Αντίο Μπεμπίτσα μου...

Ήρθε λοιπόν εκείνη η ώρα του αποχωρισμού και για μας… Γράφω σήμερα φίλοι μου για να αποχαιρετίσω μια πολύτιμη φίλη που έφυγε άδικα από κοντά μου πριν δυο εβδομάδες… Το κενό που άφησε τεράστιο και εγώ απαρηγόρητη…
Η Μπεμπίτσα μου πια είναι ένα φωτεινό αστεράκι στον ουρανό… Η Μπεμπίτσα επέζησε από διάφορες δύσκολες καταστάσεις… από τις οποίες βγήκε νικήτρια χάρη στη φαρμακευτική αγωγή, την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε και την αγάπη της…Τελευταία μεγάλη περιπέτεια ζήσαμε πέρυσι το Πάσχα που πραγματικά ένιωσα πως τη χάνω μιας και αρνιόταν οποιαδήποτε συνεργασία για να δεχτεί φάρμακα… καθόταν σιωπηλή μέσα στη βροχή και περίμενε το τέλος κι εγώ να τη βλέπω από μακριά μες στην αγωνία…ξαφνικά ταρακουνήθηκε και το θαύμα έγινε… άρχισε να πίνει λίγο νερό με αντιβίωση και στη συνέχεια δειλά-δειλά φαγάκι… επέζησε από τη ρινοτραχείτιδα για να φύγει από το χέρι ενός μαινόμενου μέθυσου…γιατί είχε κουρνιάσει στο αυτοκίνητό του για λίγη ζεστασιά… τη βρήκα ξαπλωμένη κάτω από το μπαλκόνι μας με τα ματάκια ανοιχτά να αναζητά βοήθεια 2 μέτρα μακριά από το περιβόητο αυτοκίνητο… Μια μέρα έλειψα ψυχή μου για εκείνες τις εξετάσεις για να μπορώ να εξασφαλίσω ένα καλύτερο αύριο και για εσάς και ήρθαν τα πάνω κάτω…αν ήξερα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο χίλιες φορές δε θα πήγαινα…Εύχομαι αυτό το κτήνος να την πληρώσει στο δεκαπλάσιο μιας και πιστεύω ότι και εσύ και ο Buddy που δεν τον βρήκα ποτέ πήγατε από το ίδιο χέρι… Αποδείξεις δε θα βρω ποτέ…δικαίωση το ίδιο… το μόνο που θα μείνει είναι η πίκρα της απώλειας γιʼαυτό το τόσο υπέροχο και καλοσυνάτο πλάσμα…

Αντίο καρδούλα μου…Αντίο τρυφερούλα μου… Ήσουν η πιο κούκλα γάτα που είχα ποτέ… τόσο ιδιαίτερη… τόσο όμορφη… Αντίο κιτρινούλα μου…αντίο κοτοπουλάκι μου… Σʼ ευχαριστώ τόσο πολύ για όλες τις όμορφες στιγμές και σου ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μου που δεν ήμουν εκεί για να σε προστατέψω εκείνη τη νύχτα… Τώρα είσαι στο κηπάκι του μπαμπά μου… Εύχομαι να με περιμένεις μαζί με το Buddy μας και τους αγαπημένους μας… Σε φιλώ γλυκά αστεράκι μου…

Καλό ταξίδι να έχει.

Λυπάμαι τόσο πολύ για τη μικρή σου και για όλα αυτά τα πλάσματα που κάποιοι απο μας αγαπησαμε,  αλλά δε καταφέραμε τελικά να σώσουμε.

Που έφυγαν απο μια κακιά ψυχή, έναν ασυνείδητο άνθρωπο.
Που μας σημάδεψαν κι έγιναν αστεράκια στον ουρανό και μέσα στη ψυχή μας.

Εγω πιστεύω στη δικαίωση. Γιατί κάποια στιγμή έρχεται.... ίσως αργά, ίσως όταν δε τη περιμένεις πια.

