Δεν υπάρχει αντίο στο δρόμο μας ...

Ο Μάρκος ....  ο ασπρος μαλιαρός γατούλης μου που κοίταζε τα περιστέρια κι εκλαιγε επειδή δεν μπορούσε να τα πιάσει , που απλώναμε το χερι στο κλουβί με το καναρινι και μας εκανε ναζια για να του το αφήσουμε ...
ο Μάρκος .... που εκλαιγε έξω από την πόρτα μου για να του ανοίξω να μπει να κοιμηθεί μαζί μου , που για να με ξυπνησει το πρωί μου έκανε βαθύ καθαρισμό προσώπου με την γλώσσα του ... που σήμερα δεν θα ερθει να φαει μαζί μου ....
ο Μάρκος  μου .... που μέχρι την τελευταια στιγμή με κοίταζε στα μάτια ....

Σ αγαπάω τόσο πολύ αντρουλη μου και μου λειπεις ηδη τόσο μα τόσο πολύ

Για αυτό σου λέω ... δεν υπαρχουν αντιο στο δρόμο μας ....

Σε ευχαριστω για όσα μου εδωσες στους 18 μηνες της ζωής σου

Καλό ταξίδι όμορφε

'Εφυγες τόσο άδικα    

Εκεί που είσαι δεν υπάρχει λάθος και θάρθει η ώρα που όλοι θα συναντηθούμε ..

Σπόιλερ:

Καλό ταξίδι γατούλη!
Πόσο λυπάμαι!!!!!!

Λυπάμαι

Λυπάμαι πολύ πολύ....
ϊδιος ο Νινιάρας μου

Μολις 18 μηνες ζωής....

Πολύ λυπάμαι.....18 μηνών μόνο....

Περασαν κιόλας 2 χρόνια
Κι αντιο δεν σου εχω πει ακομα ρε Μαρκο
Και δεν ξερω αν θα σου πω και ποτε εδω που τα λέμε.
Οπως λεει και το τραγουδι "όλα σε θυμίζουν"
Αποφευγω να μιλαω για εσενα γιατι με ποναει πολυ που δεν σε εχω.
Και οταν το κανω με παιρνουν τα κλαματα και με λενε τρελή που ακομα κλαιω για μια γατα.
Αχ παιδακι μου ομορφο , τι ξερουν αυτοι απο γατοαγαπες ?
αυτοι οι πεζοι καλουπωμενοι κοστουμαρισμενοι ανθρωποι , οι περιορισμενοι μεσα στα πολιτικαλ κορεκτ ?
Ηρθαν κι αλλες γατες στο σπιτι μας ξερεις , ο Τζαρβαν η καραμουζα , ο γκαλαξυ το απολυτο ζεν γατί , ο πίξελ που σου μοιάζει  και ο ταρικ που δεν σου μοιαζει καθολου.
Οι 2 τελευταιοι ειναι μονιμως κουρνιασμενοι στην αγκαλια μου και ο Πιξελ κλαψουριζει στα περιστερια. Οπως εκανες κι εσύ  , και καθε φορα που τον ακουω νοιώθω σαν να τρωω μπουνια στο στομάχι.
Ερχονται ακομα περιστερια στην πισω βεραντα , τους χαλασαν τις φωλιες τους αλλα αυτα έρχονται ακόμα .
Α πηραμε κι αλλο σκυλο ξερεις , μια μουρλη λαμπραντορινα την καρμα
Και ο Ερμής έγινε 10 χρονων , παει στα 11 κι ακομα ειναι υστερικος .
Κι εγω Μαρκο μεγαλωνω , μόνο εσύ μικρε μου ζαβολιάρη εμεινες 18 μηνων κατασπρη χνουδωτή ομορφιά
Να περνας καλα εκει πανω
Κι ελπιζω να εχει περιστερια να κυνηγας
Σ αγαπαω πολύ μωρό μου

Σπόιλερ:

κλαιω.. για ολες τις απωλειες που μας αφηνουν για παντα πιο φτωχους...

Αχ τι μου εκανες τωρα ,στις 10 Μαη περσι εφυγε η Λουνα μου και ειναι ακομη εκει να μας κοιταει με τα παραταιρα ματια της ,να μας κανει πουρπουρ και να μας χαριζει ετσι απλοχερα την αδολη αγαπη της.Ποναει τοσο η απωλεια τους και με γεμιζει τρομο η υποψια οτι κατι ,μπορει να συμβει στα υπολοιπα.

