από κοντά, ακόμα και τώρα που απογαλακτίστηκαν, δεν σημαίνει ότι τα έχει γραμμένα. Απλώς είναι στη φάση που 'πηγαίνουν σχολείο'. Τα μαθαίνει να ζούνε μόνα τους. Ίσως αργότερα, αφού σιγουρευτεί ότι είσαι καλή ΚΑΙ για τα παιδιά της, να τους πει να σου κάτσουν και για χάδι.
Συνήθως το αντιμετωπίζουμε αυτό με τις γάτες στο χωριό, που πρώτα μας τα φέρνουν και ΜΕΤΑ τους δίνουν άδεια να μας τριφτούν (ενώ οι ίδιες μας κάθονται).

marmanga έγραψε:Καλά τα ροζάκια, δε λέω. Άλλά η Τουίγκι....... :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula: :kardoula:
Κοίτα, το ότι η μαμά είν' από κοντά, ακόμα και τώρα που απογαλακτίστηκαν, δεν σημαίνει ότι τα έχει γραμμένα. Απλώς είναι στη φάση που 'πηγαίνουν σχολείο'. Τα μαθαίνει να ζούνε μόνα τους. Ίσως αργότερα, αφού σιγουρευτεί ότι είσαι καλή ΚΑΙ για τα παιδιά της, να τους πει να σου κάτσουν και για χάδι.
Συνήθως το αντιμετωπίζουμε αυτό με τις γάτες στο χωριό, που πρώτα μας τα φέρνουν και ΜΕΤΑ τους δίνουν άδεια να μας τριφτούν (ενώ οι ίδιες μας κάθονται).

Δεν ξέρω...

Δεν τους έχω δει ποτέ μαζί σαν μάνα και παιδιά.
Εικάζω ότι είναι η μαμά τους λόγω των όσων ανέφερα στο πρώτο post (δες πόσο ίδια είναι με το μη ροζ γατάκι!), συν το ότι πλέον η Twiggy δεν είναι βιαστική να φύγει...
Παλιά "παρακαλούσε" για φαγητό, έτρωγε και έφευγε βολίδα. Νομίζω πως κάποιες φορές είχε τσιμπήσει φαγητό και το μετέφερε στο στόμα της. Επίσης, κανά δυο φορές που την ακολούθησα για να δω αν όντως είχε "φωλιά" με γατάκια, ήταν τόσο πονηρή που στα μισά της διαδρομής σταματούσε και καθόταν στη μέση του πουθενά μέχρι να βαρεθώ και να φύγω. Έτσι ποτέ δεν μπόρεσα να δω/βρω τη "φωλιά" της!


Και τώρα την έχω πάρει κανά δυο φορές από την μπροστινή αυλή (όπου έρχεται) και την πηγαίνω πίσω στον ακάλυπτο να είναι με τα παιδιά της...ε, σε 5min έχει έρθει πάλι μπροστά. Τι να πω?!

Εγώ την κοροϊδεύω πως λέει "Σας γέννησα πάνω στο άνθος της ηλικίας μου, μου φάγατε τα καλύτερά μου χρόνια. Σας μεγάλωσα, σωστά γατιά σας έκανα, τώρα να μάθετε να ζείτε μόνα σας, κι αφήστε με κι εμένα να ζήσω τη ζωή μου!"

aman!!!! ti kouklia pou einai!!!
nomizw an synexiseis an ta proseggiseis siga siga k na ta taizeis 8a se ma8oun kai 8a ta xaideueis

Ειναι πολυυυυυ ομορφα!!!!
Υπομονη και θα σε συνηθισουν!

:kardoula:

Πανέμορφα είναι!!!

Η Twiggy είναι ίδια η Ασημούλα! Κι εγω προβληματίζομαι με τα τέσσερα τα δικά της γιατί δεν πιάνονται παρα με πολύυυ κόπο και θέλουν χρόνο για να εξημερωθούν ωστε να δοθούν...Κι είναι κι αυτά μεγαλούτσικα...
Δεν θέλω όμως να μείνουν στην αυλή της μάνας μου γιατί κινδυνεύουν...
Αν έμενα εκεί θα μπορούσα να τα εξημερώσω πιστεύω με πολλή πολλή υπομονή...Εσυ θα τα καταφέρεις, είσαι σε καλό δρόμο άλλωστε!!!

Κουκλάκια! Μου θυμίζουν Γκαλέτι στη φάτσα!
Η μαμά δεν παιζεται! Και πολύ ωραίο ονομα!

Χεχ...είμαστε μάλλον σε καλό δρόμο!

Σήμερα μπόρεσα να χαϊδέψω το μικρό Twiggάκι (αυτό που είναι ίδια η μάνα του)! Βέβαια, είχαμε και λίγα "Κχχχ!" και κανένα νυχάκι, αλλά δεν έχω παράπονο.

