Ο "Άσχημος"

YNL έγραψε:Το διάβασα κι εγώ στο Facebook και βούλιαξε η ψυχή μου

YNL έγραψε:Το γατάκι δεν ήταν άσχημο απλά είχε χάσει το ματι του, το αυτί του και είχε χάσει το τρίχωμά του και το ότι ήταν τόσο μικρούλικο προκαλούσε μια απέχθεια λόγω της εμφάνισής του όχι όμως για ένα φιλόζωο. Στον φιλόζωο θα προκαλούσε λύπη και λίγο πολύ κάτι θα έκανε για να τον βοηθήσει
Δυστυχώς  ολόκληρη πολυκατοικία και δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να δείξει ενδιαφέρον να τον πάρει σε κάποιο γιατρό, ή σε μια φιλοζωική εταιρεία.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν ζουν με κατοικίδιο είναι κατά κάποιο τρόπο φιλόζωοι κάτω όμως από αυστηρές προϋποθέσεις. Να είναι όμορφο, να είναι χαριτωμένο και αρτιμελές. Τότε μπορεί να του δώσουν λίγο φαγάκι να φάει. Αν όμως η φιλοζωία τους χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού τους τότε αρχίζουν τις δικαιολογίες και τις προκαταλήψεις ........

Πόσο μάλλον για τον Άσχημο.

chocoulini έγραψε:Kι εγω το ειχα διαβασει το αρθρο αυτο και εγινα κομματια παρολο που δεν ημουν σιγουρη κατα ποσο ειναι αληθινη ιστορια ή ενα αρθρο με σκοπο να αφυπνισει συνειδησεις.
Για μενα αντικατοπτριζει τον τροπο σκεψης πολλων ανθρωπων, "φιλοζωων" και μη. Περπατουσα στο δρομο προς το σπιτι μου το προηγουμενο Σαββατο και βλεπω ενα σκυλακι, μεσαιου μεγεθους, μπεζ. Σκυβω να το χαϊδεψω και με το που το ακουμπω ακουω ενα "ΜΗΗΗΗΗΗ". Ηταν 2 παιδακια 6-7  χρονων, με ποδηλατα και μου εξηγησαν λιγα δευτερολεπτα αργοτερα  (το ενα απο αυτα) οτι το σκυλι δεν επρεπε να το αγγιξω γιατι εχει κατι που δεν θυμαμαι να σας πω αλλα απ' οτι μου ειπε μια γνωστη που ηταν μαζι μου, εννοουσαν τσιμπουρια.  
Δεν ξερω αν ηταν δικος τους ο σκυλος ή οχι, αυτο που ξερω ομως ειναι οτι ετσι μεγαλωνουν τα περισσοτερα παιδια. Με συμβουλες του τυπου "μην αγγιξεις αυτο βρωμαει, μην αγγιξεις εκεινο εχει μικροβια/αρρωστιες, δαγκωνει" κτλ. Τουλαχιστον 20 χρονια κι εγω τα ιδια ακουω.
Απ΄οταν θυμαμαι τον εαυτο μου χαϊδευω ο,τι αδεσποτο συναντησω και δεν επαθα το παραμικρο. Τις περισσοτερες απο τις γατες που ταϊζα στην αυλη (απο το δημοτικο μεχρι που τελειωσα το λυκειο και εφυγα για ενα διαστημα) τις ειχα βρει σε κακα χαλια και εκει που φωναζαν οι δικοι μου μην τις αγγιζω τουλαχιστον εφτανε μια μερα που δεν τις αναγνωριζαμε...  Σε καποιο βαθμο αυτο ισχυει και για τα τωρινα μου γατουλια...
Η αγαπη μεταμορφωνει... αλλα που να το μαθουν αυτο οι περισσοτεροι ανθρωποι;
Κι εδω μεσα και σε αλλα σαϊτ, ποσες περιπτωσεις δεν εχουμε δει με πρωην αδεσποτα, ακομη και κακοποιημενα ζωα που οταν ετυχαν της καταλληλης φροντιδας και βρεθηκαν σε σπιτια που πραγματικα τα αγαπουσαν εγιναν πιο ομορφα κι απο αντιστοιχα ρατσας;

Θα συμφωνησω απολυτα με εκεινο που λεει η Βρεγμενη Γατα: στην πραγματικότητα πιστεύω ότι δεν ήταν το γατάκι άσχημο αλλά άσχημοι στην ψυχή αυτοί που το έβλεπαν έτσι επειδή ήταν διαφορετικό...