ποσο μα ποσο λυπαμαι

Πόσο πολύ λυπάμαι

Πόσοι δε μοιραζόμαστε τα συναισθήματα σου.    
Όλοι εμείς που χάσαμε αγαπημένα και το φευγιό τους μας σημάδεψε για πάντα.

Είναι καλά εκεί που είναι και μας κοιτάν απο ψηλά και τ αποχαιρετήσαμε προσωρινά μέχρι μια μέρα να ξανασυναντηθούμε .
Το  λέω και στον εαυτό μου για να διώχνω τη πίκρα και τη λύπη γι αυτά που νομίζω ότι θάπρεπε νάχω κάνει


                     

Απλά...δεν υπάρχουν λόγια...

Βουρκώνω όταν διαβάζω για το Μαρκούλη.
Όπως τα λες, αυτοί που το βρίσκουν υπερβολή δε γνώρισαν τέτοιες αγάπες.

Από τη στιγμή που υιοθέτησα τα κοριτσάκια μου λάτρευα να κοιμούνται στην αγκαλιά μου και την ίδιαα στιγμή, την ώρα της απόλυτης χαλάρωσης ζοριζόμουν που ένιωθα την ανάσα τους στην παλάμη μου, γιατί έτσι ακριβώς έκανε ο σκυλάκος μου, ο Αρουλίνης..μουσουδάκι, χέρι, ίδια συνήθεια. Κι αυτό υπερβολή είναι για κάποιους.
Πέρασε μια τριετία. Κι εγώ θυμάμαι ακόμη. Κι εγώ λυπάμαι ακόμη.

Μόνο τις αναμνήσεις έχουμε πια, αλλά και μπόλικη αγάπη για να δίνουμε στα πλασματάκια που το έχουν ανάγκη. Να είσαι καλά για να τη μοιράζεις λοιπόν..

Ετσι ξαφνικά
Με τον ίδιο τρόπο που μπήκε στην ζωή μας αποφάσισε να μας αφήσει.
Το πισπιρίκι μου που ετρεχε μεσα στο σπίτι γεμάτο χαρά  εκείνο το πρωί δεν έτρεξε να ΄φαει , ήταν στην μεσα στην φωλιτσα του  και με κοιταζε  , απλα με κοιταζε.
Το ειχα ξαναζησει το εργακι , "πεθαινει" σκέφτηκα , "μέχρι εδώ ήταν "
Πηρα τηλέφωνο τον γιατρό μου ....άφαντος  ... Σαββατο πρωί βλεπετε και μην πάθει ο απαυτος του τιποτα , αυτος κτηνίατρος είναι απο Δευτερα μεχρι Παρασκευη και μόνο σε ώρες ιατρείου.    
Βρήκαμε γιατρό τελικά , την πήγαμε , την κράτησαν εκεί , ακτινογραφίες , εξατασεις κόντρα εξετάσεις , οξυγόνο
Κι άρχισε η αναμονή , ο αγωνας να κρατηθει στην ζωή. Το αναπνευστικο της είχε καταρρεύσει τελείως , εκει που συνερχόταν και λεγαμε ολα καλα εκει ξαναπεφτε . Ηταν απλά για όσο θα αντεχε πλεον .
Και αντεξε , ισω ςπαραπανω απο το προβλεπόμενο .
Το ψυχουλακι μου παλεψε πολύ.  
Και μια βδομάδα πριν τα Χριστουγεννα , την Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017 επέστρεψε  στο σπιτι της  μεσα σε μια μαυρη σακούλα.
Κι εγω επιασα το φτυαρι ξανα , και ο ηχος του οπως εσκαβα το χωμα ήταν εκωφαντικός  , σκεπαζε κάθε άλλο ήχο , ακόμα κι αυτόν της καρδιας μου που χτυπαγε σαν τρελή
Και δεν είχα λόγια πια να πω , ούτε δάκρυα , με τσακιζε  ο ήχος της σιωπής , η παγωνια που νοιωθει η καρδια όταν έχει απέναντι της τον θάνατο. Κι ας ηξερα ότι καθε μερα που ξυπναγε ίσως να ήταν η τελευταία της .