Το κοριτσάκι σου πήγε κάπου όπου δεν υπάρχει πόνος και κακία κι είναι μαζί μ' όλα τα αγαπημένα μας.
Κάποια στιγμή όλοι θα ξανασυναντηθούμε "σ' ένα καλύτερο κόσμο"

Καλό της ταξιδι

Δεν έχω λόγια....
λυπάμαι τόσο πολύ!
     
Καλό ταξίδι ζουζουνίτσα, δυστυχώς κάποια πράγματα λες και δεν μπορείς να τα σταματήσεις

κ. Γιάννη, Χαρά, Λίνα σας ευχαριστώ από καρδιάς… νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό… τα λόγια σας παρήγορα… εγώ όμως δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα… νομίζω ότι θα φανεί από κάπου κι εγώ θα της φωνάξω “Μπεμπίιιιιι…” κι εκείνη θα τρέξει να μου απαντήσει…

τοσο λιγα τα λογια σε τετοιες περιπτωσεις.στην απωλεια ενος αγαπημενου πλασματος πως να παρηγορησει κανεις?απεναντι στη θλιψη στεκομαστε ολοι ανημποροι.
καλο ταξιδι μπεμπουλα  που τοσο σε αγαπησαν.να εισαι καλα εκει που βρισκεσαι .να εισαι σιγουρη πως την αδικια που σου εκαναν θα τη βρουν μπροστα τους.καθε αδικια σε ανυπερασπιστα πλασματα πληρωνεται

Τοσο μα τοσο άδικο πραγματικα!!


Καλη αναπαυση στην Μπεμπιτσα!!

η αιωνια μοιρα των αδεσποτων... να φευγουν τοσο αδικα και με τοσο πονο απο τροχαιο, δαγκωμενα απο σκυλο, φολιασμενα η κακοποιημενα απο χερι διποδου οντος. Γιατι ανθρωπο δεν τον λες αυτον που χτυπα ενα ανυπερασπιστο πλασμα. Κουραγιο και στο γατουλι καλο γατοπαραδεισο.

Πόσο φτωχά τα λόγια της παρηγοριάς....

Καλό σου ταξίδι μπεμπάκι...θα μας βλέπεις τώρα από εκεί ψηλά παρείτσα με όλα τα αγαπημένα μας, από ένα κόσμο χωρίς κακία και πόνο...

Αρχικά ξέσπασε τον πόνο σου, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να εκτονωθεί η στενοχώρια όσο μπορείς. Ξέρω ότι σήμερα είναι δύσκολο να κατανοήσει πολύς κόσμος το άδειασμα στο μυαλό και στην ψυχή που προκαλεί η απώλεια ενός ζώου. Μίλα μην το κλείνεις μέσα σου. Πίστεψέ με η κουκλίτσα την ένιωσε την έγνοια σου και την αγάπη σου. Πολλά ζώα έρχονται και φεύγουν εκτός από την πείνα, το κρύο και τις διάφορες επικίνδυνες συνθήκες μεσ'την αδιαφορία των περαστικών. Εσύ έκανες ότι καλύτερο μπορούσες, μη βασανίζεις τον εαυτό σου με τύψεις και κάθε είδους σκέψεις διότι τώρα ότι έγινε έγινε και δεν αλλάζει. 'Αλλωστε κάποτε με κάποιον τρόπο είτε ξαφνικό είτε αργό, είτε δίκαιο είτε άδικο θα φύγουμε κι εμείς αλλά και τα ζώα που αγαπάμε και προστατεύουμε. Δηλαδή κι εσώκλειστη να την είχες με υπέρμετρη φροντίδα, εάν ήταν να ''φύγει'' αγάπη μου θα έφευγε..
'Οταν πριν λίγο καιρό έχασα το αστέρι μου, τον ασπρόμαυρο κούκλο που έχω στη φωτό προφίλ μου, αναρωτιόμουν εάν μπορεί να αισθανθεί την αγάπη μου.. κοίταζα τον νυχτερινό συννεφιασμένο ουρανό (εάν μένεις Αθήνα, θα θυμάσαι τέλη Νοέμβρη τις συνεχόμενες βροχές) και κάποια στιγμή σχηματίζεται το σχήμα των ματιών του και λίγο παραδίπλα ένα σχήμα ακριβώς σαν πατουσάκι. Πείτε με τρελή, αλλά ήταν σαν να μου μίλησε. Λοιπόν αν είχε φωνή να σου μιλήσει από εκεί που βρίσκεται τώρα, θα σε παρακάλαγε να μην κλαις και να μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Επειδή βρίσκεται στα καλύτερα χέρια, αυτά του Θεού.

