Μαυρούκος

Είναι μια παλιά ιστορία για ένα αδεσποτάκι μου.... Την είχα στείλει και στο www.interpet.gr και τωρα τη μοιράζομαι και μαζί σας.....

Η Πλουμιστή, η βασίλισσα της γειτονιάς, ήταν για μια ακόμα φορά έγκυος. Γέννησε τέσσερα γατούλια κάποια μέρα του καλοκαιριού και αυτήν τη φορά κατάφερε να τα κρύψει καλά για να μην της τα πάρουν και τα πετάξουν. Λίγες εβδομάδες μετά μου τα παρουσίασε στην αυλή του σπιτιού μας. Ήταν τέσσερις υπέροχες χνουδωτές μπαλίτσες που νιαούριζαν κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Κάθε μέρα τα τάιζα και τους μιλούσα γλυκά για να με συνηθίσουν και να με αφήσουν να τα χαϊδέψω, όχι σαν τη μαμά τους που ήξερε πάντα να κρατάει τις αποστάσεις της με τα νύχια της. Από τα τέσσερα είχα ξεχωρίσει τον Μαυρούκο, ένα μαύρο γατάκι με δύο άσπρους ρόμβους στο στέρνο του και την κοιλίτσα του και δύο υπέροχα πορτοκαλί ματάκια. Ίσως επειδή ήταν το πιο μικρό και αδύνατο, ίσως επειδή είχε κλειστό το ένα του ματάκι στην αρχή λόγω κάποιας ασθένειας, ίσως επειδή δεν αποχωριζόταν τη μαμά του με τίποτα. Εδώ να προσθέσω ότι δυστυχώς όλα τους ήταν άγρια στην αρχή και δε μπορούσα να τα πιάσω και να τα
πάω στο γιατρό, αλλά ούτε και να πάρω κανένα από αυτά σπίτι μου. Άλλωστε, οι τρεις μου γάτες( σημειωτέον οι δύο είναι πρώην αδέσποτες) θα πάθαιναν απανωτά εγκεφαλικά από τη ζήλια τους.
Ο Μαυρούκος ήταν ο πρώτος που ξεθάρρεψε και με άφηνε να τον χαϊδεύω και να τον παίρνω στα γόνατά μου. Το ματάκι του έφτιαξε σιγά σιγά και άρχισε να παχαίνει και να μεγαλώνει και να γίνεται ένας όμορφος μαύρος γάτος. Κατά ένα μυστήριο τρόπο το ήξερε ότι τον αγαπούσα πιο πολύ από τα αδέρφια του και τη μαμά του και γι αυτό έτρεχε πάντα πρώτος να με υποδεχτεί.
Και έτσι περνούσαν οι μήνες. Σιγά σιγά άρχισαν να ημερεύουν και αποφάσισα να αρχίσουν οι στειρώσεις. Ξεκίνησα με τα δύο κοριτσάκια, την Μπέλλα και την Μιμίκα για ευνόητους λόγους. Μετά θα ήταν η σειρά της μαμάς τους (αν κατόρθωνα να την πιάσω) και μετά του Μαυρούκου και του Φέλιξ.
Ένα Σάββατο απόγευμα, όμως, δεν βγήκε να με υποδεχτεί καθώς έβγαινα από το σπίτι. "Κάπου θα τριγυρνάει.", σκέφτηκα. Γυρνώντας στο σπίτι 3 ώρες μετά, τον βρήκα μέσα στα αίματα πεταμένο δίπλα από ένα κάδο απορριμμάτων. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Ούρλιαζα, έκλαιγα και καταριόμουν θεούς και δαίμονες. Ήταν, όμως, ακόμα ζωντανός. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ο γολγοθάς μας. Τον έτρεξα στον πρώτο σταθμό πρώτων βοηθειών που βρήκα. Ήταν Σάββατο βράδυ, βλέπετε, και δεν είχα και πολλές επιλογές. Μου είπαν ότι τον έχει χτυπήσει αυτοκίνητο στο κεφάλι και ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα. Τον
κράτησαν εκεί τρεις μέρες. Μετά τον πήγα στην κτηνίατρο που εμπιστεύομαι και αρχίσαμε θεραπεία.
Τον πήρα σπίτι και κάθε βράδυ του έβαζα ορό, του έκανα ενέσεις και τον τάιζα με τη σύριγγα. Τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά. Οίδημα στο κεφάλι, δύσκολα θα τη γλίτωνε, εγώ όμως δεν έπαψα ούτε στιγμή να ελπίζω γιατί ο γατούλης ήταν μαχητής κι εγώ αποφασισμένη να τον σώσω. Δεκαπέντε ημέρες μετά η γιατρός μου έκανε λόγο για ευθανασία. Ούτε να το ακούσω δεν ήθελα. Δεν είχα παραιτηθεί ακόμα, ούτε εγώ , ούτε κι εκείνος. Πώς θα μπορούσα να κάνω ευθανασία σε ένα πλασματάκι που αν και ήταν σε κώμα, μόλις τον χάιδευα, τέντωνε το λαιμουδάκι του; Μέχρι τελευταία στιγμή, περίπου τρεις εβδομάδες μετά το ατύχημα, πίστευα πως θα γινόταν το θαύμα των Χριστουγέννων. Ένα πρωί, έξι μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αποφάσισε να κοιμηθεί για να μη με ταλαιπωρεί άλλο.
Έφυγε σε ηλικία 7 μηνών για το μεγάλο ταξίδι προς τον Παράδεισο των Γάτων και του έδωσα μαζί του μια μπλούζα κι ένα κασκόλ για να μην κρυώνει και το κουκλάκι του για να έχει παρέα και να με αισθάνεται πάντα κοντά του. Αναπαύτηκε στον κήπο μου για να είναι κοντά στην οικογένειά του.
Καλό σου ταξίδι αγάπη μου και να ξέρεις ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Να μας προσέχεις όλους από εκεί που θα είσαι, μαύρο μου αγγελούδι. Σε αγαπώ πολύ.

