Στην μνήμη του γατούλη μας.......

Αποφάσισα να γράψω για τον μοναδικό γάτο που είχαμε ως οικογένεια........

Δεν είχε όνομα. Τον φωνάζαμε Τσιτσίνο......



Τον υιοθετήσαμε Ιούλιου του 2007. Εγώ τότε έλεπα σε διακοπές και όταν γύρισα μέσα Αυγούσττου ήταν ήδη 4.5- 5 μηνών. Εγώ είχα χαρεί από την πρώτη στιγμή που μου ανακοίνωσε η μητέρα μου πως θα πέρναμε γάτα......Αν και αυτή βασικότερα τον ήθελε για να τρώει τα ποντίκια.......Την περισσότερη ώρα τον είχαμε (η μάνα μου δηλαδή) έξω. ¨οχι πως δεν τον αγαπούσε, τον είχε πραγματικά στην καρδιά της. Κι εγώ επίσης. Μια θεία μου που είχε μεγαλώσει με γάτες τον έπαιρνε συνέχεια αγκαλιά και τον κουνούσε σαν φραπέ, τον πρώτο καιρό περισσότερο, εξ ου και το παρατσούκλι "φραπόγατο". Ήταν τεμπέλης, όταν έμπαινε στο σπίτι ανέβαινε και απλωνόταν στον καναπέ......Όταν κοιμάμασταν εκεί επειδή ήταν 2θέσιος, μαζεύαμε τα πόδια μας και αυτός καθοταν ανάμεσα. Μια μέρα είχα ξαπλώσει εκεί αλλά δεν είχα μαζέψει τα πόδια μου. Εκείνος απλώθηκε λοιπόν επάνω μου......Μόλις ξύπνησα ένιωθα ένα ΜΕΓΑΛΟ βάρος στα πόδια μου......γυρν'αω και τον βλέπω όλο άνεση και χαλαρό να έχει αποκοιμηθεί....τον λυπήθηκα και τον άφησα......
Τον χάσαμε τον Φεβρουάριο.......στον κήπο μας βρήκαμε ένα άλλο γατί, νεκρό, και θεωρήσαμε ότι ο Τσιτσίνος μας έφαγε ποντικοφάρμακο........Δεν τον βρήκαμε ποτέ......
Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο τριβόταν στην πόρτα και η μάνα μου δεν του άνοιγε.......θυμάμαι πόσο την είχε καταβρεί όταν στρώσαμε τα χαλιά στο σπίτι.......θυμάμαι τις κραυγούλες του από τον πόνο όταν τον στειρώσαμε....
Και θυμάμαι πως πεταγόταν με το που άκουγε το άνοιγμα του αλουμινόχαρτου από γιαούρτι.......του άρεσε πολύ το γιαούρτι με ακτινίδια.. ...το λάτρευε!

Δεν τον έκλαψα και τόσο πολύ......ίσως επειδή δεν πρόλαβα να δεθώ μαζί του.....δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω είναι πως από τότε που έφυγε νιώθω τρελή μοναξιά.......

Αντίο γατούλη μου......ελπίζω να μην υπέφερες πριν πάθεις ότι έπαθες.......

Τι όμορφος!!!!
Αυτό το "βάρος" στα πόδια που περιγράφεις ήταν η μεγαλύτερη έλλειψη όταν έμεινα χωρίς γάτα.
Σου εύχομαι κάποια στιγμή να το ξανανιώσεις και για πολύύύύ καιρό. Θα δεις πόσο γεμίζει τη μοναξιά.

Πολύ συγκινητική ιστορία!

τι όμορφος,τι βλέμμα,τι εκφραστικά μάτια είναι αυτά,είναι πολύ πολύ όμορφος!

οντος πανεμορφος γατουλης ..