Η Κουην , η Φεριντε όπως την λέγαμε χαδιάρικα με τον αντρα μου έζησε 6 μήνες .
Τους 5 τους περασε μαζι μας
Αυτους τους λιγους μήνες έζησε καλα , μεσα στα πουπουλα την είχαμε ....  και πήρε πολύ , πάρα πολύ αγάπη από όλους μας.
Και την ανταπέδιδε κάθε μέρα με το νάζι και την τσαχπινιά της.
Μια γατουλα που δεν είχε καμιά ελπίδα να επιβιώσει ήταν η Κουην. Με την αγαπη μας και την φροντιδα μας καταφερε να πάει 6 μηνων. Ξεραμε από την αρχή ότι δεν θα ζουσε πολύ ,παρ όλα αυτα εφυγε κι αφησε πισω της ενα κενο , μια πικρη γευση

Καλο γατοπαράδεισο να έχεις πισπιρίκα μου

Ψυχουλάκι μου, δεν έχω λόγια, ότι να πεις είναι πολύ λίγο, απλά Μαρία μου σε νιώθουμε.

Έζησε την αγάπη και τη ζεστασιά του σπιτιού σας κι αυτό είναι τόσο πολύ!
Καλό ταξίδι μικρουλάκι!!!!!

Αχου τοσο μικρούλα ηταν η καημένη? γιατι Μαρια μου ήταν αρρωστουλα εξαρχης?
Καλο παράδεισο να χεις μικρούλα μου

καλο ταξιδι μικρουλα ασχημο πραγμα οι απωλειες

Αχ.... πόσο κρίμα..τόσο μικρούλα
μα από τι ? απ το πρόβλημα που είχε όταν τη βρήκατε ?

Δύσκολα τα λόγια σ' αυτές τις περιπτώσεις αλλά τουλάχιστον αγαπήθηκε όσο λιγα έχουν την τύχη κι έζησε μαζί σας με αγαπη και φροντίδα


λυπάμαι πολύ

Καλό ταξίδι μικρούλα Queen

Gatoplikti έγραψε:Αχου τοσο μικρούλα ηταν η καημένη? γιατι Μαρια μου ήταν αρρωστουλα εξαρχης?
Καλο παράδεισο να χεις μικρούλα μου

Nαι ήταν τοσο μικρουλα.
Βρεθηκε σε ένα κάδο μεσα στο κατακαλοκαιρο και ηταν μια σταλιτσα .
Προφανως την πεταξαν επειδη ηταν καχεκτική και δεν περπαταγε καλα.
Ο γιατρος ειπε οτι ηταν νευρολογικο το προβλημα , εγω φοβομουνα για λοιμωδη περιτονίτιδα .
Ηξερα οτι δεν ειχε πολύ ζωη αλλα παντα είχα την ελπιδα οτι θα εβγαινε νικητρια μεχρι τελους , ισως και να εγινε τελικα , να κερδισε ολες τις μαχες και να εχασε τον πολεμο , συμβαινουν αυτα .
Περα απο την ασταθεια στο βαδισμα είχε και καποιες ιδιομορφιες ακόμα.
Και η αναπτυξη της δεν ηταν αυτη που επρεπε , ηταν καχεκτική , 6 μηνων γατακι και εμοιαζε για 3μηνων ... ενω ετρωγε το καταπετασμα , κροκετουλες , κοτοπουλακι , κονσερβουλα , τα παντα ετρωγε και πολυ ζωηρη ηταν. Σε μερικα πραγματα ομως φαινοταν καθαρα οτι είχε προβλήματα .
Για παραδειγμα οταν επινε νερό σήκωνε το κεφαλι σαν τις κοτες καταπινε και μετα ξαναπινε .
Πολλες φορες παραπαταγε οταν πηγαινε στο αμμοδοχειο και καποιες απο αυτες λερωνόταν , οποτε και φρικαρε και αρχιζε να τρεχει μεσα στο σπιτι κανοντας τα ολα μεσα στο σκατό.
Παρ ολα αυτα ήταν πολύ γρηγορη οταν ετρεχε , μιλαμε για φλας γκορντον ενα πραγμα και καταφερε 2 φορες να βρει ανοιγμα στο πλεγμα και να την μαζευουμε απο το υπογειο ... το περιφημο υπογειο που ειχε πεσει η τζασμιν πριν την πιασουμε .
Η πλακα και τις 2 φορες ηταν πως ενω εμεις ειχαμε παθει υστερική κριση αυτή καθοταν χαλαρα , ειχε αραξει την πετσα της και μας ειχε γραψει κανονικα και με το νομο.
Δεν μπορουσε να πηδηξει πανω σε κρεβατια , καρεκλες παγκο κλπ , οποτε και της ειχα 2-3 παλιες καρεκλες με ψαθα που γατζωνότανε με τα μπροστινα ποδαράκια της και ανεβαινε.
Η σπονδυλικη της στηλη επισης εκανε μια μεγαλη καμπυλη σαν καμπουρα
Μας εκανε διαφορα σκηνικα και ριχναμε τρελο γελιο με οσα σκαρφιζοταν το μυαλουδακι της .
Ειχε πολυ πλακα οταν ηρθε η Μαριλου στο σπιτι
Να εβλεπες τσαμπουκα να γελαγες ενα χρονο.
Ενα θκατουλακι τοσο δα να κανει κχχχχχ και να φουντωνει σε ποια  ? στην Μαριλου , το πιο ζεν γατί του κοσμου
Και η Μαριλου να κανει πισω ...
Σε καποια αλλη φαση ειχε γαντζωθει στην ουρα της Καρμα και ήταν πολυ κινηματογραφικο ολο αυτο , να τρεχει η Καρμα  μεσα στο σπίτι και η Κουην να πηγαινει περα δωθε , και να φοβαμαι εγω οτι θα εξφενδονιστει και θα χτυπησει , ή το αλλο ... μια μερα που κοιμοταν με τον Ερμη και μεσα σε τοση μαυρη γουνα δεν την ξεχωριζα με αποτελεσμα να νομιζω οτι ξαναπεσε , να την ψαχνουμε και να μην την βρισκουμε πουθενα  να με εχει πιασει ντελίριο εμένα , να τσιριζω οτι παει το βλαμενο ξαναπεσε στο υπόγειο ( καλη βλαμένη κι εγώ , πως θα επεφτε ? αφου ολες οι πορτες ηταν κλειστες .... χαχαχχαχαχαχαχαχα ) και ξαφνικα βλεπω κατι πανω στον Ερμη να κινειται και μου ηρθε να την καρυδωσω.
Την ειχε αναλαβει υπο την προστασία του ο Σιμπα , που ετσι κι αλλιως ειναι ο μπαμπας όλων εδω μεσα .