belezza, Αθανασία, psipsa, thanoschris1, kitty27… σας ευχαριστώ τόσο πολύ που με σκέφτεστε… 4 χρόνια και 8 μήνες συντροφάκι μου ήταν η καημένη…ένας άγγελος…
τόσο διακριτική… τόσο στοργική…τόσο φοβικό γατάκι…και τόσο υπομονετική… Λάτρευε τη βροχή… δεν την ένοιαζε αν γινόταν μούσκεμα… Αυτό που θυμάμαι έντονα καμιά 12 μέρες πριν συμβεί το μοιραίο… τη μπέμπα μου μούσκεμα κι εγώ με κάτι χαρτομάντηλα να τη σκουπίζω και να της λέω πρόσεχε κοριτσάκι μου θα κρυώσεις… κι εκείνη να με κοιτάει με εκείνα τα μάτια της σα να μου έλεγε “με αγαπάς έτσι δεν είναι?”…Αυτό το τρυφερό συναίσθημα είχα για κουράγιο όταν διάβαζα για τις εξετάσεις… η είδηση ότι “έφυγε” ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα μπαίνοντας σπίτι μετά από αυτές τις εξετάσεις… kitty μου έχεις απόλυτο δίκιο…όμως ο πόνος είναι πόνος…και αυτό δεν αλλάζει… (by the way…χαίρομαι πολύ που βρήκες καλά το γατούλη σου και λυπάμαι πολύ για τον κούκλο σου) …πάντα είναι δύσκολο να μη μπορείς να κάνεις το κάτι περισσότερο… Αυτό που με αγχώνει είναι ο Γκριζάκος μου… αυτά ήταν πάντα αγκαλιά…δεν ξεκολλούσαν ποτέ…τώρα δεν τρώει…δεν πλησιάζει… (θεωρώ ότι ήταν μπροστά και είδε τα πάντα…!!!) κρύβεται αν δε θέλει να τον δεις και γενικά είναι σα χαμένος…Τώρα τελευταία δεχόταν που και που κανένα χαδάκι από σπόντα… πάει κι αυτό…η εμπιστοσύνη του κλονίστηκε…

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πάντα οι σκέψεις θα είναι βασανιστικές. 'Οσες απώλειες και αν είχα, ο πόνος ήταν κάθε φορά ο ίδιος. Να είσαι περήφανη που αγαπάς τόσο δυνατά.
Ισχύει ότι τα ζώα αισθάνονται και αφουγκράζονται τα πάντα! Θα του πάρει καιρό σίγουρα αλλά είμαι σίγουρη ότι θα του δώσεις όλη τη στοργή και την αγάπη σου και ότι μαζί θα μαλακώσετε τον πόνο σας για τη γατούλα.

Φίλη μου, σʼ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια… όμως νιώθω ότι δε μπορώ να τον βοηθήσω… δε δέχεται ο ίδιος βοήθεια… πονάει και κλαίει όταν με βλέπει… Θεωρούσε ότι εγώ θα κάνω ένα “μαγικό” και θα την ξαναφέρω κοντά του… Μακάρι να μπορούσα…!!!