Μαυρούκος : Καλοκαίρι 2003-19/12/2003

ΥΓ: Πλέον καμία από τις γατούλες της ιστορίας δεν υπάρχει.
Ο Φέλιξ χάθηκε.
Η Μιμίκα δηλητηριάστηκε και δεν την πρόλαβα.
Η Μπέλα δηλητηριάστηκε, αλλά την πρόλαβα και την θεράπευσα. Μετά, όμως, χάθηκε.
Την Πλουμιστή (μαμά) δυστυχώς τη σκότωσα εγώ κατά λάθος καθώς έβγαζα το αυτοκίνητο από το γκαράζ.... δεν κατάλαβα πώς μπλέχτηκε στις ρόδες....

Υπήρξαν και άλλα γατάκια αυλής.... αλλά κανένα δεν είχε καλό τέλος, εκτός από την υπέροχη-ευγενική-περίεργη και κατάμαυρη Μαυρούλα που ζει εδώ και χρόνια τρισευτυχισμένη στο σπίτι ενός φίλου μου και ενίοτε και στο δικό μου (σε περίοδο διακοπών).

Δεν πρέπει να διαβάζω τέτοια post στο γραφείο...ρεζίλι έγινα πάλι!

"Έφυγε σε ηλικία 7 μηνών για το μεγάλο ταξίδι προς τον Παράδεισο των Γάτων και του έδωσα μαζί του μια μπλούζα κι ένα κασκόλ για να μην κρυώνει και το κουκλάκι του για να έχει παρέα και να με αισθάνεται πάντα κοντά του. Αναπαύτηκε στον κήπο μου για να είναι κοντά στην οικογένειά του."

Την είχα διαβάσει αυτή την ιστορία Κατερινάκι!
Αυτο το κομμάτι με είχε αγγιξει περισσότερο, έτσι κι εγω αποχαιρέτησα κάθε γατί που έχασα...
Με τα παιχνίδια του και με ενα δικό μου ρούχο να τα ζεσταίνει στο ταξίδι, αλλά κυρίως για δική μου παρηγοριά.
Εκτός από τον Μέρλιν μου... Δεν τα είχα καταφέρει...
Γμ/το! πάλι με πήραν τα ζουμιά...

πωπω

Γμτ....
Μας φέρνουν χαρά αλλά μας φέρνουν και πολύ πόνο, τα άτιμα..

και εμένα με πιάσαν τα ζουμιά! κρίμα ο γατούλης!

marmanga έγραψε:Γμτ....
Μας φέρνουν χαρά αλλά μας φέρνουν και πολύ πόνο, τα άτιμα..

Πράγματι πολύ πολύ πόνο. Αλλά ζεσταίνουν τόσο πολυ τις καρδιές μας -αν χρειαστεί και τα κρύα πόδια μας- που δεν γίνεται να μείνεις για καιρό χωρίς γατί.

να τα θυμάσαι με αγάπη για να είναι ήρεμα εκεί που βρίσκονται...σε νιώθω γιατί και ΄γω δ ξέρω πότε θα συνηθίσω την απουσία του σαμούλη μου,είναι πολύ πολύ δύσκολο

Κάθε φορά που διαβάζω μια τέτοια ιστορία δεν αντέχω.
Τα μικρά αυτά πλασματάκια μένουν πάντα στην καρδιά μας έστω κι αν δεν είναι δίπλα μας