Αυτο που ξερω είναι πως ξαφνικά κατέρρευσε το αναπνευστικο της.
Και δεν αντεξε , ενω αρχικα ανταποκριθηκε στην θεραπεια , πηγαινε καλά ,την μέρα που πήγαμε να την παρουμε ειχε αρχισει να υποτροπιαζει , να συνερχεται , ξανα υποτροπη μεχρι που πεθανε.

Περιμενα με πολύ λαχταρα να στολισουμε το χριστουγενιατικο δεντρο είμαι σιγουρη οτι θα ριχανμε τρελό γελιο με τα τερτίπια της.
Δεν στολισαμε τιποτα , δεν ειχαμε την διαθεση , αυτα τα Χριστουγεννα δεν τα ενοιωσα καθολου .
Μ αρεσει που διαφωνουσα με τον αντρα μου για την στειρωση , μου φωναζε οτι αν την στειρωσουμε και δεν αντεξει την ναρκωση να βρουμε μερος να κρυφτουμε ,
Τελικα απο αλλο φοβομασταν κι απο αλλου μας βρηκε.
Αυτα

Kατάλαβα....
Απο τς περιγραφές σου ένα πράγμα θα κρατήσω... Σιγουρα πήρε ολη την αγάπη που θα μπορούσε να πάρει και έζησε ευτυχισμένα και ομορφα το συντομο αυτο διάστημα της ζωής της με χαρές και παιχνιδια οπως ενα υγιες φυσιολογικο γατάκι.. Τυχερή μεσα στην ατυχια της που βρέθηκε στον δρομο σας!

Μου θυμιζει σε ολα τη Δαναη μου,ακριβως τα ιδια πραγματα ειναι 3,5 χρονων και μολις 2 κιλα ,προβλημα στα ποδια ,στη καταπωση,στο συκωτι ,δεν εστιαζουν τα ματια της και δεν νιαουριζει κραζει σαν πουλι.Παρ'ολα αυτα το παλευουμε εφτασε αισιως τα 3,5χρονια με φαρμακα με κυνηγητο αλλα το προσπαθει και εκεινη και εμεις.Το μονο σιγουρο ειναι οτι η μικρη σας εζησε οπως ταιριαζε να ζησει ενα μωρο,ευτυχισμενο και χαρουμενο

Λυπαμαι τοσο πολυ .Οπως λυπαμαι καθε φορα που μια ψυχη φευγει.
Μονο οι αναμνησεις μενουν και το ποση αγαπη εχει παρει .Καλο ταξιδι γλυκια μου

Λυπάμαι πολύ, είναι πάντα δύσκολο να φεύγουν πλάσματα αγαπημένα.
Καλό ταξίδι στη μικρούλα Κουήν, σε έναν καλύτερο κόσμο να είναι τώρα.

