Ο Ρίτζι μου δεν μένει πια εδώ.....!!

Ο Ρίτζι μου, ο πολυαγαπημένος  αδέσποτος γατούλης μου ήθελε να πιάσει τον ουρανό και τελικά τα κατάφερε.....



Το κείμενο το γράφω από την μια εις μνήμην του γατούλη μου, που έφυγε από την ζωή χθές στις 19-20/8 τα ξημερώματα με την υπόσχεση πως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!! Από την άλλη θέλω να τα βγάλω από μέσα μου γιατί πιστεύω ότι εδώ θα βρω άτομα που θα μπορέσουν να καταλάβουν την θλίψη μου γιατί στον έξω κόσμο η αντίδραση τους είναι .... "Σιγά μωρέ δεν αξίζει να στεναχωριέσαι ένας αδέσποτος γάτος ήταν" ή " Έχεις τόσα άλλα γατιά που ταΐζεις, γλίτωσες από ένα παραπάνω" και πολλά άλλα τέτοια...

Όχι ο Ρίτζι μου δεν ήταν αριθμός, δεν ήταν πρόβλημα, δεν ήταν ένας επιπλέον αδέσποτος γάτος, ήταν ένας γάτος με ψυχή, με φωνή, με χαρακτήρα. ¨Ήταν ένας ελεύθερος γάτος και πολύ δοτικός με όσους αγαπούσε και είμαι τυχερή που ήμουν μέσα σε αυτούς. Τον τάιζα από νεογέννητο, τον είχα δει  να μεγαλώνει. Κάθε μέρα ερχόταν έξω από το παράθυρο,  με φώναζε και εγώ δεν του χαλούσα το χατίρι. Σαν "παιχνίδι" έλεγα το όνομα του, με κοίταζε με τα μεγάλα κίτρινα μάτια του και μου απαντούσε και όσο μου απαντούσε τόσο εγώ τον ξαναφώναζα σαν να λέγαμε τα δικά μας μυστικά, εσείς οι δυο συνωμοτείτε έλεγε ένας γείτονας και γελούσαμε. Μόλις έτρωγε, τον έπαιρνα στα χέρια τον χάιδευα, μου χουρχούριζε και έφευγε για νέες περιπέτειες μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα και αυτό γινόταν για 3-4 χρόνια.

Τον τελευταίο καιρό ερχόταν γεμάτος τσιμπούρια (4-5 κάθε μέρα). Επειδή μένω σε επαρχία, ήταν και λίγο αλάνι πίστευα ότι γυρνούσε σε χωράφια για γατούλες και τα κολλούσε. Του τα έβγαζα με τσιμπιδάκι φρυδιών όσο μπορούσα και του έβαζα αντιπαρασιτική αμπούλα stronghold plus... αλλά τα τσιμπούρια ήταν εκεί. Κάποιες φορές και στα ούρα του παρατηρούσα λίγο αίμα, σε τηλεφωνική επικοινωνία με την κτηνίατρο του έδινα λίγη αντιβίωση και του πέρναγε, έτσι τουλάχιστον πίστευα γιατί δεν μπορούσα να τον ελέγχω μιας και έλειπε πολλές ώρες. Πριν 2 μήνες εξαφανίστηκε εντελώς και τον έψαχνα αλλά τίποτα. Μετά από 3 εβδομάδες ήρθε στο σπίτι σκελετωμένος, δεν έτρωγε ούτε έπινε νερό και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν έβγαινε καθόλου η φωνή του, απλά ανοιγόκλεινε το στόμα και ακούγονταν κάτι βραχνές κραυγές. Νόμιζα ότι ΄ήταν από την ταλαιπωρία και από την ασιτία. Προσπαθούσα με την σύριγγα αλλά τίποτα. Λόγω του ότι μένω στην επαρχία δεν υπάρχει κτηνίατρος. Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκα κάποιον που ερχόταν μια φορά τον μήνα σε διπλανό χωριό και έτσι τον κάλεσα και έκλεισα ραντεβού, Όταν τον πήγα ψηνόταν στον πυρετό και του έκανε μια αντιβιοτική ένεση 15νθήμερη και μου είπε ότι αν σε 2-3 μέρες δεν συνέλθει σημαίνει ότι έχει κάτι σοβαρό και θα ψοφήσει. ΄Όταν του ζήτησα να του κάνει εξετάσεις αίματος μου απάντησε ότι στην κατάσταση του θα ήταν πολύ επικίνδυνο και ότι αν συνέλθει θα τον ξανάβλεπε τον επόμενο μήνα. Βέβαια εκ των υστέρων κατάλαβα ότι επειδή ήταν αδέσποτος, ανεμβολίαστος κτλ δεν του έδωσε και ιδιαίτερη σημασία...Τον έφερα στο σπίτι και ενώ ξεκίνησε να τρώει ελάχιστα, έπινε πολύ νερό, έχανε συνεχώς βάρος και είχε πολλά ούρα. Στην συνέχεια του παρουσιάστηκε και δύσπνοια. Σε τηλεφωνική επικοινωνία ξανά με τον κτηνίατρο μου είπε ότι δεν έχει νόημα να το ταλαιπωρώ και να μην κάνω τίποτα. Τον έπαιρνα αγκαλιά και έτρεμε... Τελικά άντεξε άλλες 20 μέρες και έφυγε πολύ ταλαιπωρημένος. Δεν του άξιζε τέτοιος θάνατος αλλά από την άλλη ήταν λύτρωση, ξεκουράστηκε...
Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι εκτός ότι δεν κατάφερα να τον σώσω είναι ότι δεν θα μάθω ποτέ από τι έφυγε. Νιώθω ότι δεν έκανα τα πάντα, οτι θα μπορούσα να τον σώσω, αλλά στην επαρχία δεδομένων των συνθηκών και με χάλια τα οικονομικά μου, δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές επιλογές ούτε για ζώα, ούτε και για ανθρώπους...