Λογικό, εφόσον ήταν η κύρια φίλη του για τόσο πολύ καιρό να μην του αρκούν 15 ημέρες για να συνέλθει. 'Ομως το πιστεύω ότι θα πάρει σιγά σιγά τα πάνω του. Μην σε ανησυχεί, τι να κάνουμε , έλα που μας βγαίνουν μερικά γατιά και υπερευαίσθητα!!!!
Ας του έχετε φαγητό, νεράκι και κάνα παιχνίδι-αρκούδι να απασχολείται και να του τραβούν το ενδιαφέρον. Εάν υπάρχει δυνατότητα, βάζε του ηρεμιστική μουσική για γάτες από το y.tube από το κινητό σου και προσπάθησε να κάθεσαι στα γόνατα τις περισσότερες φορές που τον συναντάς για να νιώθει πιο ηρεμία. Δεν ξέρω εάν έχετε κάποιο ύφασμα/έπιπλο κλπ στο οποίο ακουμπούσε η γατούλα ώστε να παραμένει η μυρωδιά της σε κείνον. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θ βοηθούσε, αν ήξερε κάποιος ας μας έλεγε. Κυρίως και το τονίζω, προσπάθησε να μην σε βλέπει καταβεβλημένη ή να ακούει ένταση , κλάμματα κλπ.. έχει καταλάβει τη στενοχώρια σου.

θα συμφωνησω και εγω με την kitty .τωρα προεχει να συνελθει ο γατουλης αφου δεχθει τη βοηθεια σου.κανεις δεν μπορει να καταλαβει πως αισθανεται,τι ειδε και πως το βιωσε.αν ηταν μπροστα ,ειναι δικαιολογημενα φοβισμενος ο καυμενουλης.θελει ηρεμια και υπομονη.λιχουδιτσες,παιχνιδακια και πολυ αργη και ηρεμη προσεγγιση.σταδιακα θα το ξεπερασει.απ'οτι εχω διαβασει τα γατουνια εχουν μνημη αλλα οχι αναμνηση.

Μήπως λεω μήπως να σκεφτεις να παρεις τον Γκριζάκο μέσα?

Κορίτσια… ο Γκριζάκος και η Μπεμπίτσα είναι αδεσποτάκια… (ο Γκριζάκος δηλαδή)… αδερφάκια από τον ίδιο πατέρα (το Buddy) αντίθετα με το μπαμπά τους αυτά φοβούνταν πάντα και φυλάγονταν… η Μπεμπίτσα έχτιζε τη σχέση μας βήμα-βήμα… όταν όμως διαισθανόταν ότι πήγαινα να την πάρω αγκαλιά…να τη σηκώσω κτλ. η σχέση μας πήγαινε μήνες πίσω για να με ξαναεμπιστευτεί… τόσο φοβική που ήταν φοβόμουν και μη μου μείνει στα χέρια από το φόβο της αν την πίεζα…ο Γκριζάκος δε με αφήνει καν να τον αγγίξω… Μόνο φαγάκι μου ζητάει…

…Αθανασία μου μακάρι να μπορούσα να το κάνω… αλλά δε μένω σε δικό μου σπίτι οπότε εξαρτάται και από άλλους παράγοντες… έλεγα μπας και κάτσει καμιά δουλειά και βουτήξω τη Μπέμπα και φύγω…αλλά που… Από την άλλη σκεφτόμουν και τους γατούληδες (εκτός από το Γκριζάκο φροντίζω το Ζουζουνέλο (ένας πορτοκαλής γατούλης αδερφός της Μπεμπίτσας από την ίδια μαμά) ο οποίος επέστρεψε πριν 2 χρόνια μετά από 8 μήνες απουσία και δεν ξανάφυγε ποτέ…)… ήδη χωρίς τη Μπέμπα σηκώνονται και φεύγουν…ενώ δεν το κουνούσαν… και επιπλέον τώρα έχουμε και ένα μωρό που ξεφύτρωσε από το πουθενά… και έμεινε… αφού τους έπεισε να το δεχτούν… το καημένο τώρα τελευταία είχε έρθει πολύ κοντά με τη μπέμπα και αυτό ήταν που φώναζε εκείνη τη μέρα που η μαμά μου τη βρήκε…

Καταλαβαινω... που θα παει καποια στιγμη θα μπορέσεις και συ να έχεις το δικο σου γατουλάκι στο δικο σου χώρο!!