Αρθούρος...ο γατόφιλος σκύλος

Σήμερα, όταν οι γονείς μου επέστρεψαν απο ολιγοήμερο ταξίδι στη Μυτιλήνη, τους περίμενε μια οδυνηρή έκπληξη...
Ο επι 14 χρόνια φύλακας του σπιτιού είχε φύγει για πάντα απο κοντά μας...
Ο Άρθουρ πήρε το όνομά του απο το νάρθηκα που φορούσε στο πίσω ποδαράκι του και έμοιαζε σα να φορούσε πανοπλία...Τον βρήκε η αδερφή μου γυρνώντας απο το σχολείο ενα μεσημέρι, τριών μηνών κουτάβι μεγαλόσωμο ήδη και χτυπημένο απο αυτοκίνητο να κλαψουρίζει και τον έφερε στο σπίτι χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ως μεγαλύτερη ανέλαβα εγώ να τον πηγαινοφέρνω στον κτηνίατρο που - τότε- ήταν αρκετά μακριά...Και πηγαίναμε με ταξί που τις περισσότερες φορές το χρυσοπληρώναμε επειδή ο Αρθούρος πάθαινε ναυτίες!!!
Το σπάσιμό του ήταν πολύ άσχημο και η εγχείρηση πολύ ακριβή...Έτσι ο κτηνίατρος σκέφτηκε να του κάνει ένα δέσιμο σαν αυτά που κάνουν στα άγρια ζώα και ομολογουμένως η σωτήρια ιδέα του ήταν πολύ αποτελεσματική! Ο Αρθούρος σύντομα έγινε εντελώς καλά, ο τραυματισμός του δεν του άφησε κανένα κουσούρι και έγινε ένας πανέμορφος ημίαιμος σκυλάκος (διασταύρωση ντόπερμαν με λυκόσκυλο είχε πει τότε ο γιατρός) κανελί χρώματος με μελιά υπέροχα μάτια...
Εχω να θυμάμαι πολλά απο τον Αρθούρο μας...και περισσότερο τις αταξίες του! Κάποτε τον πήρε ο πατέρας μου και πήγε για ψώνια...τον έδεσε έξω απο το σούπερ μάρκετ, αλλά κάτι τον νευρίασε πολύ με αποτέλεσμα να πάρει μαζί του ενα τεράστιο καρότσι (απο τα δίμετρα που αποθηκεύουν τα εμπορεύματα όταν κάνουν παραλαβές) και να σπάσει τρια αυτοκίνητα...
Έπειτα τη μεγάλη ατυχία του, να θέλει η αδερφή μου να εφαρμόσει ό,τι μάθαινε απο έναν εκπαιδευτή που εκπαίδευε το σκύλο κάποιων φίλων της στον Αρθούρο...Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά και στοίχισαν ισόβια δεσμά για τον καημένο το σκύλο...Διότι έγινε πολύ επιθετικός με τους ανθρώπους κι ιδιαίτερα με τα μικρά παιδιά...Και κανείς τότε δεν ήξερε πως αυτό μπορεί να διορθωθεί...Κι έτσι ο Άρθουρ βρέθηκε δεμένος στην πίσω αυλή για τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, χωρίς να μπορεί πλέον κάποιος να τον βγάλει βόλτα απο φόβο μήπως επιτεθεί σε κάποιον (ήταν και πολύ δυνατός και ασυγκράτητος ο φουκαράς)
Αυτό μου είχε στοιχίσει πολύ...τον λυπόμουν πολύ αυτόν τον σκύλο, αλλά όταν έμαθα οτι μπορεί να βοηθηθεί είχε ωστόσο γεράσει και επιπλέον είχε αποκτήσει πρόβλημα στην καρδιά.

Αυτό που - κατά την ταπεινή μου άποψη- του χαρίζει επάξια μια θέση σ' αυτό το φόρουμ είναι η αγάπη που είχε για την Τουλούζ (μια μαυρόασπρη γατούλα που είχε η μαμά μου) και τα παιδάκια της...Τους φρόντιζε και τους προστάτευε τόσο που η Τουλούζ δεν υπήρχε περίπτωση να γεννήσει οπουδήποτε αλλού εκτός απο δίπλα του...Και τα μωράκια τα άφηνε, όταν μεγάλωναν, και τα πρόσεχε ο Άρθουρ, ο οποίος φυσικά μοιραζόταν μαζί τους και το φαγητό του. Με τις υπόλοιπες γάτες δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά με την Τουλούζ αγαπιόντουσαν πολύ...Κι είμαι σίγουρη πως τώρα θα είναι παρέα σ' έναν πολύ όμορφο τόπο και θα παίζουν μαζί...

Αυτό που με πόνεσε πάρα πολύ είναι που τα έφερε έτσι η ατυχία και ο Άρθουρ έφυγε μόνος του...και πιθανόν αβοήθητος. Δεν φάνηκε να τον πρόδωσε η καρδιά του, βρέθηκε νεκρός με λίγο αίμα στο στόμα του και στα γεννητικά του όργανα...Ίσως να υπέφερε απο κάτι, αλλά σιωπηλά και με αξιοπρέπεια, και γι' αυτό δεν μπόρεσε κανείς να αντιληφθεί το παραμικρό και να τον θεραπεύσει...
Ακόμα και στη γιαγιά μου που χθες το βράδυ πήγε να του βάλει φαγητό δεν έδειξε το παραμικρό...Αν και απ' ότι φάνηκε τελικά τις δυο τελευταίες ημέρες έτρωγε σχετικά λίγο και κάποιος εκεί κοντά τον άκουσε να κλαψουρίζει χαμηλόφωνα κανα-δυο φορές τις τελευταίες ημέρες...
Τώρα αναπαύεται μαζί με τους υπόλοιπους τετράποδους φίλους μας στο δάσος της Ηλιούπολης...Λυπάμαι πολύ που δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετίσω...Θα τον θυμάμαι πάντα!

Εις το επανιδείν σκυλάκο! Και συγγνώμη για όλα...στην οφείλω πάρα πολλά χρόνια και δυστυχώς δεν πρόλαβα ούτε να στην πω ούτε να σου την δείξω...