Ψυχουλίτσα όμορφη..

Πόσο κρίμα για όλες αυτές τις ψυχουλες που έφυγαν. Καλό παράδεισο να έχουν.. πολλοί είναι οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τον πόνο μας για τον χαμό ενός ζώου και σου λένε εντάξει μωρέ εδώ χάνονται άνθρωποι δε μπορούν όμως να καταλάβουν πως για εμάς αυτές οι ζωουλες είναι το ίδιο σημαντικοί όπως οι άνθρωποι.

Όταν έχασα την Νέλλη μου πριν 3 μήνες έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Ακόμα κλαίω η απουσία της είναι τόσο αισθητή και θα είναι όσος καιρός και αν περάσει. Ήταν 8 χρονών την είχα από μωρό την ταιζα με την σύριγγα κοιμομασταν μαζί. Ήταν η παρέα μου όταν δεν ήμουν καλά ήταν η ανάγκη μου όταν ένιωθα μοναξιά ήταν η οικογένεια μου ήταν η ζωή μου.

Μια μέρα παρατήρησα πως δεν ηταν καλά είχε αδυνατίσει και ήταν σε μια φάση υποτονική με έβαλε σε υποψίες και την πήγα αμέσως στον γιατρό για εξετάσεις και...δεν επανήλθε ποτέ από την νάρκωση έπεφτε κάθε μέρα πιο πολύ, εμφάνισε ικτερο την επόμενη μέρα και η κατάσταση της ήταν σαν να είχε πέσει σε κώμα. Σε 2 μέρες έφυγε.. άφησε την τελευταία της πνοή στον γιατρό την είχα με όρους ακόμα δεν ήξερα γτ ήταν έτσι τι σοβαρό είχε και έπεσε τόσο δεν είχαν βγει η απαντήσεις και έμαθα την μέρα που την έχασα είχε καρκίνο στο συκώτι εκ γενετής και απλά ο οργανισμός της επιβαρύνθηκε με την νάρκωση. Όλα αυτά μέσα σε 3 μέρες το μόνο παρήγορο ήταν ότι δεν ποναγε. Προσπάθησα να της χαρίσω τα καλύτερα χρόνια και ξέρω πως τα κατάφερα αλλά το κενό που νιώθω δεν θα το αναπληρώσει ποτέ κανείς!

Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, με ανθρώπους που μπορεί να μην ξέρω αλλά με νιώθουν όσο κανένας και χαίρομαι που υπάρχουν και φροντίζουν τα ζωάκια!

Στα μάτια παίζει τ’ άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ’ όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς


Μαρκο , ερχεται ο Σιμπα.
Να τον προσεχεις τον γερο μου

Καλό ταξίδι Βασιλιά μου
Σ ευχαριστω για τα δεκα χρονια που εζησες μαζι μας

Αντίο όμορφε...Καλό σου ταξίδι ... Λυπάμαι πάρα πολύ... δεν έχω λόγια...Κρίμα... Κουράγιο σε όλους σας...

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, μόνο ότι σε νιώθουμε!

Καλό ταξίδι Σιμπάκο!

Καλο   ταξιδι αγορακι πανεμορφο .Χωρις λυπες πια  και χωρις αλλο  πονο   ,μονο χαρες να βρεις εκει που πας  ,ατελειωτα   λειβαδια   για να τρεχεις,στην παρεουλα του Ουρανου

Καλο ταξιδι αγορακι μου.
Μαρακι κουραγιο,σε νοιωθουμε ολοι...

Τώρα το είδα
Μαρία λυπάμαι πολύ. Πίστευα κι εγω ότι θα τα κατάφερνε
Ξέρεις ότι όλοι σε νοιώθουμε και ξέρω ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορεί τίποτα να σε παρηγορήσει  

Καλό παράδεισο ομορφέ μου 
Σκέψου μόνο ότι Έζησε μια καλή ζωή και γεμάτη αγάπη

κλαιω.... καλο ταξιδι στο βασιλια του σπιτιου.. και, Μαρια μου, κουραγιο...