Καλό ταξίδι γλυκέ μου Ρίτζι, δεν μπορώ να συνηθίσω ακόμα την απουσία σου. Μου λείπεις !! Κοιτάζω συνεχώς το παράθυρο και προσπαθώ να ακούσω την φωνή σου! Είμαι ευγνώμων που  ζήσαμε μοναδικές στιγμές μαζί και είναι τιμή μου που με επέλεξες για τον θάνατό σου, όσο και αν στεναχωρήθηκα. Κάποια στιγμή πιστεύω θα συναντηθούμε και θα ξαναπούμε τα δικά μας όπως εμείς ξέρουμε ... αλλά μέχρι τότε ραντεβού στα όνειρα μου! Μη με ξεχάσεις! 

Αντίο Ριτζάκο (Ριράκο) μου!! Αντίο αστέρι μου!! Έκανες την ζωή μου ομορφότερη!! Σε αγαπώ πολύ!!            

Υ.Γ. Συγνώμη για το  μεγάλο πόστ αλλά είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου...

Αυτό που σου είπε για τις εξετάσεις αίματος δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.

Ευχαριστώ για την απάντηση... Ίσως και να μην είχε διάθεση ν' ασχοληθεί το πιθανότερο, αλλά δεν είχα επιλογή για άλλο κτηνίατρο... Όμως εγώ έχασα τον γατούλη μου    

Το μόνο που μπορώ να σου γράψω είναι κουράγιο. Να ξέρεις οτι στα αδέσποτα είναι πολύ πιο πιθανό να συμβούν απρόοπτα από οτι σε γάτες σε σπίτι.

Σας ευχαριστώ! Ναι έχετε δίκαιο, οι κίνδυνοι είναι πολύ περισσότεροι έξω απ' ότι μέσα στο σπίτι, ιδίως σε ανεμβολίαστα όπως τα δικά μου... ταΐζω χρόνια αδέσποτα και  είναι ο πρώτος που χάνω με τέτοιο τρόπο γι' αυτό μου έχει στοιχίσει πολύ!