αλλα και ο YNL:
Η πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν ζουν με κατοικίδιο είναι κατά κάποιο τρόπο φιλόζωοι κάτω όμως από αυστηρές προϋποθέσεις. Να είναι όμορφο, να είναι χαριτωμένο και αρτιμελές. Τότε μπορεί να του δώσουν λίγο φαγάκι να φάει. Αν όμως η φιλοζωία τους χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού τους τότε αρχίζουν τις δικαιολογίες και τις προκαταλήψεις ........

Και συμπληρωνω κατι ακομα: Κριμα.
Κριμα για τους ανθρωπους να μην εκμεταλλευονται το προνομιο της συνειδησης...

Belatrix Orionis έγραψε:Τι θα πει άσχημο και τι θα πει όμορφο αληθινά; Αυτές οι έννοιες είναι υποκειμενικές και στη θέα ενός πλάσματος, μιλάει η καρδιά άλλο που αναγκαζόμαστε πολλές φορές να τη φιμώσουμε. Ο Άσχημος δεν ήταν απλά ένα γατάκι, ήταν ένα αγγελάκι από αυτά που στέλνει ο Ύψιστος στη γη με διάφορες μορφές για να μας δείχνουν ποιοι είμαστε πραγματικά. Γύρισε εκεί που ανήκε, στο περιβόλι του Ουρανού, αλλά πριν να πετάξει πάλι ψηλά, άφησε το σημάδι του σε μια ανθρώπινη ψυχή αλλά και σε όσες νιώσουν κάτι μετά την ανάγνωση του άρθρου.

Belatrix Orionis έγραψε:Στο μικρό διάστημα της ζωής του δεν βρέθηκε κανείς που να αγαπά τα πλάσματα και να διαθέσει λίγες στιγμές από τη ζωή του και λίγο τόπο στο σπίτι του, έστω και στην αυλή, για να στεγάσει το αποράκι; Αν όχι, σημαίνει πως είχε μια αποστολή να φέρει σε πέρας, όπως όλα τα  αγγελάκια...

Δεν ξέρω αν με πληγώνει πιο πολύ ότι δεν βρέθηκε κάποιος να του προσφέρει μια γωνίτσα και λίγη αγάπη ή ο τραγικός τρόπος που πέθανε...μάλλον το δεύτερο...έχω χάσει κι εγώ γατάκια από δάγκωμα σκύλου...
Μέχρι και στο τέλος της ζωής του πόνο ένιωσε...

Belatrix Orionis έγραψε:Είναι τραγικό τέλος για ένα μικρό, ανυπεράσπιστο πλάσμα να το κατακρεουργεί ένα μεγαλύτερο και πιο άγριο ζώο αλλά ο Θεός έτσι τα έχει φτιάξει. Να τα βάλεις με τα σκυλιά, που περνάνε κι αυτά το γολγοθά των πλασμάτων του δρόμου; Τα αδέσποτα όμως δεν είναι τόσο άγρια και κακομαθημένα όσο τα δεσποζόμενα, που τα αγριεύουν επίτηδες. Έχω κι εγώ κακή εμπειρία με τέτοιο σκυλί που το ήξερα από μωρό και ήταν μια γλύκα ώσπου το πήρε μια τύπισσα και το έκανε θηρίο και κόντεψε να σκίσει το δικό μου σκυλί! Τα γατάκια όμως είναι τόσο μικρά, τόσο αθώα ώστε να το βάλουν στα πόδια και καθώς δεν μπορούν να σκαρφαλώσουν γρήγορα ψηλά και να σωθούν γίνονται βορά των άγριων ενστίκτων των σκύλων. Είδε κι ο γιος μου με τους φίλους του, έξω από το σχολείο του μια τέτοια σκηνή με σκυλιά που κυνηγούσαν ένα γατάκι και το έπιασαν και από αυτό που ακολούθησε, αν και μεγάλα παιδιά, σοκαρίστηκαν. Πάντως το έχω πει πολλές φορές ότι όταν θα έρθει η ώρα μου να φύγω από τη ζωή, μπορεί να λυπηθώ για πολλά όμως θα χαρώ που θα φύγω από έναν άγριο κι άπονο κόσμο που έχει πολύ περισσότερη απανθρωπιά από όση μπορώ να αντέξω...