Αλλά ρε παιδιά η Twiggy τους κάνει "Κχχχ!"...μήπως επειδή έτρωγε και πλησίαζε το ένα κοντά της!? Σας λέω τα έχει εντελώς γραμμένα! Ο Αλήτης είναι περισσότερο μαλακός μαζί τους!

Μήπως δεν είναι η μαμά τους!?
Αλλά και πάλι, τόσες συμπτώσεις!?

ismini έγραψε:Κουκλάκια! Μου θυμίζουν Γκαλέτι στη φάτσα!
Η μαμά δεν παιζεται! Και πολύ ωραίο ονομα!

Μα γιατί νομίζεις ότι λέω πως είναι "ροζ"!? Εγώ το "ροζ" χρώμα στις γάτες από τον Galletti το έμαθα!

Το Twiggy βγήκε από το παλιό συνονόματο μοντέλο:



μιας και είναι λεπτούλα, με ψηλά πόδια, ωραία μάτια, ψηλό λαιμό, και πάντα περπατάει κορδωτή-κορδωτή με την ουρά σηκωμένη ψηλά!

Μην ανησυχείς τους κάνει κχχ μάλλον γιατί εχει ερθει η ωρα να σταματήσουν να τη θηλάζουν και τα διώχνει.
Οσο για το ονομα της πάει γάντι!!!!

πανεμορφα ειναι ολα

Κουκλάκια!! Να σας ζήσουν...

Νομίζω με υπομονή και επιμονή (και ΑΝ το θελήσετε πραγματικά) θα σας πλησιάσουν... Προσωπικά δεν το εποδιώκω για τα έξω για 2 λόγους:
1. να μην μαθαίνουν την ανθρώπινη παρουσία (και ό,τι κακό αυτη συνεπάγεται)
2, να μην δένομαι συναισθηματικά....

Chouzouris έγραψε:Κουκλάκια!! Να σας ζήσουν...

Νομίζω με υπομονή και επιμονή (και ΑΝ το θελήσετε πραγματικά) θα σας πλησιάσουν... Προσωπικά δεν το εποδιώκω για τα έξω για 2 λόγους:
1. να μην μαθαίνουν την ανθρώπινη παρουσία (και ό,τι κακό αυτη συνεπάγεται)
2, να μην δένομαι συναισθηματικά....

Δεν έχεις και άδικο.

Έχω καιρό να σας γράψω νέα μας!

Λίγες μέρες μετά το τελευταίο μου post το μικρό "ίδιο με τη μαμά του" εξαφανίστηκε. Ελπίσαμε πως κάποιος το πήρε διότι είναι πολύ όμορφο και το μόνο που τελικά έμαθε να ανέχεται το ανθρώπινο χάδι.
Πέρασαν σχεδόν τρεις βδομάδες και το Τwigg-όπαιδο ένα πρωί ξαναγύρισε! Είχε μεγαλώσει τόσο που κόντεψα να μην τον γνωρίσω!
Το όνομά του πλέον είναι Πετρόλ...γιατί κάτω από συγκεκριμένες φωτιστικές συνθήκες, το εσωτερικό του ματιού του έχει ακριβώς αυτό το χρώμα.

Συνεχίζει να είναι ο πιο ιδιαίτερα όμορφος και πιο εύκολος να τον πάρω αγκαλιά...αφήστε που κάθεται σαν μωρό στην αγκαλιά μου και χουρχουρίζει! Για να μη μιλήσω για την κοιλιά!


Εντομεταξύ τα άλλα δύο, οι πλέον Ζαβολιάς και Μύτας, άφησαν τη "χαρά" του ακάλυπτου και μετακόμισαν μπροστά στο Κάστρο του Αλήτη, το οποίο πλέον έχει μεταμορφωθεί σε Γατοχωριό (τρία κλειστά χαρτόκουτα με πετσετούλες, ένα ανοιχτό τύπου κάμπριο, παλέτες όπου κρύβονται, κρεμαστό μπαλάκι με κουδουνάκι...) και που ευτυχώς και ο ίδιος ο Αλήτης μοιράζεται μαζί τους (πλέον και με τους τρεις) σχεδόν απλόχερα θα έλεγα!

Έχουν μεγαλώσει αρκετά και είναι 3-4 μηνών.

Πριν από 10 περίπου μέρες κάναμε και μια αναγκαστική επίσκεψη στον γιατρό μας, διότι τα μάτια μας είχαν τσίμπλες πολλές και σχεδόν δεν μας έβγαινε η φωνή (κυριώς του Ζαβολιά και του Μύτα, ο Πετρόλ ήρθε για παρέα).
Έτσι βάζουμε σταγόνες -σχεδόν- τρεις φορές καθημερινά και ο Μύτας μετά και από δεύτερη επίσκεψη ξεκίνησε και αντιβίωση.
Με τον Μύτα περάσαμε κάπως ζόρικες μέρες γιατί έπρεπε να του βάζω εκτός από τις σταγόνες (x 3), κρέμα (x 2) και αντίβιωση (x 1), με αποτέλεσμα να προσπαθώ πάντα να τον πιάσω με το καλό (αν χουζουρεύει είναι εύκολο να τον πιάσω, αλλιώς βάζω μπρος την επιχείρηση "κονσέρβα") και να τον κρατάω αγκαλιά για 10min για το καθένα από αυτά για να συνιθίζει και μην πανικοβάλεται κάθε φορά που θα τον πλησιάζω.
Είναι όμως αρκετά καλύτερα τώρα. ...και θα συνεχίσουμε έτσι μέχρι να γίνει εντελώς καλά.
Είναι καλός γιατί μέσα στον πόνο του και τα βάσανά του (μια τρελή να σου στάζει σταγόνες στα μάτια), σχεδόν κάθε φορά χαλαρώνει και κάνει τούμπες πάνω στα πόδια μου χουρχουρίζοντας.