Πόσο σε νιώθουμε όλοι εμείς!
Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για τα αδεσποτάκια, οι κίνδυνοι είναι πολλοί και τα πράγματα πιο δύσκολα στην επαρχία.
Έκανες ότι μπορούσες, ξέρεις πόσα πλασματάκια σβήνουν αβοήθητα έξω.Εσύ ήσουν κοντά του όσο μπόρεσες!
Καλό του ταξίδι,κράτα τις όμορφες στιγμές που πέρασες μαζί του και που μόνο οι γάτες ξέρουν να μας χαρίζουν.
Ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο....
Κουράγιο!
Πάρε δύναμη και συνέχισε για όλα εκείνα που σε χρειάζονται!

Σας ευχαριστώ για την απάντηση!
Έχουν περάσει ήδη 4 μέρες και ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω πως τον έχασα για πάντα! Τον τελευταίο μήνα που ήταν άρρωστος τον είχα μέσα στο σπίτι όλο το 24ωρο και πήρε πολύ αγάπη αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το πόσο ταλαιπωρήθηκε χωρίς καμία σχεδόν ιατρική βοήθεια! Σκέφτομαι αν υπήρχε ένας πιο ευσυνείδητος κτηνίατρος ίσως θα μπορούσε να είχε σωθεί ή θα ήταν πιο ποιοτικές οι τελευταίες του στιγμές...
Αν.... αν....αν όλο τα ΑΝ σκέφτομαι και με έχει πιάσει μια απογοήτευση  και μια ανασφάλεια ότι τελικά την ίδια κατάληξη αργά ή γρήγορα θα έχουν όλα τα γατιά που φροντίζω χωρίς κτηνίατρο... ΑΧ αυτή η επαρχία...

gatisios έγραψε:Αυτό που σου είπε για τις εξετάσεις αίματος δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.

Συμφωνώ απόλυτα ..

Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι.
Κι εγω τον πρώτο μου γατούλη τον έχασα χωρίς ποτέ να μάθω απο τι (με λάθος διαγνώσεις, λάθος αγωγή) όλα λάθος κι ας μην ήμουν στην επαρχία.
Δυστυχώς οι κτηνίατροι που δεν ενδιαφέρονται (και όχι μόνο για τα αδέσποτα)  υπάρχουν παντού.

τουλ ήσουν κοντά του και δεν έφυγε μόνος.

Μόνο ο χρόνος θα απαλύνει το πόνο σου
Κουράγιο

Καλησπέρα σας ! Σας ευχαριστώ για την απάντηση!
Εκ των υστέρων και γω διαπίστωσα ότι ο εν λόγω κύριος απλώς δεν ήθελε να ασχοληθεί με έναν αδέσποτο άρρωστο γάτο που τί μέλλον θα μπορούσε να έχει; Μάλλον προτιμά τον "πολύτιμο" χρόνο του να τον αφιερώνει σε πιο "συμφέρουσες" περιπτώσεις...

τουλ ήσουν κοντά του και δεν έφυγε μόνος. έγραψε:

Αυτό είναι το μόνο που κάπως με παρηγορεί... Ήμουν κοντά του και πριν αλλά και κατά την διάρκεια που ήταν άρρωστος. Μέχρι τελευταία στιγμή τον είχα στο σπίτι και του χάιδευα το κεφαλάκι του...  Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την εικόνα να αργοπεθαίνει...      