chocoulini έγραψε:Νασια, και αληθινη να ειναι η ιστορια ειμαι σχεδον βεβαιη οτι η φωτογραφια του αρθρου δεν αντιστοιχει στον Ασχημο. Γιατι ειχε πεσει στην αντιληψη μου μηνες τωρα (την ειχα αποθηκευσει και στο κινητο μου οποτε ειμαι σιγουρη γι αυτο) σερφαροντας στο ιντερνετ.

Απλα ετσι που την πρωτοδιαβασα την ιστορια μου φανηκε οτι παιζει και να ηταν ενα πολυ ομορφο, "βιωματικο" αρθρο με σκοπο μεσα απο την συγκινησιακη φορτιση να ταρακουνησει συνειδησεις και να ξεπαγωσει συναισθηματα.
Ευχομαι ολοψυχα να ειναι αυτο και ο Ασχημος να ηταν ενα φανταστικο γατακι.
Αυτο βεβαια δεν ξερω κατα ποσο μπορει να μας ελαφρυνει καθως εκει εξω υπαρχουν τοσοι "Ασχημοι"... Και το προβλημα δεν ειναι τοσο αυτο (δεν πιστευω οτι οι δρομοι και ο κοσμος μας γενικα ανηκει κατ' αποκλειστικοτητα στους ανθρωπους και οτι μονο οι ανθρωποι δικαιουνται να υπαρχουν σ' αυτα - χωρις φυσικα να υπονοω οτι τα ζωα συντροφιας πρεπει να αφηνονται αδεσποτα στους δρομους), οσο το οτι υπαρχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΧΗΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με ο,τι αυτο συνεπαγεται για τα καημενα τα ζωακια.

2 πραγματα ακομη:
Δεν πιστευω οτι πρεπει να ειναι καποιος φιλοζωος για να αγαπαει τους συγκατοικους του σ' αυτο τον πλανητη, ουτε για να προσφερει την βοηθεια του σε ενα αλλο πλασμα που την χρειαζεται. Γι' αυτο και δεν μου αρεσει ο ορος "φιλοζωος" οπως δεν μου αρεσει και ο ορος "φιλανθρωπος". Νομιζω οτι ετσι οι συγκεκριμενοι ανθρωποι παρουσιαζονται σαν μια ξεχωριστη (εννοωντας διαφορετικη) ομαδα ανθρωπων ενω αυτο θα επρεπε να ειναι αυτονοητο για ολους. Ο καθενας μας θα επρεπε να προσπαθει να ειναι... Ανθρωπος.

Συμφωνω με αυτο που ειπες Νασια, κι εγω τα ζωακια (και τους ανθρωπους) που φαινεται αρχικα να μειονεκτουν σε κατι τα αγαπαω πιο πολυ. Γιατι φανταζομαι την αντιμετωπιση που θαχουν υποστει και γιατι μ' αρεσει να τα βλεπω να μεταμορφωνονται!
Το ξαναγραφω κι ας επαναλαμβανομαι: Η αγαπη μεταμορφωνει.
Οχι βεβαια πως αγαπαμε τον αλλο περιμενοντας να μεταμορφωθει... Αν τον αγαπας τον αγαπας οπως ειναι...