Ο Ζαβολιάς έχει το πιο όμορφο τρίχωμα και από τους τρεις! Μαλακό σαν μετάξι και πυκνό, και μια φατσούλα σκέτη γλύκα! Είναι μεγάλο ζόρι να τον πιάσω, αλλά όταν τον καταφέρω να τον έχω στην αγκαλιά μου είναι όλο χουρχούρισμα και νάζι! Επίσης, έχει την πιο όμορφα σηκωμένη ουρά, σαν τη μαμά του!

Φωτό??????????
(αν έβαλες, απλώς δεν τις βλέπω γιατί κάνει μλκ ο εξπλόρερ, αλλιώς τρεχα βάλεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!)

Δεν εχει βαλει!

Anatoli έγραψε:Δεν εχει βαλει!

Δώσ' τε μου ένα 24ώρο...

Τιιιιιιι????? Γρήγορα!!!!

Μύτας

Μεγάλο λαγωνικό.
Μυρίζει τα πάντα.
Μιλάει στα πάντα. Πουλιά, μύγες, ακόμη και σε μένα μία φορά (με τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν).
Ο πιο γκρινιάρης από όλους, αλλά και ο πιο δραστήριος.
Ενδεικτικός σωματότυπος αίλουρου: ψηλά πόδια, λεπτές γραμμές.
Σήμερα ανέβηκε στο δέντρο να...κάνει παρέα στη δεκαοκτούρα.







Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι πριν από ένα μήνα περίπου, την περίοδο ακόμη του ακάλυπτου. Όταν ο Πετρόλ ήταν ακόμη χαμένος, τα μάτια μας μια χαρά και τα μουστάκια μας κουτσουρεμένα δία στόματος Αλήτη (μα τόσο ζήλο αυτό το παιδί στο καθάρισμα;!)

Ροζουλής αλλά και προικισμένος!

:kardoula: :kardoula: :kardoula:

Πώ πω!!!! Πολύ ομορφάκης!

Τι κουκλί που είναι ο μύτας!!!

Καλημέρα σας, καλημέρα σας!

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια!
...και να φανταστείτε πως ο Μύτας είναι ο "ασχημούτσικος" της παρέας!

M81 έγραψε:Καλημέρα σας, καλημέρα σας!

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια!
...και να φανταστείτε πως ο Μύτας είναι ο "ασχημούτσικος" της παρέας!

Ω ρε τι έρχεται τότε......

Τι όμορφη φωτό
Τι τέλεια γωνία λήψης

Αλλά και τι Ροζζζζζζζζζζ Γαταροοοοοοοοοος!
Αγόρι μου όμορφο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ralou έγραψε:Τι όμορφη φωτό
Τι τέλεια γωνία λήψης

Αλλά και τι Ροζζζζζζζζζζ Γαταροοοοοοοοοος!
Αγόρι μου όμορφο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ευχαριστούμε πολύ ralou! Πράγματι η φωτογραφία βγήκε από...χαμηλά.

Νομίζω πως σε αυτή τη σκηνή ο Μύτας "μιλούσε" πάλι σε κάτι.

Τι ομορφος
Αντε να δουμε και τα υπολοιπα!

Αυτή η φωτό που μιλάει σε κάτι, ειναι φανταστική!!

Ζαβολιάς

Όνομα και πράγμα.
Το μάτι του γυαλίζει και η σβελτάδα του δεν φτάνεται.
Αυτός είναι και ο λόγος που πλέον είναι δύσκολο να τον πιάσω (μόνο όταν τρώει το καταφέρνω).
Έχει το πιο υπέροχα μαλακό τρίχωμα από τους τρεις και είναι και ελαφρώς φουντωτούλης.
Έχει την πιο γλυκιά μουσούδα, αλλά και -όπως έχω ξαναπεί- την πιο όμορφα σηκωμένη
ουρά, σαν τη μαμά του!


Ο Ζαβολιάς πριν από ένα περίπου μήνα:




Ο Ζαβολιάς "μικρός"...:




...με τον Αλήτη:





Υ.Γ.: Πιο πρόσφατες φωτογραφίες του Ζαβολιά είναι λίγο δυσεύρετες, λόγω...σβελτάδας!