Γλυκιά μου. Για κάθε φίλο της παρέας εδώ που έχει χάσει το ζωάκι του. Και για κάθε ανθρωπο που χάνει ζώο κάθε στιγμή σε αυτόν τον πλανήτη. Μακάρι να μπορούσα να συμπαρασταθώ σε όλους ωσότου τεζαρω. Δεν θα πω κι εγώ κάτι που δε γνωρίζεις ηδη. Ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος βοηθός αν όχι γιατρός.
Έχοντας χάσει πολλά ζώα και εντός σπιτιού και εκτος.. χαμό τον χαμό δεν συνειδητοποιούσα ότι έφευγε και ένα κομμάτι της ψυχής μου.. ακόμα και τώρα η σκέψη κάποιου προβλήματος μπορεί να με παραλύσει αλλά έχω καταλήξει στο ότι η αγάπη που ένιωσα και εβγαλα είναι μεγαλύτερη από τις αρρώστιες/θάνατο. Και θα δώσω άπειρη αγαπη και φροντίδα σε κάθε καρδούλα που πιάνει το μάτι μου. Ο θάνατος θα τελειώσει ένα κορμάκι, η αγάπη ποτέ.
Για όσες ψυχές έφυγαν λέω όταν πικραινομαι ότι είναι στα καλύτερά χέρια. Αυτά του Θεού. Και έτσι πάντα κάθε φορά ησυχάζω. Δεν πρόκειται για κουκλες, αλλά για ζωουλες και δυστυχώς πρέπει να είμαστε δυνατοί καθώς ο δρόμος της αγάπης δεν είναι συνήθως εύκολος.
Διώχνε σε παρακαλώ τις σκέψεις σχετικά με τον κτηνίατρο. Αν δεν είσαι ευχαριστημένη γενικά, κάνε μια αναζήτηση αλλού. Σπάνια όταν προκύπτει κάτι λέμε ότι όλα τα ειχαμε προβλέψει/φροντίσει. Πάντα μα σχεδόν πάντα κατι παραμένει να μας τριβελιζει το μυαλό.
Έκανες το καλύτερο που μπορούσες. Ο γατούλης απόλαυσε τη ζωή, την ελευθερία και την αγάπη σου. Τι πιο ωραίος συνδυασμός!
Υπάρχουν τόσα αμοιρα ζώα που έχουν φύγει αθόρυβα χωρίς να έχουν χαρεί όχι απλά γουλια νερό ή μισό κουκιδι, αλλά ουτε μισό χαμογελο από άνθρωπο.
Να είσαι και να είστε όλοι και όλες υπερήφανοι που αγαπάτε έτσι.

Καλημερα και απο μας ,που μολις γυρισαμε απο διακοπες και δυστυχως ,βρηκαμε πολλα δυσαρεστα.Παντα με τα αδεσποτακια ,κανεις δεν μπορει να γνωριζει τι τους συμβαινει ,το ιδιο μπορει βεβαια να συμβει και με τα οικοσιτα . Μην εχεις τυψεις ,δεν μπορεσες να κανεις κατι περισσοτερο.Του εδωσες ομως ολη την αγαπη σου και αυτο εχει σημασια και αξια . Μακαρι να ηταν αλλιως αλλα ετσι εγινε και εχεις την υποχρεωση να εισαι δυνατη για ολα τα υπολοιπα που φροντιζεις.Δυσκολες στιγμες ,το ξερουμε ολοι .Ομως εδωσες πολυ αγαπη και ο μικρουλης σου το ηξερε .Να τον θυμασαι και να κρατας τη σχεση αυτη στην ψυχη σου .Καλο ταξιδι μικρουλη

Έκανες το καλύτερο σου και όσο για τον κτηνίατρο νομίζω ότι ήξερες απ την αρχή ότι δεν ήταν σωστός απέναντι στο γάτο αλλά ήταν ο μοναδικός που είχες και έπρεπε να κρατηθεις απ αυτόν. Θα τον θυμάσαι με νοσταλγία και δεν θα πονάει τόσο. Πιστεύω όμως ότι εισέπραξε την αγάπη σου και όσο ταλαιπωρημενος και αν φαινόταν δεν έφυγε μόνος και αβοήθητος.

Άκρως συγκινητικό το κείμενο σου. Εύχομαι να είσαι καλά και να τον θυμάσαι, ξεκουράστηκε εκεί που πήγε....
Και εγώ έχω δύο γάτους, πατέρα και γιο, ο πατέρας είναι ήδη 8.5 ετών και στη σκέψη ότι θα φύγει κάποια μέρα τρελαίνομαι.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις σας ! Με κάνατε  να νοιώσω όμορφα γιατί ξέρω ότι προέρχονται από ανθρώπους που αγαπούν τα ζώα  όπως κι εγώ και δεν είναι απλά λόγια...!
Έχει περάσει μια εβδομάδα και νοιώθω λίγο καλύτερα... Προσπαθώ να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στα αδεσποτάκια μου και μου το ανταποδίδουν με  αγάπη χωρίς όρους και όρια! Εξάλλου πιστεύω ό,τι αγαπάμε ποτέ δεν χάνεται....!!  θέλω να ελπίζω πως ο γατούλης μου ένοιωσε την αγάπη μου και να του απάλυνε έστω και για λίγο τον πόνο του...